13 สิงหาคม 2547 17:20 น.
นิติ
ไม่อาจขอให้เธอเปลี่ยนใจ
แต่ก็ปรามใจเหงาๆไม่อยู่
เฝ้าถามและคิดถึงทุกฤดู
หนาวลม เจ้าฝนชู้ ไม่รู้เลือน
ไม่อาจขอให้เธอเปลี่ยนใจ
แต่จงโปรดเข้าใจแชเชือน
ช่วยให้ร้อนฤดูมาเยือน
มาเป็นเพื่อน-ห่อหุ้มใจ
ไม่อาจขอให้เธอเปลี่ยนใจ
เพียงขอให้ทบทวนรักใหม่
ทั้งที่รู้ว่าไม่เหลืออะไร
แต่ยังยื้อไว้ เพราะรักเธอ
อยาก-ขอให้ไม่ต้องเปลี่ยนใจ(ก็ได้)
ถ้าไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจเพ้อ
คงทรมานนอนละเมอ
ใจคนเซ่อคงเหม่อลอย
13 สิงหาคม 2547 13:18 น.
นิติ
อะไรหนอก่อเกิดและเลยเถิด
อะไรเกิด?อะไรดับ?สับสน
อะไรมี?อะไรไม่มี?ตัวตน
วกวนอลเวงละเลงจร
ไหวไปไล่ล่าสัจธรรม
ในรอยย่ำคืนวันร้าวรอน
กับรอยเท้าเรา-ครั้งเก่าก่อน
ทั้งใจอ่อนใจแข็งแสดงไป
อะไร อะไร ไหวล่อง
ทุกหับห้องครรลองไหว
เจ็บ ช้ำ กรรม บุญ และอุ่นไอ
ปวดกายใจเยือนประจำทุกค่ำคืน
อะไรหนอก่อเกิดและเลิศหล้า
จงแล่นมาพาพบรบตื่น
เบิกบานแจ่มใสไหลลื่น
ใจเป็นอื่น จงกลับคืนฟื้นใจตัวฯ
9 สิงหาคม 2547 13:20 น.
นิติ
ล้ำเข้าไปไกลพึลึก
กลางดึกมืดดำเสียงร่ำร้อง
ล้ำเข้าไปใกล้วงจร
มหานครรกร้างกว้างไร้วิญญา
ลึกเข้าไปในชีวิต
ถากติดวิกฤตศรัทธา
มุดลงช่องแคบแห่งเวหา
โผล่ในมายาสังคม
ล้ำลึกฤาลึกล้ำ
ชั่วช้ำระกำบ่ม
ช่วงภพสยบอารมณ์
เป็นวงกลมแห่งวงวาร
ดึก ดึก ระทึก เฉือน
มารุกเรือนเป็นเพื่อนผ่าน
มิรู้รุ่ง ไม่รู้สาง ไปทุกด้าน
ประหัสประหารวิถีชนฯ
6 สิงหาคม 2547 14:51 น.
นิติ
เมฆฝนก็โปรยปราย...
ลมย้ายคล้ายพายุ
แผ่นฟ้ามีรอยรั่วรอยรุ
มีประจุ ประกาย สายฟ้าไฟ
อื่นใดใครล่วงรู้
ยืนอยู่ข้างถนนใหญ่
สิบสองเลน-รอสัญญาณไฟ
แลนไปทุกทิศทาง
ฝนตก ฝนทักทาย
เยี่ยมผิวกาย ระบายบาง
ฉ่ำฟ้า ไปทุกก้าวย่าง
หนทางลางเลือนลอย
เมฆฝนก็โปรยปราย
มืดขยายลายใหญ่น้อย
เปียกปอนคนยืนคอย
รถเมล์ค่อยเขยื้อนไป...หวังไว้ไม่ถึงบ้านค่ำเกินไป
5 สิงหาคม 2547 10:32 น.
นิติ
กลางฝนพรำย่ำก้าวไปหนาวเหน็บ
ใช่หนาวเจ็บหนาวท้อก่อความหมาย
ยิ้มกลางลมแห่งวนฝนวันโปรยปราย
ก้าวต่อไปท้าทายเผชิญโชคและโลกลวง
หยาดยิ้มเยิ้มแย้มยิ้มย่ำย่าง
ทุกท่าทางท่วงท่าท้าทุกข์ทวง
ยิ้มไปพลางกลางฝนฟ้าทั้งดาดวง
กังวลห่วงก็ร่วงโรยด้วยแรงใจ
ช่างสาสุขทุกข์สาโศกก็โลกเปลี่ยน
ยะเยือนเยียนเวียนหนาวฝนคนใจไหว
โศกทุกข์ทังทุกข์ท้อมาจรไปแสนไกล
จึงยิ้มไปกลางฝนรินด้วยยินดี
โลกกลางฝนกลางกรุงยังยุ่งนัก
บ้างหน้ายักษ์พักตร์ยิ้มยากหนักศักดิ์ศรี
ริมทางเดินทางรถราแลนราวี
คนเร่งรี่รถติดถี่จะหนีทิศทาง