12 พฤศจิกายน 2547 23:17 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
อยากทำอะไรก็เชิญ
จะเดินเหินกับใครก็ไม่ว่า
หรือไม่อยากมองหน้ามองตา
ก็ไม่ได้ว่าอะไร
เธอเองที่เป็นคนบอกรัก
แปลกนักที่เธอไม่ผลักไส
เธอเองที่ไปมีใครต่อใคร
ชีวิตของเธอใครก็ควบคุมไม่ได้ นอกจากเธอ
เธอทำเกินไป
เธอปล่อยตัวปล่อยใจจนเผลอ
ต่อหน้าฉันยังเอาผู้หญิงคนนั้นมาบำเรอ
ขอโทษนะ ที่ฉันไม่เซ่อ ที่จะคอยไปบำเรอใครต่อใคร
ถ้าเธอไม่รักก็ปล่อยฉัน
ทนอยู่ทุกวันจนทนไม่ไหว
ฉันร้องไห้ทุกคืน ต้องเก็บความขมขื่นไว้ข้างใน
หมดรักก็ปล่อยกันไป ให้ฉันเป็นอิสระได้ไหมคนดี
25 ตุลาคม 2547 16:46 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
สายตาเธอมองดูอบอุ่น
ทำให้ว้าวุ่นอย่างหวั่นไหว
แค่เธอสบตามาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร
มันสั่นไปทั้งร่างกาย และต้องห้ามหัวใจตลอดมา
ยิ้มให้เหมือนคนรู้จัก
ฉันอยากจะทักแต่ไม่กล้า
เธอยิ้มก็ยิ้มให้ ไม่เคยพูดออกไปเลยสักครา
เดินผ่านก็สบตา ไม่ใช่ว่า เจ้าของใจ
เพียงผ่านมาพบ
ไม่รู้จุดจบอยู่ตรงไหน
ส่งยิ้มให้ทุกวัน ใจมันก็สั่นข้างใน
พยายามแล้วทุกครั้งไป อย่ามีใจให้เขาเลย
ยังจำสายตาคู่นั้นได้ดี
ไม่เคยลืมสักที แม้เธอคนนี้จะเมินเฉย
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่มาหาเหมือนเคย
ได้แต่เดินผ่านแล้วยิ้มเฉยๆ เท่านั้น
จากกันไปแล้ว...สายตาที่อบอุ่น
ความรักที่หอมละมุนเหมือนฝัน
อ้อมแขนที่กว้างใหญ่ แต่วันนี้แคบลงไปทุกวัน
คำพูดที่บอกว่า รักกัน อยากจะลบสิ่งเหล่านั้นเหลือเกิน
ยิ้มให้เพราะว่าเคยรู้จัก
เธอไม่อยากทัก ไม่ใช่ว่าเธอเขิน
ความรักที่แห้งแล้ง โดนเธอแกล้งทำเมิน
รีบยิ้มแล้วรีบเดิน เพราะฉันมันส่วนเกินที่เธอตัดไป
แค่ผ่านมาพบ
แล้วจุดจบจะมีบ้างไหม
ปวดใจเหลือเกิน ที่ต้องเดินอย่างเดียวดาย
เพราะไม่ใช่ เจ้าของใจ จบแล้วจบไป ไม่มีทางเลือกไหน ที่จะให้เป็นเหมือนเดิม
4 ตุลาคม 2547 18:06 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
เพียง... อยากขอ...ให้ฉันนั้นเก่งกล้า
เพียง... อยากขอ...ให้ใจข้าไม่ล้าหนี
เพียง... อยากขอ...ให้ฉันได้ฝันดี
เพียง... อยากขอ...ความสุขนี้ไม่มีจาง
อยาก... ขอเพียง...เคียงข้างอย่างใกล้ชิด
อยาก... ขอเพียง...ตามติดไม่คิดห่าง
อยาก... ขอเพียง...ให้รักนี้ไม่มีลาง
อยาก... ขอเพียง...ความอ้างว้างไกลห่างกัน
ขอ...เพียงอยาก...ให้ใจฉันนั้นเก่งกล้า
ขอ...เพียงอยาก...ให้ทุกคราข้าสุขสันต์
ขอ...เพียงอยาก...ให้ความเหงาร้าวชีวัน
ขอ...เพียงอยาก...ให้ไกลกัน จากฉันที
28 กันยายน 2547 05:42 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
...อย่าเหยียดหยาม...แม้นต่างสีหรือที่อยู่
อย่าข่มขู่ขังกักหรือผลักไส
เป็นเช่นคนจากเขตขามหยามทำไม
ดูถูกไปก็ตัวตนคนเหมือนกัน
หรือ ...คุณ... มีปีกทอง... กางส่องฟ้า
หรือ ...หน้าตาสวยเลิศ...งามเฉิดฉัน
หรือ ...ต่างตรงภาษา...ว่าไม่ทัน
ตัว ...คุณนั้น...จึงผยอง... ลำพองใจ
ทั้ง ...ผิว...ผม... แตกต่างห่างกันสุด
...คุณ...จึงขุดความ... เลิศล้ำนำสมัย
ถึงจะเลิศหรูหรากว่าชาติใด
หยามทำไม ...คุณ...เดินบนถนน... เหมือนกัน
18 กันยายน 2547 21:11 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
เคยรู้สึกไหม...
อยู่คนเดียวตอนที่ไม่มีใครเคียงข้าง
รู้สึกตัวเมื่อไหร่น้ำตาก็ไหลเป็นทาง
ได้แต่รู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เดียวดาย
ตอนรู้สึกอ่อนล้าและว้าเหว่
ตอนรวนเร เริ่มโรยลา น่าใจหาย
ตอนถูกโดนแย่งชิง...ทิ้งให้ตาย
ที่อยู่ได้ยังไม่สิ้นซึ่งวิญญาณ์
ตอนถูกตอกยอกกลับรับไม่อยู่
ไม่เคยสู้...ทำตัวงอ..เพราะผวา
ก็แค่ดีแต่ปากถากวาจา
ไม่เคยกล้าสักหนจนเขาไป
ความรู้สึก
ที่มันอยู่ลึก...และบอกไม่ได้
ที่เก็บมานาน...หากแค่เธอไม่เลยผ่านก็จะเข้าใจ
ฉันลึกลับเกินไปใช่ไหม....ก็จะพยายามเข้าใจเธอ
ตอนที่ฉันเหนื่อยแสนแน่นในอก
เธอกลับยกเรื่องร้ายๆให้เสมอ
ตอนที่ฉันหายหน้าไม่มาเจอ
เพราะตัวเธอหายไปไกลจากกัน
อยากถ่ายทอด...ความเจ็บช้ำระกำเศร้า
อยากถ่ายทอด...ความปวดร้าว..เหงา...โศกศัลย์
ขอถ่ายทอด.......ความเจ็บ เก็บมานาน
ใจแห้งกร้าน...เหมือนอยู่แต่แค่วิญญาณ์
รู้สึกอะไรไหม
ตอนที่ไม่เหลืออะไรให้เรียกหา
น้ำตาที่ไหลไม่เคยมีคนสนใจตลอดมา
รู้สึกเหมือนว่า...ฉันไม่มีค่า...เหมือนใครๆ
อยากให้รู้สึก
ว่าความปวดร้าวลึกๆตอนที่ถูกผลักไส
ไม่เคยเห็นวันหรือคืนสวยงามได้อย่างใจ
ต้องอยู่กับความเดียวดาย...จะเป็นหรือตาย...ความหมายเหมือนกัน
อยากหลับตาพักกายให้หายเหนื่อย
ใจเต้นเอื่อยเมื่อยล้าฆ่าใจฉัน
จึงขอพรก่อนหลับ กราบพระพลัน
ขอให้ฉันไม่ตรมเหงาเศร้าทุกคืน
ขอทุกทิวาราตรีอันมีค่า
ไม่ให้ล้าโอยอ่อนนอนขมขื่น
และไม่ให้ใจช้ำอย่างกล้ำกลืน
อยากจะตื่นแล้วพบว่า...ข้าฝันไป...
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
1735
