10 เมษายน 2547 06:49 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
อยากขอหยดทุกอย่างไว้ตรงนี้
แม้รู้ดีความริงเป็นได้ยาก
เพียงอยากขอได้ยินออกากปาก
แม้เจ็บมากแค่ไหนพร้อมทำตาม
ในเมื่อเงาของเขานั้นยังอยู่
ทั้งที่รู้เธอยังมามีฉัน
แล้ววันนี้ใรนไหนเจ็บกว่ากัน
ความผูกพันร่วมสานฝันแล้วทำลาย
อาจเพียงแค่ลมปากที่บอกรัก
เลยทึกทักว่าเธอรักกันนักหนา
แต่ไม่เคยรู้เป็นได้เพียงคนคั่นเวลา
เป็นได้เพียงยารักษาใจเมื่อเธอหายก็จากลา
10 เมษายน 2547 00:22 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าในวันนี้
เธอคนดี คนฉันรักกับคนใหม่
เธอคนดี ทำกันได้ทำลายใจ
อยากหนีไกลไม่อยากใกล้คนใจดำ
เห็นรอยยิ้มเธอทั้งสองบนใบหน้า
จึงรู้ว่าคนไร้ค่าใช่เป็นใครก็คือฉัน
แสนเสียใจที่ให้ความผูกพัน
เธอทำกัน...อย่างนั้นทำได้งัย
10 เมษายน 2547 00:18 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
ที่ตัดใจหันหลังจากเธอวันนี้
ใช่เพราะมีใครที่ผูกพันธ์กว่า
ก็เพียงแค่ที่เห็นตลอดมา
กาลเวลาทำให้รู้เธอมีใคร
ไม่ต้องบอกว่าเธอยังมีฉัน
ความผูกพันในความจริงนั้นสิ้นแล้ว
หากเปรียบไปก็คงคล้ายเป็นเหมือนแก้ว
เพียงมีแววร้าวบนแก้วไร้ราคา
จงรักษาความรักใหม่ให้คงอยู่
จงอยู่คู่เธอทั้งสองจงสุขสันต์
ไม่ต้องห่วงจากนี้ไปความผูกพัน
เธอกับฉันเหลือไว้เพียง...ความทรงจำ
10 เมษายน 2547 00:13 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
เปรียบดั่งเช่นผ้าขาวที่รอสี
คอยกวีช่างศิลป์มาแต่งแต้ม
คอยพู่กันจากผู้ใหญ่ไม่ระแวง
ไม่คลางแคลงด้วยวัยอันอ่อนเยาว์
เจ้าเติบใหญ่บนโลกกว้างอย่างมีค่า
หากเพียงว่าผู้ให้ลมนั้นสั่งสอน
หากผู้นั้นเขาเต็มใจไม่ต้องวอน
ความร้าวรอนบนชีวีน้อยคงไม่มี
10 เมษายน 2547 00:06 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
จำได้มั้ย...ในวันที่ฉันร้องไห้
คือวันที่เธอฉลองชัยอย่างผู่ชนะ
ในวันที่ฉันต้องเสียสละ
คือวันที่เธอชนะอย่างมีชัย
ในวันที่ฉันอ่อนแอ
คือวันที่เธอดูแลใครคนใหม่
ในวันที่ฉันอ่อนไหว
คือวันที่เธอเริ่มต้นใหม่กับอีกคน
หน้าส่วนตัว
1086
