8 เมษายน 2550 09:00 น.
นาวา วังสถาพร
หน้าร้อนดินแล้งแห้งเหือด
น้ำเลือดเดือดแดงแทบแห้งหาย
น้ำฝนเหือดฟ้าป่าตาย
ชีวิตวอดวายหายสิ้น
น้ำบ่อเหือดแห้งทุกแห่งหน
น้ำฝนขาดฟ้าประชาถวิล
น้ำเหงื่ออาบร่างกลางดิน
น้ำแรงไม่สิ้นดิ้นไป
น้ำเงินหายากอยากได้
น้ำใจหาง่ายไม่อยากให้
น้ำแรงลำบากบุกบั่นไป
น้ำเหงื่ออาบกายแทบตายแล้ว
ขุดดินเผาหญ้าถางป่าสิ้น
เพื่อทำกินกันมั่นแน่ว ?
ท้องฟ้าเคยพร่างพราวแพรว
ขุ่นมัวลงแล้วเหนือแนวไพร
วิถีชุมชนคนป่า
หาทำดังว่าไปได้
แท้จริงเป็นฝีมือใคร
ทำร้ายพงไพรไม่กลัว
คนเมืองผู้เรืองปัญญา
ออกหน้าออกทุนไปทั่ว
ให้เพาะปลูกไว้ส่งตัว
ทั้งถั่วข้าวอ้อยสารพัน
ถึงหน้าเก็บเกี่ยวไปขาย
ได้เงินรีบจ่ายให้ฉัน
ค่าปุ๋ยและดอกเบี้ยพลัน
ยาฆ่าหญ้านั้นหมดพอดี
เมื่อลุฤดูกาลใหม่
เอาไปใช้ก่อนได้พี่
สิ้นหน้าเก็บเกี่ยวอีกที
ใช้หนี้ ใช้กรรม..ลำเค็ญ
1 เมษายน 2550 08:52 น.
นาวา วังสถาพร
๑.
น้ำลดแห้งขอดจอดเรือแจว
สิ้นกุมภา'แล้วแก้วตาเอ๋ย
สันทรายโผล่พ้นจนเรือเกย
น้ำคำเอื้อนเอ่ยนั้นเผยใจ
ว่าพ้นเดือนยี่หนีเดือนสาม
น้ำลงตรงข้ามสะพานใหม่
มูนทรายกองสุมในมุมใจ
พี่ปัดไม่ไหวได้แต่รับ
ใจชายคงไปไม่พ้นเจ้า
ผู้เฝ้าเคลียคลอพะนอสดับ
รสจูบยากถอนก่อนจันทร์ลับ
ฉวยจับมือเจ้าเคล้าสัญญา
เดือนสี่พี่ต้องแต่งขันหมาก
เพื่อฝากผู้ใหญ่ให้ไปหา
สู่ขอคนงามตามเวลา
แล้วเร่งวิวาห์ในเร็ววัน
จันทร์เพ็ญดวงเด่นเป็นพยาน
สัญญาริมธารด้วยรักมั่น
แม้นพี่ผิดคำที่จำนรรจ์
จักยอมให้บั่นชีพบรรลัย
๒.
น้ำไหลรวยรินสิ้นเดือนสี่
ใกล้ปีใหม่เมืองเรืองไสว
ตลิ่งสูงแลลิ่วลับลงไป
หัวใจเล็กลีบดูตีบตัน
หากโดดลงไปแล้วไม่ตาย
คงต้องอับอายเม็ดทรายนั่น
หากกลับบ้านไปไม่ต่างกัน
ถูกคนหยามหยันนั้นสุดอาย
ใจชายแม้นอยู่ไม่ห่างเจ้า
เธอเล่าแปรใจได้ง่ายง่าย
รอยจูบครานั้นยังไม่คลาย
มีชายคนอื่นมาชื่นแทน
เดือนสี่มีเฒ่าแก่ใหญ่
จากเมืองศิวิไลซ์ที่ไกลแสน
หอบดอลลาร์มาจากต่างแดน
แต่งเจ้าไปแทนพี่แสนช้ำ
จันทร์เพ็ญมองเห็นเป็นเบี้ยวบิด
สัญญาศักดิ์สิทธิ์โดนเหยียบย่ำ
เป็นเจ้าเปลี่ยนใจใช่พี่ทำ
ตายเพื่อคนใจดำไปทำไม
หน้าส่วนตัว
1583
