9 มีนาคม 2549 15:24 น.
น้ำตาซาตาน
นั่งคนเดียวอยู่ตรงนี้
แมวตัวดีมาคลอเคล้า
ลมเย็นเย็นผ่านมากระเซ้า
เพลงเบาเบาไพเราะเสนาะใส
ไม่มีใครมายุ่งย่าม
ไม่มีความวุ่นวาย
ไม่มีเสียงคนใจร้าย
ไม่มีใครโกงแผ่นดิน
ไม่มีคนกู้ชาติ
ไม่มีคนอุบาทว์ชื่อ......
ไม่มีคนปล้อนปลิ้น
ไม่ได้ยินใครพูดจา
มีเพียงเสียงนกใส
มีหมู่แมกไม้พฤกษา
มีอีกหนึ่งเธอไว้เจรจา
และมีคำว่า ..'เรารักกัน'
8 กุมภาพันธ์ 2549 12:43 น.
น้ำตาซาตาน
ตีห้า สิ้นเวลา นิทราฝัน
ความจริงนั้น ใกล้มา เวลาเช้า
รีบจดแจง แต่งตัว หัวผมเผ้า
ใส่ชุดเก่า เข้างาน อย่าคร้านครา
บนรถเมล์ คันเก๋ คนโคตรแน่น
ดั่งเป็นแดน ลงโทษ คนบาปหนา
ทั้งกลิ่นกาย ซ้ายแน่น โหนแขนขวา
ในอุรา ร้อนรุ่ม ดั่งสุมไฟ
ที่ทำงาน ด่านนึง ที่พึงเจอ
เจ้านายเธอ อารมณ์ ทับทมใส่
เขาจ้างเรา หนักเบา เขาโยนให้
ก้มหน้าไป พูดอะไร ผิดทุกที
ทนทำทำ ตรากตรำ ทุกวี่วัน
ไม่ลืมฝัน วันหนึ่ง จะถึงที่
ต้องสดใส หัวใจ เราใฝ่ดี
คงต้องมี สักวัน ฉันมั่นใจ
อยู่อยู่ไป ใจฝัน ชักสั่นคลอน
หลับตานอน ทอดถอน ใจหวั่นไหว
ที่เคยฝัน รูปร่าง เป็นอย่างไร
อยู่ที่ไหน ไหน..ฝัน มันเลือนลาง
ด้วยเหนื่อยล้า ทุกวัน ไม่ทันคิด
แต่ชีวิต ไม่รอ ชะลอบ้าง
ฝันเคยฝัน สั่นหาย ดุจด้ายบาง
เคยฝันสร้าง พิศมัย ไหนละ...ฝัน
22 มกราคม 2549 10:01 น.
น้ำตาซาตาน
สองคนมุ่งหน้า
ฟ่าพายุร้าย
หนึ่งเธอผู้แสนงาม
อีกหนึ่งเขาผู้แสนทราม
ทั้งสองก่อรัก
ปลูกฝักรักงาม
เมื่อไร้คนเห็นตาม
จึงบุ่มบ่ามสู่แดนไกล
เธอผู้อ่อนล้า
รักกล้าแต่กายไหว
เหนื่อเหลือทนทนไม่ได้
เขาแบกรักมาแสนไกล
จึงเต็มใจอุ้มเธอมา
ผ่านทางทุรกันดร์
เหนื่อยนั้นฉันทนท้า
เธอเอ่ยปากที่รักจ๋า
ฉันเหนื่อยล้า..หิวน้ำจัง
ในป่าใหญ่ไพรสัณฑ์
อาหาร-น้ำนั้นยากสั่ง
เขา..ความรักมาผลักดัง
กรีดเนื้อเลือดหลั่งต่างน้ำกิน
ทั้งคู่ทนฟันฟ่าในป่าใหญ่
ไม่ไกลก็ได้ไปในถิ่น
อุดมน้ำผลน่ายลกิน
จึงทั้งสิ้นรักใคร่ในนั้นแล.
มาวันหนึ่งริมน้ำที่ไหลผ่าน
โจรชั่วตัวซมซานผ่านบนแพ
ถูกตัดแขนขาท่าจะแย่
ลอยบนแพผ่านมาน่าสลดใจ
เขาหนุ่มนาเมตตาสูง
ช่วยพยุงร่างโจนโอนเอนไหว
ไร้แขนขาดูท่าถ้าปล่อยไป
คงต้องตายแน่แท้แย่กมล.
ยังมะจบน่ะคร้าบบบ..
* เรื่องราวของหนึ่งหนุ่มกับหนึ่งหญิงในหมู่บ้านหลังเชิงเขา ..ที่แหวกม่านประเพณี พากันหนีด้วยความรัก ..
7 มกราคม 2549 20:55 น.
น้ำตาซาตาน
ห้าปีที่ฟูมฟัก
ความรักที่ปรุงแต่ง
เริ่มแรกรักร้อนแรง
ไม่คิดแบ่งรักให้ใคร
วันเวลาผ่านพ้น
ความรักล้นทนไม่ได้
เรารักเธอหมดหัวใจ
ที่เปลี่ยนไปคือใจเธอ
กี่ปี กี่ปีที่ผ่านไป
ฉันหลงใหลถึงเธอเสมอ
แต่ความรักที่ฉันปรนเปรอ
ในสายตาเธอฉันคืออะไร
หวั่นใจอีกไม่นาน
รักเคยหวานคงแห้งหาย
ความกลัวในใจ
สุดท้ายก็เป็นจริง
31 ธันวา
เธอบอกลาน้ำตานิ่ง
ไม่มีอะไรเศร้าใจจริง
เธอทิ้งทุกสิ่งได้ง่ายดาย
แต่ฉัน..สิเธอจ๋า
น้ำตาไม่เหือดหาย
ปีนี้ปีอะไร
รักถึงหายตอนท้ายสิ้นปี.
12 มิถุนายน 2548 11:04 น.
น้ำตาซาตาน
เด็กหญิงฟ้า...หน้าตา...เธอน่ารัก
ได้รู้จัก...โลกนี้...สิบปีได้
เธอเกิดมา...โชคชะตา...ไม่อำไพ
ได้อาศัย...ใต้สะพาน...เป็นบ้านนอน
เด็กหญิงฟ้า...หน้าตา...แม้น่ารัก
แต่ด้วยมัก...พบพัก...ความเดือดร้อน
มีเพียงแม่...ที่แก่เฒ่า...เฝ้าเว้าวอน
จากทุนรอน...ขายมาลัย...ได้อยู่กิน
เด็กหญิงฟ้า...มีน้อง...ต้องดูแล
รวมทั้งแม่...สามปาก...ยากถวิล
น้องยังเล็ก...ส่วนแม่...แก่รวยริน
ล้วนทั้งสิ้น...ไร้ใคร...ให้พึ่งพา
ณ สี่แยก...ใจกลาง...ทางเมืองหลวง
ไฟทุกดวง...ส่องสว่าง...ทุกทางจ้า
พวงมาลัย...ขายไม่ได้...ใจอ่อนล้า
เด็กหญิงฟ้า...น้ำตา...เธอตกใน
ล่วงเวลา...ห้าหกทุ่ม...กลุ้มใจนัก
ไม่ได้พัก...เหนื่อยกาย...ไม่เท่าไร
แต่ที่แย่...คือแม่น้อง...ต้องกิน-ใช้
แล้วจะเอา...เงินที่ไหน...ไปซื้อกิน
ขณะคิดครุ่น...วัยรุ่น...สามสี่ห้า
บึ่งรถมา...ไฟแดงจ้า...หยุดซ่าสิ้น
เด็กหญิงฟ้า...ถือมาลัย...หวังใจจินต์
มาลัยสิ้น...ได้กลับ...หลับสักครา
หนึ่งวัยรุ่น...วุ่นวาย...ใจรุ่มร่าน
นึกรำคาญ...เด็กหญิง...ผู้ดิ่งมา
จึงลากตัว...เด็กหญิง...กลัวผวา
รถบึ่งหน้า...ลับตา...ไปแสนไกล
เดนมนุษย์...ฉุดย่ำยี่...เธอปี้ป่น
ก่อนขับวน...ส่งที่...สี่แยกให้
ขณะจะขับ...กลับบ้าน...สำราญใจ
'มีเงินไหม'...เด็กหญิง...ยิงวาจา
แบงค์ร้อยเก่า...โยนให้...ไม่แยแส
โชคดีแท้...แม่น้อง...คงร้องหา
แสนยินดี...เด็กหญิง...ยิ่งเจรจา
พี่ขาๆ...พรุ่งนี้...มาอีกไหม?
หน้าส่วนตัว
1191
