5 มกราคม 2547 18:57 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ท้องฟ้าใสฟ้าสวยรวยความสุข
ใจฉันทุกข์ฉันไหม้ใครสงสาร
รักที่ผ่านที่พบจบลงนาน
ฟ้าจะสวยจะสราญคงผ่านไป
มีเพียงใจเพียงกายที่หมองหม่น
มีเพียงทุกข์เพียงคนที่หม่นไหม้
ต่อให้ฟ้าให้สวยงามเพียงไร
แต่ในใจในนั้นมันชินชา
ปล่อยความเหงาความเศร้ารุมเร้าจิต
ปล่อยใจคิดใจฝันพลันเหว่ว้า
น้ำที่รินที่หลั่งพรั่งออกมา
ความปวดร้าวปวดปร่าเหมือนฆ่ากัน
ใจเจ็บช้ำเจ็บแสนแค้นใจนัก
ใยความรักความดีที่เคยฝัน
ถึงถูกยีถูกย่ำซ้ำทุกวัน
รักคงมั่นคงขาดไม่อาจคืน
เหม่อมองฟ้ามองเมฆาที่ลอยต่ำ
ทนเจ็บช้ำเจ็บจนจะทนฝืน
อีกกี่เหงากี่เศร้าต้องกล้ำกลืน
ใครหยิบยื่นหยิบฝันเพื่อเคียงกัน
มองทางไหนทางรักยังหมองมัว
มืดสลัวสะท้านลึกหวาดหวั่น
มีบ้างไหมบ้างรู้สึกที่คล้ายกัน
จะผูกพันผูกรักมิเสื่อมคลาย
4 มกราคม 2547 19:45 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ยิ้มให้กว้าง กว้าง
เพื่อลบวันที่อ้างว้าง ที่หม่นหมอง
บทเพลงที่บรรเลงจนน้ำตานอง
ก็ยังคงปล่อยให้ร้องต่อไป
ไม่รู้สินะ
เพราะฉันยังคงเหว่ว้าหม่นไหม้
แม้รอยยิ้มจะกว้างสักเท่าไร
ก็ไม่อาจจะลบคราบน้ำตาได้ ไม่เลย
บทเพลงตอกย้ำให้รู้สึก
ให้ยิ่งเจ็บลึก เหมือนตอนที่ถูกเฉย
แม้ฉันจะยิ้มได้ทุกเวลา แต่ก็ไม่สุขอุราเช่นเคย
ไม่อาจจะเอ่ย อย่ารู้เลย ไม่มีอะไร
4 มกราคม 2547 02:11 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ถึงวันนี้วันไหนคงไม่หวัง
ที่จะรั้งจะรอตัดพ้อหา
เพราะรักเธอรักฉันมันโรยรา
ก็ขอพอขอลาไม่กล้าทวง
แม้นวันนี้วันไหนคงไร้จิต
ขอหยุดคิดหยุดฝันครั้นว่าหวง
เพราะตัวฉันตัวเราโดนเขาลวง
มันซาบซึ้งซาบทรวงที่ล่วงมา
พอแค่นี้แค่ไหนไม่อยากคิด
ต้องเดินผิดเดินถูกเหมือนผูกขา
เจ็บพอแล้วพอทีอยากหนีลา
รักไร้ค่าไร้คนมาสนใจ
28 ธันวาคม 2546 20:36 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
แค่เพียงขอ รอเธอ เพ้อถึงอยู่
ก็เพราะรู้ ว่าใจ ไม่หน่ายแหนง
ถึงแม้เธอ จากไป ให้ระแวง
และแม้เธอ กลั่นแกล้ง แรงเท่าใด
เพราะตัวฉัน ห่างเธอไป ไกลสุดฟ้า
ตัวเธอคง พบพา หาคนใหม่
แม้นรักแท้ แต่ไม่ได้ ใกล้ชิดใจ
รู้แน่ไซร้ เธอเหงาใจ ถึงไกลกัน... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
หากขอบฟ้าที่ขวางกั้นคือกำแพง
ขีดเส้นแบ่งความรู้สึกที่ร่วมฝัน
หากระยะทางกว้างไกลเกินกำลัง
ขอเธออย่าสิ้นหวังแห่งศรัทธา
อย่าคิดท้อ ต่อหัวใจที่ยิ่งใหญ่
เพราะเธอเปรียบดั่งหลักชัยให้ไขว่คว้า
เพราะเธอคือทุกสิ่งที่ล้ำค่า
เป็นจริงตลอดมา ตราบนิรันดร์... (vaproud)
แต่รู้ไหม ยิ่งนานไป ใจยิ่งล้า
เสียน้ำตามากมาย ให้ไหวหวั่น
เขาเปลี่ยนใจ รักแท้พ่าย ใกล้ชิดกัน
ยอมรับมัน ทั้งที่ฉัน ไม่เต็มใจ
ไม่มีสิทธิ์ เรียกคืน ให้ชื่นจิต
ไม่มีสิทธิ์ สักนิด เหมือนคิดไว้
ไม่มีสิทธิ์ อีกแล้ว เมื่อแคล้วไป
ไม่มีสิทธิ์ ผูกรักไว้ ให้มั่นคง... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
ได้รับรู้เสมอเมื่อเธอเจ็บ
อย่าไปเก็บความหม่นเศร้า เพียงเศษผง
ขอเชื่อมั่นต่อใจอันซื่อตรง
ฉันคนนี้จะไม่หลง ไม่มองใคร
สิทธิ์ คือเธอเพียงผู้เดียว
ฉันมีสิทธิ์ข้องเกี่ยวเธอบ้างไหม
หากเธอจะเชื่อในตัวฉันที่พูดไป
ฉันคงมีเพียงแต่ใจจะให้เธอ... (vaproud)
ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ยามใจเสีย
ความเหงา ทำให้อ่อนเพลีย ยามพลั้งเผลอ
เพราะว่ารัก จึงภักดี ยามมีเธอ
ฉันละเมอ เพ้อพร่ำ ยามทุกข์ทน
สิทธิ์ของฉัน ตอนนี้ ที่มีอยู่
ก็คือรู้ ว่าช้ำใจ ไปทุกหน
สิทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอับจน
ก็คือทนทุกข์ใจ ไปชั่วกาล... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
สิ่งใดที่ทำให้ใจเขืองขุ่น
อาจว้าวุ่นในวานวันที่เคลื่อนผ่าน
สำหรับความรู้สึกที่เนิ่นนาน
ไม่เคยเจือจางไปจากใจ
เธอยังมีฉันอยู่ตรงนี้
วันเดือนหรือปี ก้าวผ่านสักเท่าไหร่
เธอคือความงดงามเสมอไป
เช่นดอกไม้ในหัวใจที่ผลิบาน... (vaproud)
สิ่งที่ผ่าน แผ่ซ่าน ให้เจ็บลึก
ให้รู้สึก ถึงความเหงา ที่เผาผลาญ
ให้รู้สึก ถึงความเศร้า ที่ร้าวราน
รู้สึกถึง รักแห้งกร้าน ที่ด้านชา
เธอมีฉัน ฉันมีเธอ รักเอ่อล้น
รักกันจนต้องแตกแยก แลกปัญหา
จะกี่วันเดือนปี ที่ล่วงมา
ฉันเหมือนคนไร้ค่า ที่น่าชัง... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
ขอพิสูจน์ความรักด้วยหัวใจ
ขอจงให้โอกาสเพียงสักครั้ง
ขอฉันเป็นดั่งแสงแรงกำลัง
ยามพลาดพลั้ง ขอฉันได้ข้างกาย
ขอฉันเป็นคนของความรู้สึก
ขอมีเธอในส่วนลึกทุกความหมาย
ไม่อยากเห็นเธอเงียบเหงาเปล่าดาย
ไม่อยากให้ใครทำร้ายหัวใจเธอ
ประตูบานใหม่รอคอยให้ค้นหา
ฉันเก็บรักที่ล้ำค่าไว้เสมอ
เผื่อวันหนึ่งวันใดได้พบเจอ
ขอมอบเท่าที่เธอต้องการ... (vaproud)
ในเมื่อเธอ จากไกล ไม่กลับคืน
ฉันก็คงไม่ครึกครื้น ชื่นฝันหวาน
ในเมื่อคนอย่างฉันนี้มันเนิ่นนาน
ฉันก็แค่คนวันวาน เธอผ่านไป
ไม่อยากขอเป็นใครที่ใกล้ชิด
ไม่อยากเป็นเพื่อนคู่คิด ให้จิตไหว
เมื่อเธอมีเขาคนใหม่ไว้แนบกาย
จึงไม่อยากเป็นผู้ร้ายทำลายเธอ
คงไม่มีประตูไหน ที่ใคร่หา
รักเย็นชา อ่อนล้าพาใจเผลอ
เธอทิ้งไป ฝากรอยไว้ ให้ละเมอ
รักแต่เธอ สิ่งที่เจอ เธอจากกัน... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
หากคำรัก ย้ำรู้สึก เธอหวาดนัก
เปิดหัวใจ เรียนรู้รัก ในตัวฉัน
สัญญาใช่ เพียงลมปาก ผูกสัมพันธ์
ให้เฝ้าฝัน ละเมอเพ้อ แล้วเผลอไกล
ฉันเพียงคน เดินดิน คนธรรมดา
อาจมิได้ มีคุณค่า ต่อใครไหน
หากแต่ฉัน มีชิวิต และจิตใจ
ที่มีรัก มอบให้ เธอผู้เดียว
หากสักวัน เราอาจ ต้องจากลา
อาจเคว้งคว้าง ต่อชะตา อันแปลกเปลี่ยว
ใช่ว่าฉัน ปล่อยทิ้งเธอ ให้ดายเดียว
ใช่ว่าฉันไม่แลเหลียว แม้เสี้ยวใจ
แต่อาจเป็นเพราะเงื่อนไขแห่งชะตา
พรากลมหายใจ อย่างเงียบช้า เอาไว้
โปรดรู้เถิด ปรารถนา แห่งหัวใจ
เธอคือรักครั้งสุดท้ายที่เป็นจริง... (vaproud)
หัวใจฉัน ชาชิน เมื่อสิ้นรัก
ใจเจ็บนัก เมื่อใจปัก กับทุกสิ่ง
คำพูดเธอ ทำฉันเผลอ ลืมประวิงค์
ทั้งที่จริง เธอแค่ทิ้งคำสัญญา
ฉันมันคนธรรมดาไม่หราหรู
ไม่อาจเชิดชูตาได้ให้ใครหนา
รักที่มี ถูกย่ำยี ทุกเวลา
ช่างไร้ค่า จริงนัก รักของเรา
เมื่อวันนี้เธอยืนยันไม่ผันเปลี่ยน
เธอจะไม่หมุนเวียนรักที่เฉา
เธอจะจากกันไปไกลไร้เงา
เธอจะให้ฉันเศร้าและเหงาใจ
ที่ผ่านมา ฟ้า ชะตา มากำหนด
ให้รันทด หม่นหมอง ต้องร้องไห้
ถึงอยากเปลี่ยนผัน ชะตา ที่ฆ่าใจ
แต่ก็ทำไม่ได้ เข้าใจดี... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
จะมีสักกี่ร้อยหมื่นถ้อยคำ
สักกี่คืนค่ำ หวาดกลัว เธอหน่ายหนี
มองให้ลึกถึงรู้สึกที่ฉันมี
ว่าจริงแท้ร้ายหรือดีเพียงไร
มิใช่หวานล้อมให้ใคร่ลุ่มหลง
แต่ถือตรงต่อฝันที่เฝ้าใฝ่
มั่นต่อวาจาเพียรพร่ำนำไป
หวังเพียงว่า อภัย จากใจเธอ
บนเส้นทางชีวิตอาจคิดพลาด
ระหว่างทางเคยประมาทเพราะพลาดเผลอ
ถนนใจที่ปลายทางมิพบเจอ
ปาดน้ำตาที่ท้นเอ่อ เพื่อก้าวไกล
หากความรักของฉันคือเส้นทาง
พบบาดแผลตามก้าวย่างที่เคลื่อนไหว
เส้นทางที่มิพบกลีบดอกไม้
อาจโรยรายด้วยซากเศษความฝัน
สักเพียงหนึ่งซึ่งมั่นต่อศรัทธา
สักเพียงหนึ่งปรารถนายื่นให้ฉัน
สักเพียงรักที่จิบดื่มเพิ่มเติมกัน
สักเพียงหนึ่งเพียงสัมพันธ์อันยั่งยืน
พอเพียงเหลือเพื่อรักสักบ้างไหม
พอเพียงเหลือเพื่อหัวใจไม่ข่มฝืน
พอเพียงเหลือเพื่อชีวิตอันขมกลืน
พอเหลือไหม หากเรียกคืนเธอย้อนมา... (vaproud)
ขอปิดฉากรักนี้ ที่เจ็บปวด
ขอปิดฉากรักรวดร้าวเศร้าหนักหนา
ขอปิดฉากรักนี้ที่ล่วงมา
ขอปิดฉากด้วยการลา อย่างล้าใจ
ไม่อยากอยู่ตรงนี้ที่ๆเหงา
ไม่อยากอยู่กับความเศร้า ที่หม่นไหม้
ไม่อยากอยู่กับความฝันอันรำไร
ไม่อยากทรมานเรื่อยไป ใคร่ขอลา... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
28 ธันวาคม 2546 17:28 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
รักมีค่ามากแค่ไหนไม่อยากรู้
เพราะที่เจอรักอยู่คู่ขื่นขม
รักสีดำที่คล้ำช้ำระทม
ไม่สุขสมเหมือนคนอื่นชื่นหัวใจ
น้อยใจนักรักเจ้าเฝ้าแหนงหน่าย
ใยใจร้ายกับข้านักรักสดใส
อยากมีสุขเหมือนคนอื่น ใครต่อใคร
รักข้าไซร้น่าน้อยใจไร้ราคา
ทำทุกอย่างเพื่อสร้างรังความรัก
แต่รักกลับผลักไส ทำไมหนา
มันไม่พออีกหรือ รักลือชา
หรือข้าไร้วาสนาไขว่คว้ากัน
ที่ตัวข้ากล้าทำย้ำความคิด
คงจะผิดคำสั่งฟ้าท้าสวรรค์
ข้าจึงอยู่สู้ทนปนร้าวราน
ไม่มีใครคิดสงสารกันฉันน้อยใจ
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
824
