30 กันยายน 2547 12:03 น.
น้ำค้างเดินทาง
ขอโทษนะขอโทษ
ที่เผลอลืมตัวลืมใจ
ว่าเรารักกันแบบนี้
จริงๆแล้วเธอก็แค่คนข้างบ้าน
ที่ยืนยิ้มทักกันทุกวัน
ก็หลงคิดไปว่า
เธอคือเจ้าชายในฝัน
เลยหลงเพ้อบอกความใน
อย่าถือสาอย่าไปฟังเลยนะ
กับเสียงหัวใจคนบ๊องต๊องอย่างฉัน
ที่ไม่ค่อยจะเต็มบาทเท่าไหร่
ก็ถือสาคิดเสียว่าไม่ได้ยินฉันไม่ได้พูดอะไร
...อายจังเราไปบอกได้ไงว่าชอบเขา.....
29 กันยายน 2547 21:06 น.
น้ำค้างเดินทาง
ก็แค่คนผ่านทาง
จะมีค่าอะไรมากมาย
แต่ก็หลงดีใจ
ที่เขายิ้มมาให้
ก็เผลอคิดว่าซะไกล
ว่าเขาคงมีใจให้บ้าง
เปล่าเขาไม่ได้คิดอะไร
แค่ยิ้มทักทายตามประสา
เขาถามว่าชื่ออะไรครับ
ตัวเราก็ใจสันตอบเขาไป
พอเขาบอกว่ายินดีที่ได้รู้จัก
เราก็ยิ้มหน้าบาน
กลับมาเพ้อฝันคิดไปคนเดียว
เขาไม่ได้คิดอะไรแค่อยากรู้จักเรา
เป็นเพื่อนบ้านตามธรรมเนียม
ไอ้เรามันคิดฟุ้งส้างไปเอง
มันก็อดใจไม่ไหวนะ
เพราะเขาน่ารักมาก
ยิ้มที่ไรเหมือนมีมนต์สะกดใจ
ให้ล่องลอยเพ้อไปไกล
ยิ่งบ้านก็อยู่ติดๆๆใกล้กัน
เจอเธอทุกๆวัน
หัวใจดวงนี้ก็เริ่มมีอาการหนักขึ้นทุกๆวัน
จนบางทีหลับแล้วยังละเมอเพ้อถึงเธอ
ก็รู้ถ้ารู้ว่าเธอไม่คิดอะไร
ไม่ได้มีใจให้สักนิด
ก็ยังคิดเพ้อเจ้อไปไดคนเดียว
แอบเก็บเอามาฝัน สร้างภาพต่างๆนาๆๆ
เหมือนว่าเราเป็นเจ้าหญิง
เธฮเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว
มาช่วยเรายามโดนรุมทำร้าย
สุดท้ายแล้วก็แค่เพ้อฝันไปคนเดียว
29 กันยายน 2547 17:22 น.
น้ำค้างเดินทาง
ขอร้องเถอะนะพี่ชาย
อย่ามาบอกว่ารักกันเลย
ถ้าต้องฝื่นใจอย่างนั้น
ก็แอบรู้มาแล้วตั้งนาน
ว่าพี่ชายไปรักชอบพอใคร
แล้วเขาก็มีเจ้าของแล้ว
พี่ชายเลยหันหน้ากลับมา
มาบอกกันว่ารัก
ก็รู้ว่าคำที่ออกจากปากพี่ชาย
มันไม่จริงจังอะไร
ก็ก็ยอมเชื่อ เชื่อทั้งที่รู้ความจริงดีแก่ใจ
ว่าหัวใจพี่ชาย ไม่เคยมีให้กัน
29 กันยายน 2547 14:04 น.
น้ำค้างเดินทาง
อ้างว้างเปล่าเปลี่ยวใจเหลือเกินในคืนนี้
หันไปมองข้างๆไม่มีใครให้ไออุ่นฉัน
มีแต่หมอนข้างวางเรียงราย
เป็นเพื่อนคุยและนอนอยู่ข้างกาย
จะมีใครเขานั่น
มาเข้าใจคนเหงาใจและอ้างว้าง
ต้องทนทุกทุกข์อยู่ตามลำพัง
ในห้องกว้างๆของมุมเมืองใหญ่
มีไหมสักคนที่จะมาเข้าใจฉัน
ขอแค่สักคนหนึ่งสักคนเท่านั้น
ถ้าแม้ได้ดังใจฝัน
คนอื่นมากมายก็ไม่สำคัญแล้ว กับฉันคนนี้
29 กันยายน 2547 10:59 น.
น้ำค้างเดินทาง
น้ำค้างเดินทาง
ผ่านทุ่งดอกไม้
ผ่านสายหมอกยามเช้า
แล้วก็มาหยุดเดินทางที่หัวใจ
หน้าส่วนตัว
325
