2 ตุลาคม 2546 18:00 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
สายฝนที่ตกลงมาจากฟากฟ้า
เหล่านกกาบินเริงร่า ท่ามกลางสายฝน
ได้แต่คิดตอนนี้เขาอยู่ไหน ทำไมไม่มีใครห่วงใยเราสักคน
จึงปล่อยให้ฉันสับสน วุ่นวนอย่างเหงาใจ
สายฝนยังตกมาอย่างต่อเนื่อง
ตัวฉันนี้ยังขุ่นเคือง หม่นไหม้
เศร้า ระทม มันตรอมตรม ยิ่งกว่าใคร
ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่ ฝนหยุดตก แล้วฟ้าจะใสอีกที
ฝนยิ่งตก ยิ่งปวดร้าว เหงาในจิต
ใจครุ่นคิดว่า ทำไมเขาถึงหนี
ยิ่งวิ่งตาม ยิ่งอ่อนล้า หมดแรงเรียกหา ความรักที่แสนดี
ได้แต่ร้องไห้ทุกวินาที เพื่อลบความทุกข์ที่มีในใจ
30 กันยายน 2546 16:54 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ความทรงจำที่อ่อนหวาน
กลับมาสร้างความร้าวฉานในชีวิต
พลาดมาหนึ่งครั้งเพราะรักเธอ เผลอเดินทางผิด
ชีวิตทั้งชีวิตจึงเสียใจ
พอแล้วกับความหวานครั้งก่อน
ทุกครั้งที่หลับตานอน ภาพเก่ามาหลอนให้หวั่นไหว
เป็นอย่างนี้อยู่ทุกครา ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เธอจากไป
อีกนานไหมกว่าจะหลับได้โดยไม่คิดถึงเธอ
30 กันยายน 2546 16:51 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ทรมานมากไหมกับความรัก
อยากจะพักตอนที่ใจปวดร้าวนักใช่ไหม
เจ็บมาหลายที่หัวใจคงพลีขอปราชัย
หลายวันกว่าจะกลับมาดีเหมือนเดิมได้
น้ำตาคงต้องไหลไปอีกนาน
ความรักที่มันเบ่งบานตอนแรก
มีสักวันที่มันคงจะแตกร้าวฉาน
หัวใจสีชมพูที่เคยสดใสอยู่ในวันวาน
กลับมาสร้างสีดำนิรันดร์กาล ที่หัวใจ
30 กันยายน 2546 16:49 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
รักฉันที่ให้เธอไป
อยากรู้ว่าวันไหนจะกลับมาหา
ฉันคอยส่งความรักให้เธออยู่ทุกครา
แค่หวังว่าเธอจะตอบแทนมาให้กัน
เนิ่นนานแล้วหัวใจมันรู้สึกว่างเปล่า
เธอเป็นสุขกับเขา แล้วเหลือแค่ความเหงาไว้ให้ฉัน
เจ็บปวดรู้ไหมที่เธอไม่เคยมีใจให้กัน
ก็มีเพียงหญิงโง่อย่างฉันที่ร่ำร้องหามันอย่างเดียวดาย
30 กันยายน 2546 16:47 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
เจ็บมากไหม?
กับความรักที่ไม่สดใสในครั้งนี้
เจ็บมากไหม?
กับตัวเธอที่ฉันไม่เคยใยดี
อยากรู้เจ็บมากไหมคนดี?
ที่ฉันสร้างแผลใจอันนี้ให้กับเธอ