2 ธันวาคม 2546 10:23 น.
นาวี นาวา
เดียวดายเหลือเกินในวันนี้
ที่รักที่มีมันเหินห่าง
การรอคอยที่ถึงจุดหมายปลายทาง
กับเจอแต่ความเปล่าว่างไม่มีใคร
ฉันรอคอยเธอมาเนิ่นนาน
รอด้วยความทรมานหวั่นไหว
ที่โหยหาเธอไม่ใช่พราะไม่มีผู้ใด
แต่โหยหาเธอเพราะหัวใจมันต้องการ
เคยคิดว่าการกลับมาในครั้งนี้
จะทำให้ความรู้สึกที่เคยมีที่แสนหวาน
จะกลับมาเป็นอย่างเก่าเหมือนวันวาน
ไม่ใช่ทรมานเหมือนครั้งเธอกลับไป
แต่ความเป็นจริงก็มาถึง
เมื่อวันหนึ่งเธอกลับมาอยู่ใกล้
สิ่งที่คนรอได้รับคือมิตรภาพของเพื่อนทั่วไป
ไม่ใช่คนของหัวใจอย่างเคยมี
มันจบลงแล้วความรักครั้งเก่า
ต่อไปจะไม่มีเงาของเราเหมือนก่อนหน้านี้
ความรักครั้งก่อนให้หายไปกับเข็มวินที
เพราะเราจะจบมันที่นี่ที่ความเข้าใจ
ท้ายที่สุดฉันก็หมองหม่น
เมื่อคนหนึ่งคนที่เคยชิดใกล้
วันนี้ต้องมาแปรเปลี่ยนไป
ก็ไม่เข้าใจในการเปลี่ยนแปลง
แต่ฉันเองก็ต้องยอมรับว่า
มิตรภาพที่ได้มามันย่อมต้องแข็งแกร่ง
ไม่มีเงินใดซื้อได้มาราคามันแพง
เพราะต้องแลกด้วยเลือดสีแดงของหัวใจ
ให้มันจบลงตรางนี้จะได้ไหม
ผมไม่อยากให้ใครเจ็บปวดและร้าวหวั่น
เมื่อเราสองต้องร้างลาจางจากกัน
ก็ไม่อยากให้ความสำคํญมันเปลี่ยนไป
เราจบกันด้วยดีจะดีกว่า
มิตรภาพที่ได้มาไม่สำคัญไฉน
แค่คำว่าเพื่อนก็มากมายนักสำหรับใจ
แล้วจะเรียกร้องหาอะไรไม่จำเป็น
ขอบคุณกับมิตรภาพที่เธอให้
และข้อความทีบอกไว้ให้ได้เห็น
แต่กับฉันมิตรภาพไม่จำเป็น
เพราะมันชาเย็นหมดแล้วทั้งใจ
ขอบคุณที่ทำให้อ้างว้าง
และเส้นทางข้างหน้ามันหมองไหม้
แม้อยู่ที่นี่ฉันเองไม่มีใคร
ก็ไม่เป็นไรฉันยืนได้ด้วยตัวเอง
หน้าส่วนตัว
809
