23 ตุลาคม 2546 15:39 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
หัวใจเต้นเอื่อย
น้ำตาเหนื่อยขี้เกียจไหล
ชินชากับความว่างเปล่าในหัวใจ
ธรรมดาเกินไปกับการสูญเสียใครสักคน
ไม่ต้องมีคำปลอบใจ
หรือให้ใครมาห่วงใยในคืนหม่น
ลืมหมดแล้วความจริงใจจากผู้คน
ทุกครั้งที่ความรักเริ่มต้น หนีไม่พ้นจุดจบคือน้ำตา
เข้มแข็งในคืนเปล่าเปลี่ยว
ฉันเด็ดเดี่ยวในคืนที่อ่อนล้า
ไม่รู้จักรักแท้หรือน้ำตา
เจ็บปวดจนชินชา กับคนที่ไม่รู้ค่าของมัน
23 ตุลาคม 2546 15:19 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
งานวันเกิด ยิ่งใหญ่ ใครคนนั้น
ฉลองกัน ในกลุ่ม ผู้ลุ่มหลง
หลงลาภยศ สรรเสริญ เพลินทะนง
วันเกิดส่ง ชีพสั้น เร่งวันตาย
อีกมุมหนึ่ง ซึ่งเหงา น่าเศร้าแท้
หญิงแก่ๆ นั่งหงอย และคอยหา
โอ้ วันนั้น เป็นวัน อันตราย
แม่คลอดสาย โลหิต แทบปลิดชนม์
วันเกิดลูก เกือบคล้าย วันตายแม่
เจ็บท้องแท้ เท่าไหร่ มิได้บ่น
ทนอุ้มท้อง กว่าจะคลอด รอดเป็นคน
เติบโตจน บัดนี้ นี่เพราะใคร
แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น
กลับเป็นวัน ลูกฉลอง กันผ่องใส
ได้ชีวิต แล้วก็หลง ระเริงใจ
ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา
ไฉนจึง เรียกกัน ว่า วันเกิด
วันผู้ให้ กำเนิด จะถูกกว่า
คำอวยพร ที่เขียน ควรเปลี่ยนมา
ให้มารดา คุณเป็นสุข จึงถูกแท้
เลิกจัดงาน วันเกิด กันเถิดนะ
ควรที่จะ คุกเข่า กราบเท้าแม่
ระลึกถึง พระคุณ อบอุ่นแท้
อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตัว ฯ
23 ตุลาคม 2546 15:16 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
แม่สละสวย สละสาว คราวอุ้มท้อง
แม่ไม่ร้อง แม่ไม่บ่น แม่ทนได้
แม่เฝ้าถนอม จนครรภ์แก่ แม่เต็มใจ
จะหาใคร เหมือนแม่ แพ้ทุกคน
ครบสิบเดือน เคลื่อนคลอด รอดชีวิต
แม่ใกล้ชิด ลูกน้อย คอยฝึกฝน
แม่ลำบาก อย่างไร ใจแม่ทน
สายเลือดข้น เต้าแม่กลั่น ปันลูกกิน
แม่ป้องริ้น ป้องไร มิให้ผ่าน
แม่สงสาร ห่วงลูกยา กว่าทรัพย์สิน
แม่เห่กล่อม ยามนิทรา เป็นอาจิณ
แม่ไม่ผิน แม่ไม่ผัน ทุกวันมา
ยามลูกสุข แม่สุขสม อารมณ์ชื่น
ยามลูกขื่น แม่ขม ระทมกว่า
ยามลูกไข้ แม่อดนอน ร้อนอุรา
ยามลูกยา อับโชค แม่โศกใจ
คราลูกหิว แม่หิวกว่า น้ำตาร่วง
แม่เป็นห่วง ดิ้นรนหา เอามาให้
แม้แม่อด หมดข้าวปลา ไม่ว่าไร
แม่สละได้ ลูกอิ่มแปร้ แม่ทนเอา
ใครไหนเล่า เฝ้าอบรม บ่มนิสัย
แม้เติบใหญ่ ไม่ท้อถอย คอยนั่งเฝ้า
พระคุณเลิศ ลูกโศก ช่วยบรรเทา
ใครไหนเล่า รักมั่นแท้ แม่ฉันเอง
23 ตุลาคม 2546 15:09 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ฟังเพลงแล้วน้ำตาไหล
ฉันเป็นอะไรหรือนี่
ทั้งที่เมื่อก่อนก็ยังดีๆ
แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ฉันเปลี่ยนไป
ทั้งๆที่เป็นเพลงรัก
ก็ไม่อาจจะหักห้ามความรู้สึกได้
ถ้าเป็นเพลงเศร้า ไม่อยากเดาว่าจะเป็นยังไง
คงปล่อยให้น้ำตามันไหลไปกับเสียงเพลง
ทำนองมันช่างโหดร้าย
ยิ่งฟังยิ่งหวั่นไหว ทำไมมันต้องข่มเหง
เขาคนนั้นอยู่ไหน ทำไมทิ้งให้ฉันวังเวง
น่าสมเพศตัวเองที่รักเขาอย่างงมงาย
17 ตุลาคม 2546 18:47 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
น้ำตาฟ้า
ร่วงหล่นลงมาเพื่อข้างั้นหรือ
กับคนที่หัวใจไม่เคยฝึกปรือ
ถึงได้ซื่อบื้ออยู่เรื่อยมา
ก็นึกว่าเขารัก
จึงได้ปักใจอย่างไม่กังขา
แต่ก็ต้องเจ็บเพราะรักอย่างขมขื่นอุรา
ถึงได้เสียน้ำตามากหนักหนา เกินทำใจ
น้ำตาฟ้า
ร่วงหล่นลงมาเพื่อข้าใช่ไหม
ฟ้างสงสารข้าคนนี้ที่ไม่คิดจะทำร้ายใคร
แต่เขาก็ทำร้ายข้าได้อย่างไม่เห็นใจกัน
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
1708
