20 มกราคม 2547 22:37 น.
นาวี นาวา
เมื่อรักร้างห่างหายหน่ายความรัก
เมื่อความฝันจมปรักรักเปลี่ยนสี
เมื่อคำรักแปรเปลี่ยนเหมือนไม่มี
เมื่อวันนี้รักที่มีมาจากไป
ที่สุดแล้วเหลืออะไรเอาไว้บ้าง
ที่สุดแล้วจึงอ้างว้างและหวั่นไหว
ที่สุดแล้วเมื่อเธอมาลาจากไป
ที่สุดแล้วเหลืออะไรให้ใยดีรัก
20 มกราคม 2547 20:57 น.
นาวี นาวา
แล้วกาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก
ก็จบลงตรงหลักความขื่นขม
ทิ้งให้ใจเดียวดายเฝ้าตรอมตรม
ทิ้งให้จมอยู่ในวังเจ้าน้ำตา
แล้วกาลครั้งสองก็จบลงตรงนี้
ทิ้งความรู้สึกดีดีที่เคยห่วงหา
จากไปแล้วไม่เหลือแม้คำลา
ดินแดนนี้จึงเหว่ว้าไม่มีใคร
แล้วกาลคร้งสามก็ต้องจบ
แม้หัวใจไม่อาจลบภาพเธอได้
อวสานแล้วหนอเจ้าหัวใจ
ต่อไปนี้ไม่เหลือใครไม่เหลือเธอ
20 มกราคม 2547 20:49 น.
นาวี นาวา
กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก
ณ ดินแดนอาณาจักรแห่งความฝัน
มีเธอมีฉันร่วมฝ่าฟัน
ผูกพันรักมั่นตลอดมา
แล้วกาลครั้งสองไม่นานนัก
ณ ดินแดนอาณาจักรความห่วงหา
มีเธอมีฉันมั่นศรัทธา
คิดถึงทุกเวลาของหัวใจ
จนมาถึงกาลครั้งสามไม่นานนัก
ณ ดินแดนอาณาจักรความฝันใฝ่
มีเธอฉันผูกพันและห่วงใย
จึงมีรักทอใจใครสองคน
20 มกราคม 2547 20:42 น.
นาวี นาวา
วันนี้เราเจ็บอย่างไร
วันต่อไปอาจเจ็บกว่านี้
รักเป็นสิ่งที่ดูว่าดี
หากมีแต่ความจริงใจ
20 มกราคม 2547 20:40 น.
นาวี นาวา
เวิ้งว้างว่างเปล่าเดียวดายนัก
เมื่อคนรักจากลาแสนห่างเหิน
เมื่อเส้นทางที่เหลือคือหมางเมิน
เมื่อตางเส้นทางเดินต่างหัวใจ
จึงเวิ้งว้างว่างเปล่าเดียวดายนัก
เมื่อความรักไร้เธอมาชิดใกล้
เมื่อหัวใจหนึ่งดวงแยกแตกไป
เจ้าหัวใจหนึ่งดวงเลยแหลกลาญ
หน้าส่วนตัว
1257
