1 ตุลาคม 2547 15:55 น.
นุ่นจัง
ขณะที่ทั้งกลุ่มเดินเข้าโรงอาหาร แต่มลซึ่งมัวแต่คุย
กับนัท จึงไม่ได้สังเกตว่าที่พื้นมีน้ำนองอยู่
นัท : นี่มล วันก่อน ตอนไปบ้านเราเธอลืมของไว้อะ
มล : วันนั้นหรอ จริงด้วยอะ เราลืม..
!! ว๊าย !!
มลร้องเธอเดินเหยีบน้ำโดยไม่ตั้งใจ ทำให้หงายหลังแล้วสะดุด ในทันที ถึงนัท
จะพยายามฉุดแขนเพื่อนเลิฟไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมาก
นัท : ฟื้นแล้วหรอ
มล : เราอยู่ไหนอะ
นัท : เธออยู่ห้องพยาบาล จำได้มั้ยตอนนั้น มลลื่นสะดุดน้ำในโรงอาหารไงจ๊ะ
เราว่าเธอคงชอคแล้วสลบไปน่ะ
มล : อืม... จิงด้วย เราจำได้แล้ว ตอนนั้นเราลื่นล้ม เอ๊ะ หัวไม่แตกนี่นา เป็นไป
ได้ยังไง ตรงนั้นเป็นพื้นหินขัดด้วย
นัท : จะแตกได้ยังไง บอยเค้าเดินอยู่หลังเธอ อุส่าห์ช่วยรับเธอไว้นะเนี่ย
มล : บอยอยู่ไหนอะ จะขอบคุณเค้า
นัท : ครูชมบงกชเรียกตัวเค้าไป สงสัยจะให้รางวัลน่ะ คงเยอะด้วย ช่วยชีวิต
เพื่อนไว้
มล : ปวดหัวจัง
นัท : แปบนะ เดี๋ยวไปหยิบยาให้
มล : เพื่อนคนอื่นอะ
นัท : เรียนอยู่เดี๋ยวพักกลางวันคงมาเยี่ยมอะ ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ฉันเลยมา
ดูแลเธอ รอแปบนะไปหยิบยาก่อน
มลฟังแต่ไม่ตอบ เพราะกำลังพยายามที่จะนึกถึงตอนนั้นว่าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
มา ได้ยังไง แต่เพราะเธอนอนตะแคงอยู๋จึงไม่ทันเห็นว่าใครเดินเข้าห้องพยาบาลมา
บอย : มลเป็นไงบ้าง
มลหันหน้ามาเจอบอยพอดี
มล : บอยขอบคุณนะ
เธอพูดพร้อมพยายามจะลุกขึ้น
บอย : อย่าพึ่งสิ เดี๋ยวปวดหัวหรอก หัวเธอไปกระแทกกับต้นเสา แต่ครูบอกว่า
ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่รับไว้ ตอนนี้เธอคงอยู่กับปอเต็กตึ๊งแล้ว
มล : เอ๊ะ ก็ขอบคุณแล้วไง มาปากหมาแถวนี้ โอ๊ย
มลร้องขึ้นเพราะเริ่มปวดหัวอีกแล้ว
นัท : บอย!อย่าพึ่งไปแหย่มลสิ เอ้ายา
มล : ขอบใจนะจ๊ะ ว่าแต่ ครูเรียกเทอไปทำไมหรอบอย
บอย : ให้คะแนนช่วยชีวิตเพื่อน
มล : อย่างมากก็แค่หัวไม่แตกหรอกนะ คำว่าช่วยชีวิตนี่เกินไปปะ
บอย : มันต่างกันยังไงล่ะจ๊ะ
นัท : พอก่อนเถอะนะ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้นะมล
บอย : กลับบ้านเราได้นะ
นัท : เลิกเล่นได้แล้วน่า มลนอนพักนะ เดี๋ยวเราเฝ้าอยู่
บอย : ขอเราเฝ้าด้วย
มล : คัยให้จะนายเฝ้าอะ
นัท : นอนได้แล้ว ต้องเฝ้านะไม่ใช่หาเรื่องเข้าใจมั้ย
บอยไม่ตอบแต่เดินไปหาที่นั่งแทน นัทกำลังกระซิบอะไรบางอย่างอยูjกับมล
มล : ดูสิสงสัยขี้เกียจเรียน เชอะ ทำเป็นจะเฝ้าชั้น
นัท : ยังไงก็เรียกว่าเฝ้าเพื่อนนั่นแหละ เธอเลิกคิดมากได้แล้ว นอนซะ
มลหลับไปแล้ว มีนัทนั่งอยู่ข้างๆๆ ทันทีที่มลหลับไป
บอย : นัท มลเป็นคนยังไงหรอ
นัท : อืม คล้ายเรามั้ง นิสัยดี รักเพื่อน และก็... เดี๋ยว จะถามทำไมอะ
บอย : เปล่าๆๆ นัทเฝ้าไปก่อนนะ จะพักแล้วเดี๋ยวเราไปเอา ข้าวเที่ยงมาให้ เธอ
กับมลก่อน
นัท : อือ
ตอนเย็นวันนั้น มลกลับบ้านพร้อมกับนัท และดาว บ้านของ3คนอยู่ ในหมู่บ้าน
เดียวกัน ดังนั้น ทั้ง3จึงเป็นเพื่อนที่รักกันมากตั้งแต่เด็ก
ดาว : นี่เธอว่าปะ เราว่าบอยเค้าดูแปลกๆๆนะ
มล : ยังไงอะ แค่ช่วยชั้นไว้หรอ??
นัท : ไม่ใช่นะ แต่เราเห็นด้วย แปลกจริงๆๆ บอยดูห่วงเธอมากเลยนะ ที่จริง เรา
เห็นเคยเห็นบอยมองเธอตอนซัมเมอร์ด้วย
มล : มองแล้วไงอะ
นัท : มันไม่ใช่แบบมองผ่านๆๆนะ แบบจ้องเลยอะ
ดาว : ในห้องวิทย์เราก็เคยเห็นนะ
มล : สงสัยไม่เคยเห็นคนสวยมั้ง
ดาว : แล้วแต่เธอละกัน ไม่อยากพูดละ
มล : ถึงบ้านเราแล้ว ไปนะ บาย
ดาว/นัท : จ๊ะ
นัท : ดีจังบ้านไกล้ปากซอย บ้านพวกเรายังอีกตั้ง200เมตรแน่ะ
ดาว : พูดมาก รีบเดินเหอะ
นัท : ถ้ารุก่อนน่าจาบอกพ่อตั้งแต่ป.1ให้ซื้อบ้านไกล้ปากซอยหน่อย หมู่บ้านรัย
ใหญ่ชะมัด
ดาว : นี่นัท เลิกบ่นเหอะ
นัท : แกว่ามลกาบบอยมีโอกาศเป็นแฟนกันปะ
ดาว : ไม่รู้แฮะ แต่มันก็ไม่แน่ เหมือนนตอนมีนกับชัยอะ แต่เราว่าโอกาศสูงนะ
นัท : น่าอิจฉา กลับบ้านต้องเอาน้ำแข็งประคบตาหน่อย
ดาว :เหอ แกมีไปกี่คนแล้วล่ะ พวกที่แกทิ้งๆๆเนี่ย
นัท : มันไม่เหมือนกันนี่นา ไม่พูดแล้ว ถึงบ้านพวกเราละ(ติดกัน) ไปเหอะ บาย
ดาว :จ๊ะ เจอกันพรุ่งนี้
นัท : อือ
ที่บ้านของมล เธอกลับมาถึงบ้านก่อนพี่ชายกับพี่สาวและน้องสาวอีกคน
โดยปกติมลจะกลับบ้านก่อนพี่น้องอยู๋แล้ว เพราะเธอไม่เคยไปอู้อยู่ที่ไหน เช่น
เดียวกับเพื่อนทั้ง2จึงกลับบ้านได้เร็วกว่าคนอื่น
"กลับมาแล้วค่ะ" เธอตะโกนออกไปด้วยความเคยชิน ตั้งแต่เปิดประตูบ้าน ทั้งๆๆ
ที่ยังไม่เห็นใครเลย แต่ด้วยเสียงที่ดัง และสดใสของเธอจึงไม่แปลกที่จะได้ยิน
เสียงตอบกลับของแม่ "กลับมาแล้วหรอลูกไปทำการบ้านให้เสร็จนะจ๊ะ แล้วจะ
ได้ลงมากินข้าวจ๊ะ" "ค่ะแม่" มลตอบด้วยเสียงดังเช่นเคย แต่ด้วยเหตุที่วันนี้พึ่ง
เปิดวันแรกเธอจึงไม่มีการบ้านห้องนอนของเธอที่จัดว่าใหญ่ถ้าเทียบกับเพื่อน
คนอื่นยกเว้นนัท(บ้านนัทรวยจัด) ห้องนอนของเธออยู่ติดกับห้องของพี่ชายคั่น
ด้วยห้องเธอและต่อด้วยห้องพี่สาวพี่สาวนอนอยู่กับน้อง เพราะน้องจะติดพี่มาก
ห้อง3ห้องสามรถทะลุกันได้ มีประตูกั้นเป็นประตูไม้ มีกระจกทำให้มองเห็นกัน
ได้ จึงช่วยได้เวลาถามการบ้าน พี่ชายของเธอชื่อเคน พี่สาวชื่อจอย และน้อง
ภัทร เธอเดินเข้าไปในห้องแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็น...
**!!ยังมีอีกหลายตอนนะคะตอนต่อไปค่ะ!!**
30 กันยายน 2547 13:43 น.
นุ่นจัง
....อย่างน้อยตอนเช้าก็มีแค่3วิชาละกัน และวิชาแรกของวันนี้ก็แบ่งห้องดังนั้น
เช้าวันนี้จึงผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน เธอพึ่งสังเกตเพื่อนในกลุ่มของเธอ
กำลังพูดคุยกันอยู่ ตอนเมื่อกี้ยังเห็น นั่งเงียบอยู่เลยนี่นา เธอคิด เธอหันไปมอง
รอบตัวเธอ โต๊ะของเธอเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมอยู่ด้านหน้าสุดของห้อง จึงนั่งได้3ฝั่ง
คือทางด้านซ้าย (ฝั่งประตู) ทางด้านขวา(ฝั่งหน้าต่าง) และตรงกลาง ซึ่งหันหน้า
เข้าหาประตู โดยทางฝั่งประตู มีเจมส์นั่งติดกระดาน และเจษนั่งข้างเจมส์ และ
ตรงกลางเป็นบอย และเธอ ส่วนฝั่ง หน้าต่าง มีนัท และดาว ซึ่งดาวนั่งอยู่เกือบ
จะติดกระดาน
ดาว : นี่ มาแนะนำตัวกัน เรา ดาว ประกายดาวจ๊ะ
นัท : เรา นัท นัทธมน ดีใจที่ได้นั่งด้วยกันนะจ๊ะ
เจษ : เจษ ฮะ
เจมส์ : เจมส์ ณัฐพงศ์ ยินดีที่ได้นั่งกับมล นัท และดาวมากๆๆเลย
ยี้...3สาวพูดพร้อมกัน
บอย : ผม บอย นฤพันธ์นะฮะ
มล : ทุกคนก็รู้จักเรานี่
นัท : แต่บอยยังนะเร็วๆๆ ถ้าเธอช้าต้องบอกเบอร์ด้วย
มล : ก็ได้ เรา มล นฤมล เตชะภัทรวัฒน์ พอใจยัง
เจมส์ : ยังฮะ บอกเบอร์ด้วยจะโอเค
มล : ฝันไปเถอะนาย ณัฐพงศ์
การสนทนาหยุดอยู๋แค่นั้นเพราะคุณครูวิไลเข้ามาแล้ว
"สวัสดีจ๊ะ น.ร ทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่ปีการศึกษาใหม่ ครูคือครูประจำชั้นของ
พวกเธอในปีนี้นะจ๊ะ ครูหวังว่าทุกคนจะทำตัวดี ไม่ใช่เหมือนรุ้นพี่ปีที่แล้วนะจ๊ะ
ตอนนี้ครูคิดว่า ทุกคนคงรู้จักกันหมดแล้วนะ อ้อใช่ ครูขอแนะนำรองครูประจำ
ชั้นของพวกเทอ คือ คุณครูอารียา วึ่งสอนภาษไทย ขอให้พวกเธอตั้งใจเรียน
นะ สำหรับวันแรกครูจะยอมใจดีก่อน ให้พวกเธอคุยตามสบาย ครูต้องรีบไป
ประชุมแล้วก้อหัวหน้าปล่อยพักด้วยนะจ๊ะ"
"ค่ะ" มลตอบ
ดาว : พวกเราจะทำอะไรดีจ๊ะ ขอความเห็นหน่อย
นัท : ง่ายมากเราแบ่งพวกกัน เราอยู่ของเรา ผู้ชชายอยู่ส่วนของเค้า จะได้
คุยถนัดดีปะจ๊ะ
มล : ดียอดเยี่ยม ติดที่ฉันต้องนั่งข้างคนบ้าอะ
เจษ : นี่บอยนายมีสาวว่าๆบ้าว่ะ
เจษพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนแล้วนั่งหัวเราะไปกับเจมส์
บอย : ช่างเหอะ เค้าว่าเราแปลว่าสาวชอบเราโว้ย
มล : นายพูดรัยของนาย อยากตายมากใช่มั้ย
เจมส์: เฮ้ย เค้าหึงว่ะ
3หนุ่มหัวเราะต่อด้วยความสะใจ ที่แกล้งสาวสำเร็จ
มล : ฉันเตือนพวกนายไว้นะ ถ้ายังไม่อยากตาย...
นัท : พอเถอะ มลย้ายมานั่งข้างเราชั่วโมงนี้ดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน
เจษ : ที่รักว่าไงเราว่างั้นจ๊ะ
เจษพูดเสียงล้อเลียนมากกว่าเดิม แล้วนั่งหัวเราะอยู่กับเพื่อนทั้ง3
บอย : พอเหอะ เรานั่งข้างพวกนายละกัน ไม่อยากหาเรื่องกับท่านหัวหน้าห้อง
มล : นี่..
ดาว : พอเถอะมล ย้ายที่เร็วจะได้คิดเรื่องนั้นได้
มล : ว่าตามละกัน ขี้เกียจเถียงแล้ว
ตอนพักเช้า...
มล : นี่ ดาว นัท เธอไม่น่าห้ามเราเลยอะ ถ้าเธอไม่ห้ามเราจะจัดการ 3 คนนั้นให้ตายไปเลย
นัท : นี่อย่าลืมสิตอนนี้เธอคือหัวหน้าห้องนะ ไปหาเรื่องกับผู้ชายอย่างนั้นเดี๋ยวโดนหักคะแนนหรอก ดีไม่ดีโดนปลดด้วย
มีน : พูดเรื่องไรกันอะ
มุก : คงเป็นเรื่องบอยแน่ๆๆเลย มลโชคดีจริงๆๆได้นั่งข้างคนหล่อ
แวน : ใช่ แถมยังได้นั่งกลุ่มเดียวกับ เจษด้วย น่าอิจฉามลกับดาวและนัทจริง
มล : โชคดีกับผีอะไรล่ะ
นัท : เราว่ามันจะดีขึ้นนะ ถ้าพวกเราไม่ทะเลาะกับพวกนั้น
มล : ใครหาเรื่อง ก็บ้าจริงมั้ยล่ะ
ดาว : พอเหอะ ชั้นหิวแล้ว เข้าโรงอาหารกัน
ขณะที่ทั้งกลุ่มเดินเข้าโรงอาหาร แต่มลซึ่งมัวแต่คุยกับนัท จึงไม่ได้สังเกตว่า...
***!!!!ติดตามตอนต่อไปนะคะ!!!!***
29 กันยายน 2547 08:49 น.
นุ่นจัง
มล สาวสวยประจำชั้น ม.1 เธอเรียนอยู่ใน ร.ร ชื่อดังแห่งหนึ่งในสีลม วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนใหม่ แต่เธอกลับไม่ดีใจเอาซะเลย เพราะ วันนี้เป็นวันศุกร์ 13 พฤษภาคม แน่นอน มันดูเป็นวันที่ไม่ดีเอาซะเลย สำหรับมล ที่เจอเรื่องร้ายๆๆมา หลายต่อหลายเรื่องในวันศุกร์ 13 ตั้งแต่เธอเรียนอยู่ ป.4 ในเช้าวันนี้ก็เช่นกัน เธอโดนย้ายที่นั่ง จากเพื่อนสุดเลิฟของเธอ นัท ดาว มุก และมีน ในความคิดของเธอมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายสุดๆๆ แต่เธอคงไม่รู้หรอก ว่ามันไม่ใชเรื่องเลวร้ายเลยมันคงเป็นพรหมลิขิตมากกว่าที่ทำเธอได้มาพบกับเพื่อนที่อยู่รุ่นเดียวกับมลตั้งแต่ ป.1 แล้ว แต่เธอ กลับไม่รู้จักเค้าเลย แม้แต่นิดเดียว เมื่อการย้ายโต๊ะสมบูรณ์ เธอก็พบว่าเพื่อนที่นั่งกลุ่มเดียวกับเธอ มี 6คนคือ เธอ นัท ดาว เจมส์ เจษ และบอย น่านสินะ อยู่รุ่นเดียวกันตั้งแต่ ป.1 แต่มลกลับไม่เคยเห็นบอยเลย อาจเห็นนะ แต่ก็ไม่เคยจำหน้าเค้าได้เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ช่างแปลกจริงๆ ทำไมเธอรู้สึกว้าเธอเคยรู้จักเค้าทั้งๆที่เธอไม่คุ้นหน้าของเค้าเลย แต่ใน ความรู้สึกของเธอเหมือนเธอรู้จักเค้ามายาวนานเป็นปีๆๆ เป็นความรู้สึกที่แปลกจริงๆๆ ในวิชาแรกของวันนี้ คือ ภาษาไทย ครูที่สอนวิชานี้ คือ คุณครู อารียา ครูอารียาเป็นครูใจดีที่สอนเธอมาตั้งแต่ ม.1 และยังคุ้นเคยกับมลเป็นอย่างดี วันนี้เรียนเรื่องคำเป็น คำตาย "นฤมล ออกมาเขียนคำเป็น3คำบนกระดานซิ" "แล้วเธอ นฤพันธ์ เขียนคำตายบนกระดาน 3คำด้วย" "ค่ะ/ครับคุณครู"ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน มลเดินไปที่กระดานพ้อมกับคิดคำเป็นด้วย คำรัยนะเธอคิด แล้วเริ่มต้นเขียน ข้างๆๆเธอบอยเขียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วหันมามองเธอด้วยสีหน้าที่ยากจาเดาออก เธอมองเค้ากลับไปด้วยถ้าทีหยิ่งเล็กน้อย ตอนนี้เธอเขียนเสร็จแล้วเธอกำลังเดินไปที่นั่งตอนที่บอยนั่งแล้ว ขณะที่คุณครูกำลังอธิบายเธอก้อหันซ้ายทีขวาที (ก็ครูอธิบายน่าเบื่อนี่ และยังไม่ชินกับห้อง) แล้วหน้าของเธอก้อ หันมาเจอหน้าของบอยพอดี เขายิ้มให้ เธอ เธอกำลังจะยิ้มตอบ บังเอิญตอนนั้น " หัวหน้าฉันจะไปแล้ว" "ค่ะ"มลตอบ "นักเรียน กราบ" ทั้งห้องกราบพร้อมกัน ยังเหลืออีก 1วิชาก่อนที่จะพัก...
หน้าส่วนตัว
762
