24 มิถุนายน 2548 13:15 น.
นิรา
นางมารร้ายงวยงง
สิ่งคิดคงต้องเลิกละ
เคยคิดเจ้าชายจะ ..
ใคร่หลงใหลในเจ้าหญิง
บัดนี้ภาพที่เห็น
กลับกลายเป็นเจ้าชายทิ้ง
ความสวยงาม .. อ่อนหวานจริง
ใช่เป็นสิ่งที่ต้องการ
นางมารร้ายเคลิบเคลิ้ม
ยิ้มหยาดเยิ้มนับเนิ่นนาน
แต่นี้คอยขับขาน
เพลงรักหวานคู่เจ้าชาย
เดินเข้าไปซบอก
เฝ้ากอดกกมิเว้นวาย
อย่าจากไกล .. ใจหาย
เดือนดาวพรายไออุ่นอวล
ไม่ทันได้มองหน้า
สบแววตาหวานรัญจวน
มีดในมือ .. ลืมหวน
คิดทบทวน .. ควรคำนึง
รอยยิ้มพริ้มเพราใส
แต่ในใจ .. สุดหยั่งถึง
เจ้าชาย -หัวโขน- ตรึง
เพียงหน้ากากกระชากใจ
เงื้อเงื้อมมีดเตรียมคร่า
เพื่อชีวา .. ข้าฯ ร้างไร้
หญิงเคยคู่ .. จากไป
ได้เริ่มใหม่อีกสักครา
มีดปักลงกลางหลัง
ดับความหวังในแววตา
สิ้นแล้ว .. รักของข้าฯ
ด้วยรักแท้แพ้รักลวง
ต่อแต่นี้ .. จบกัน
เรื่องเคยฝัน .. เคยห่วงหวง
ส่ายสายตาละลาบล้วง
หาหญิงควงคู่คนใหม่
ผู้ชม .. คนดูสาว
ยิ้มพริ้มพราวทางสดใส
เท่ห์สุดสะดุดใจ
อยากเข้าใกล้เพื่อคู่เคียง
เดินมาหน้าเวที
ดอกไม้สีหวานหว่านเรียง
ม่านปิดลง .. พร้อมเสียง
.. แว่วคำเดียว .. เดี๋ยวพบกัน ..
23 มิถุนายน 2548 14:04 น.
นิรา
โรงละครเปิดม่าน
อันธพาลเริ่มออกตัว
ฟาดแส้เหวี่ยงดาบทั่ว
เมฆหมอกมืดมัวหม่นหมอง
เจ้าหญิงแสนงดงาม
มิเกรงขามยามทอดมอง
ใช่ยโสจองหอง
ศักดิ์ศรีมีพร้อมล้อมตน
ลุกขึ้นสู้คู่ศึก
ด้วยความคึกในกมล
สองมือสองเท้า -คน-
มิยอมทนถูกถมทำ
ตัวร้ายใช่ตัวเล็ก
หาเพียงเก๊กทำคมขำ
หากเผลอพลาด -เหยียบย่ำ-
ใช่เพียงคำแต่ทำจริง
ระหว่างการต่อสู้
ใครจะรู้ในบางสิ่ง
เงามืดซ่อนแอบอิง
ซุกดูนิ่งหลังผืนม่าน
เจ้าหญิงแสนงดงาม
มิระวังยามอลหม่าน
ปกป้องภัยแผ้วพาล
ลืมมองหลังให้จงดี
เงามืดหลังผืนม่าน
รีบลนลานโอกาสนี้
ถือมีดเข้าโจมตี
แทงข้างหลังหวังสิ้นใจ
ผู้ชมตกตะลึง
คาดไม่ถึงสิ่งเป็นไป
เงาร้ายนั้นคือใคร
เจ้าชายไซร้ .. เงามรณะ ..
15 มิถุนายน 2548 10:49 น.
นิรา
ภาพนางฟ้า - สวรรค์
เป็นที่โจษจันกล่าวขาน
งามดั่งเทพดลดาล
เยื้องย่างหยาดฟ้ามาดิน
ภาพหมาวัดจรจัด
อัตคัดอดสูดูหมิ่น
เหยียดหยามตนเสียสิ้น
ไร้ซึ่งแม้ถิ่นกินนอน
เพลงแว่วหวานปานหยด
มธุรสคำรักออดอ้อน
เสียงคร่ำครวญเว้าวอน
ดั่งใจขาดรอนเจียนตาย
เบื้องหลังภาพตาเห็น
สวยเด่น - จนตรอก - ดั่งหมาย?
เบื้องหลังได้ยินอาจกลาย
หวาน - ทุกข์ .. สุข - โศก .. โลกมายา ...
7 มิถุนายน 2548 03:21 น.
นิรา
บทบาทของผู้หญิง
บางบทชิงชังร้ายกาจ
เชือดเฉีอนอย่าให้พลาด
บ้างขี้ขลาดแสร้งหวาดกลัว
หลายครั้งเป็นตัวเอง
นั่งบรรเลงเพลงหมองมัว
ซึมเซาเราพันพัว
ไร้ทางออกไปนอกใจ
ถูกกักขังความคิด
เศร้าทำพิษดังขีดไว้
พยายามเท่าใด
ยังตกหลุมให้คลุมเครือ
ผู้หญิงดีเป็นเลว
ด้วยถูกเปลวไฟลามเหลือ
เพียงหัวใจให้คลุมเครือ
จะดับไฟได้อย่างไร
หัดเล่นบทนางยักษ์
เพื่อพิทักษ์จิตเอาไว้
บ้างเล่นเป็นควายไถ
อยู่ในนาพาจมตม
คราถึงบทแพศยา
ส่อแววตาไร้ชื่นชม
ต้องรับแม้ขื่นขม
เพื่อพ้นตมโผล่บนดิน
ปลดปล่อยคอยอิสระ
หมดพันธะละเสียสิ้น
หัวใจที่พังภินท์
ไม่ยลยินกับสิ่งใด
สุดท้ายปลายทางนี้
แม้ไม่มีใครเข้าใจ
เพียงตัวเรานี้ไซร้
เดินต่อไปได้เป็นพอ
หน้าส่วนตัว
1283
