20 มกราคม 2547 20:32 น.
นาวี นาวา
สิ่งเดียวที่รักหนักหนา
ทุกเวลาอยากอิงแอบชิดใกล้
หนึ่งเดียวที่อยู่ลึกสุดใจ
คือเธอคือใจแห่งรัก
รักเธอรักด้วยหัวใจ
นำความห่วงใยมาทอถัก
นำความคิดถึงมาทายทัก
และหวักจักให้เธอได้รับรู้
20 มกราคม 2547 20:27 น.
นาวี นาวา
ไม่ได้รักเพียงแค่จะครอบครอง
แต่รักด้วยใจผองแห่งห่วงหา
ไม่ได้หวังให้เธอมอบรักมา
เพียงหวังว่าให้เธอรู้ค่ารัก
หากนิยามความรักคือการให้
ทั้งหัวใจให้เธอหมดแน่นหนัก
แม้มิเคยเอ่ยปากไถ่ถามทัก
แต่หัวใจมักจักไถ่ถามเธอ
ไม่ได้หวังรักเธอเพียงชาติเดียว
แต่หวังรักพันเกี่ยวทุกชาติเสมอ
ไม่เคยมีคำหวานพูดปรนเปรอ
แต่หัวใจมันเอ่อหวานล้นแล้ว
โดยลีลาชาเย็นแข็งกระด้าง
แต่หัวใจบอบบางกว่าลมแผ่ว
ปรารถนาให้เธอเหมือนดาวแวว
ถึงตัวเองเหมือนแก้วแตกแหลกลาญ
ไม่ได้รักเพียงแค่จะครอบครอง
ตอบสนองรักตนให้อ่อนหวาน
แต่จะรักเธอชั่วกัลป์กัปกาล
รักหมดทั้งวิญญาณแห่งความรัก
30 ธันวาคม 2546 11:36 น.
นาวี นาวา
เพราะรักคำเดียวที่มีให้
จึงอบอุ่นหัวใจเมื่อได้ฝัน
คิดถึงนะคิดถึงจึงผูกพัน
ทุกทุกวันฉันมีเธอในใจ
รอนะรออยู่ยังคงเก่า
เพราะคำรักของเรายังหวานไหว
มีเธอมีฉันทุกวันไป
ทุกตารางหัวใจเรามีกัน
17 ธันวาคม 2546 19:01 น.
นาวี นาวา
เธอได้ยินบ้างไหมเสียงกระซิบ
ฟังดูไกลลิบลิบจากห้วงฟ้า
ไม่ใช่เสียงใครหรอกที่ฝากมา
คือเสียงคนใกล้ตาแต่ห่างใจ
ช่วยฟังหน่อยได้ไหมข้อความเสียง
ฟังสำเสียงของคนแอบหวั่นไหว
ว่ารักนะหวงนะแสนห่วงใย
เป็นไปได้บ้างไหมขอรักเธอ
17 ธันวาคม 2546 18:55 น.
นาวี นาวา
เก็บความคิดถึงห่วงใย
ใส่ไว้ในขวดโหล
เก็บรักใสๆผูกไว้กับโบว์
แอบใส่ตู้โชว์ทุกห้องหัวใจ
ก็ทำได้เพียงแค่นี้
ทุกความรู้สึกดีๆที่มีให้
ก็ให้เธอคนเดียวไม่ใช่ใคร
ทุกความคิดถึงห่วงใยจึงเป็นเธอ
หน้าส่วนตัว
903
