24 ธันวาคม 2546 21:41 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ดอกสีเหลืองดอกน้อยที่ลอยล่อง
ลมปลิวว่องพัดผ่านซาบซ่านเหลือ
มองชิงช้าในวัยเยาว์เฝ้าคลุมเครือ
ความทรงจำที่เอื้อเฟื้อตลอดมา
ฉันเริ่มต้นครวญเพลงบรรเลงจิต
ครั้นความคิดพาฉันนั้นผวา
จมอยู่ห้วงคำนึงถึงวันลา
ภาพนั้นยังติดตาไม่พร่าเบลอ
กลีบดอกไม้ในวันนั้นพลันเริ่มหล่น
ภาพความซนครั้งนั้น นั่นฉันหรอ
ภาพดอกไม้ที่โรยลา ล้าละเมอ
ในห้องเรียนที่ฉันเธอ เคยเจอกัน
วันที่แสนจะเปียกปอนในตอนเด็ก
ความกล้าหาญตอนเล็ก ไม่เปลี่ยนผัน
เธออยากอยู่ตรงนี้ ทุกวี่วัน
หรือว่าเธอจะจากกันให้หวั่นใจ
ในวันที่สายลมโหมโบกพัด
ฉันอยากขัดขวางเธอ ไม่เผลอไผล
ฝนกลับตกกระหน่ำ ทำช้ำใจ
ไม่สามารถรั้งเธอได้ ใจระทม
อีกกี่วันอีกกี่เดือนที่เคลื่อนผ่าน
ที่จะไม่ต้องร้าวรานและขื่นขม
อีกช้านานแค่ไหน ถึงไม่ตรม
ขาดเธอไป ใจระบม อยู่ทุกครา
เฝ้ารอวันฟ้าใสไร้ความทุกข์
เฝ้ารอวันที่ความสุขสมปรารถนา
เฝ้ารอวันที่เธอนั้นจะกลับมา
เฝ้ารอวันที่น้ำตาจะไหลช้าลง
กาลครั้งหนึ่งซึ่งนานแสนนานนัก
มีคนที่รักเธอใช่เพ้อหลง
สายลมพัดผ่านรักนั้นที่มั่งคง
นิทานนี้ต้องจบลงตรงเธอลา
22 ธันวาคม 2546 22:08 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
วันนี้มีเพียงเสียงเปียโน
กับเชลโล่ตัวเก่า ช่างเหงาแท้
รู้ได้เลยว่าไม่เคยมีใครแคร์
ฉันรู้แน่เธอจะแปรและเปลี่ยนไป
เธอบอกว่าเธอเสียใจให้กับฉัน
มันก็เพียงแค่นั้นไม่หวั่นไหว
อยากกอดเธอไม่ให้เผลอไปกับใคร
แต่ก็รู้ทำไม่ได้ ใจรู้ดี
หวังว่าเขารักเธอล้นเอ่อกว่า
แต่ตอนนี้ถึงเวลาขอลาหนี
เธออยากให้พูดอะไรล่ะคนดี
ฉันไม่อยากเดินตรงนี้เพียงผู้เดียว
ทำไมเธอทำฉันยิ้มปริ่มความสุข
ทั้งที่เธอทำฉันทุกข์ไม่แลเหลียว
เธอกับเขารักกันมั่นกลมเกลียว
ฉันรู้สึกห่อเหี่ยวเปล่าเปลี่ยวใจ
เธอไม่ต้องมาสนกังวลหรอก
อยากจะบอกแค่นี้เดี๋ยวก็หาย
ไปเถอะนะ ทำใจให้สบาย
ฉันไม่เป็นอะไรง่าย ง่ายหรอกเธอ
แต่ทำไมทำไม่ได้เลยนะ
แค่เพียงเธอเลิกละ ถึงกับเผลอ
ฉันก็ปล่อยให้เป็นไป ใจละเมอ
ทำไมยังรักเธอ ไม่เข้าใจ
16 ธันวาคม 2546 20:21 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ภาพยังคงตราตรึงซึ่งเสมอ
แม้ว่าเราไม่พบเจอหรือเพ้อหา
ขอแค่เธอเป็นสุขทุกเวลา
ยังห่วงเธอเสมอมาแม้ลาไกล
ชีวิตฉันวันนี้ไซร้อยากให้รู้
ว่ามันเป็นของเธออยู่ ไม่หวั่นไหว
คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเพราะคับใจ
รอยยิ้มใสยังจำได้ไม่เปลี่ยนแปลง
กลิ่นกายอันละมุนคว้างกรุ่นรัก
ช่างหอมนักจับใจไม่หน่ายแหนง
เธอยังเป็นหนึ่งในใจไม่ระแวง
เป็นเหมือนแรงสานฝันวันต่อไป
ขาดเธอไปใจฉันนั้นแทบขาด
เหมือนมันโดนมีดบาดปาดเอาไว้
ขาดเธอนั้นฉันจะเดินเหินอย่างไร
เธอจากไปประตูใจฉันคงปิด
นั่งมองเมฆลอยล่องบนท้องฟ้า
เอื้อมมือไขว่คว้ารักนั้นอันน้อยนิด
รักที่มีให้กับเธอเบลอเบือนบิด
เธอจึงคิดจากไกลไปห่างตา
ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี
รักที่มีให้เธอล้นเอ่อหนา
ยังคงรออยู่ตรงนี้ทุกเวลา
เมื่อเธอช้ำอุรามาหากัน
เพราะเธอคือชีวิตทั้งชีวิต
ฉันยังคงสำนึกผิดเรื่องวันนั้น
ว่าเธอมีความหมายคล้ายชีวัน
อยากขอโทษเรื่องวันนั้นฉันเสียใจ
แค่ความเงียบเลาะเลียบเทียบใกล้ชิด
ค่ำมืดมิดฉันรู้ใจอยู่ไหน
ไม่กล้าทำร้ายคนรักที่ปักใจ
ไม่สามารถเอ่ยไปได้ให้รู้เลย
มันก็แค่คำหนึ่งซึ่งง่าย-ง่าย
ทำไมฉันพูดไม่ได้คล้ายทำเฉย
ตลกตัวฉันแท้แค่เฉยเมย
ไม่ยอมเอ่ยไม่ยอมเผยความในใจ
หัวใจเธอยังอยู่อยู่ตรงนี้
ฉันไม่มีสิทธิ์ร่วมฝันอย่างนั้นได้
เพราะฉะนั้นอย่ารอฉันอีกต่อไป
ถึงเสียใจ เจ็บแค่ไหน ไปเถอะเธอ
สิ่งที่ทำลงไปในวันก่อน
มันมาหลอกมาหลอนย้อนใจเผลอ
สิ่งที่ผ่านพ้นมาทำเพื่อเธอ
สิ่งที่ฉันได้เจอ เธอปันใจ
15 ธันวาคม 2546 17:43 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
แสงสดใสสาดส่องห้องที่ปิด
ข้างในจิตปวดร้าว เหงาสับสน
ความว่างเปล่ารุมเร้าเศร้าพิกล
นั่งทุกข์ทน จนเช้าเหงาตกเย็น
แสงสายัณห์ปิดฉากจากขอบฟ้า
เหมือนเงาเธอที่ลา พร่า ไม่เห็น
ความมืดเข้าครอบงำช้ำลำเค็ญ
ช่างยากเย็น เมื่อไม่เห็นทางที่เดิน
บางทีรักที่ฉันนั้นฝันหา
มันอาจดูไกลตาแลห่างเหิน
จะมีที่ให้พักไหม ใจเหนื่อยเกิน
ที่จะเดินคนเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
อยากจะย้อนกลับอดีตที่คิดหวัง
ไปโอบกอดเธออีกครั้งยังได้ไหม
ตอนนั้นใบหน้าฉันมันเขินอาย
อยากเห็นรักสดใสของใจเธอ
อยากจะอยู่ในฝันครั้นเธอหลับ
วันนี้ได้แค่นับดาวคราวฉันเผลอ
เวลานี้ที่ทำได้เพราะใจเบลอ
ไม่สามารถพบเจอแค่เผลอไป
อยากจะหวนกลับไปในวันก่อน
อยากจะย้อนคืนวันอันสดใส
อยากจะได้เธอคืนมาสู่หัวใจ
จะไม่ยอมให้จากไปไหนอีกเลย
อยากจะย้อนคืนวันอันแสนสุข
ไม่อยากเห็นตัวเองทุกข์ แล้วถูกเฉย
ไม่อยากอยู่คนเดียวเปลี่ยวเหมือนเคย
อยากจะฟังที่เธอเอ่ย เผยความนัย
ยากเหลือเกินที่บังเอิญไม่ลืมรัก
ยากจะถอดใจที่ปักรักนั้นได้
แม้จะเอื้อมมือออกไปไกลเท่าไร
แต่สุดท้ายที่สิ่งที่ได้ ใจด้านชา
มองอาทิตย์อัสดงคล้อยลงต่ำ
ใจเจ็บช้ำ มากมายใกล้ผวา
เหนื่อยเหลือเกินรักนี้ที่คอยลา
ขอหลับตาในนิทราราตรีกาล
ฉันเสาะหาที่ที่ให้ใจพิงพัก
ความเหงาทักทายฉันช่างอ่อนหวาน
หัวใจฉันเจ็บปวดรวดร้าวราน
ความเศร้าพาลเกาะกุมใจไม่รู้ตัว
14 ธันวาคม 2546 20:58 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
...คิดถึง...
แค่คำนี้มันก็ลึกซึ้งมากรู้ไหม
เธอบอกฉันทุกครั้ง ฉันก็รับฟังด้วยใจ
มีความสุขมากมาย แค่คำพูดง่ายๆที่ให้กัน
แต่ตอนนี้...ก็ได้แต่นั่งเฝ้าครวญ
ได้ยินเสียงลมหวนแล้วชวนให้ฝัน
อยากรู้ว่าคำว่ารักที่เธอให้กัน
เธอให้ความสำคัญกับมันมากน้อยเพียงใด
วันนี้ฉันรู้สึกว่างเปล่า
ความเหงามันรุมเร้าให้หวั่นไหว
อยู่ไหนนะคนดีที่ฉันรักมากมาย
ทำไมเธอช่างใจร้ายกับฉันจัง
ตอนนี้ฉันกำลังคิดมาก
เพราะเธอจากฉันไกลใจหมดหวัง
กลับมาได้ไหมคนดี กลับมาเพื่อเพิ่มพลัง
และบอกว่าเธอยังคิดถึงกันอีกสักครั้ง...ฉันจะคอยฟัง...นะคะ...คนดี
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
796
