17 พฤศจิกายน 2546 13:40 น.
นาสาริน
ก็เคยบอกลาเขาไปแล้วนะ
ทั้งน้ำตาน้ำใจให้หม่นหมอง
เมื่อเขามาบอกว่ามีคู่ครอง
อย่ามองให้เมินเดินจากไป
ใจถลำพร่ำลึกถึงไหนแล้ว
พ่อยอดแก้วที่รักให้ไปไหน
ให้โอกาสคนอย่างฉันบ้างเป็นไร
แค่เสี่ยวใจน้อยน้อยกลางใจเธอ
อยู่ส่วนใดก็ได้ฉันขอบอก
เพียงไม่นอกสายตาให้พร่ำเพ้อ
ขอทุกวันให้ได้พบใบหน้าเธอ
ไม่เข้มแข็งพอที่จะจากหาย
ไม่มีวันมลายไปจากฉัน
ขอเพียงแค่กำลังใจให้กันและกัน
เพียงแค่นั้นฉันก็เป็นสุขใจ
17 พฤศจิกายน 2546 13:21 น.
นาสาริน
ความรัก...
เสลาสลัก...สวยใส
งามใดเล่า...งามใด
เทียบได้งดงามความรัก
จรดลึก...ในความทรงจำ
ลึกล้ำ...ย้ำรอยสลัก
นิรันดรนั้น...นานนัก
แต่รักนี้.....
......นานกว่านั้น..จริง จริง
15 พฤศจิกายน 2546 19:39 น.
นาสาริน
ทั้งเจ็บทั้งปวดรวดร้าว
เมื่อเขามาทิ้งมาขว้าง
เป็นสิ่งเป็นของถูกวาง
เป็นรักจืดจางร้างลา
ร้องไห้ใจขาดพลาดรัก
อกหักช้ำทรวงโหยหา
ทำไม..ทำไม..ต้องลา
เพียงฉันหลั่งน้ำตา..เธอสุขใจ
ทำไมเป็นฉันต้องตรม
ขื่นขมอมทุกข์สุขหาย
เห็นฉันหมดค่ามลาย
สุดท้ายเป็นฉันตรอมตรม
30 ตุลาคม 2546 08:29 น.
นาสาริน
ก็คิดว่าลืมไปแล้วนะ..กับเธอคนนี้
แล้วทำไมต้องกลับมาให้เห็นเป็นปัจจุบันด้วย
กับความรู้สึกที่มีต่อเธอ..ทั้ง ทั้งที่เธอก็ไม่เคยมีความรู้สึกกับฉันเลย
แค่คิดฝ่ายเดียว..ก็ทำให้ฉันเจ็บปวดพอ
ในเมื่ออดึตที่ผ่านมาฉันก็เจ็บมามากพอแล้วนะ
กลับมาทำไม..กลับมาเพื่อทำให้ฉันมีความรู้สึกกับเธออีกครั้ง..งั้นเหรอ
ฉันทำใจได้แล้วนะ...กับการที่ไม่มีเธอในความรู้สึก..
กับการที่มีเธออยู่ในใจ
ขอร้อง...กลับไปหาเขาคนนั้นซะ
เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องให้เขาตราหน้าว่าฉันแย่งของของใคร
กลับไปซะเถอะ...มันจบแล้วกับความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอ
ลาที.........................
หน้าส่วนตัว
852
