12 พฤษภาคม 2548 15:11 น.
นายหมึกซึม
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
เจ้าชายหนุ่มหล่อของเราก็โดนแม่มดใจร้ายสาปให้พูดไม่ได้ ในแต่ละปีเขามีสิทธิ์พูดได้แค่คำเดียว
แต่ถ้าเขาไม่พูดสิทธินี้ก็จะสะสมไว้ใช้ได้ในปีถัดไป
วันหนึ่งเจ้าชายก็พบกับเจ้าหญิงแสนสวยผมทอง ปากเต็มอิ่ม สะโพกผายกลึง และนมโต
แน่นอน... เจ้าชายตกหลุมรักเจ้าหญิงแบบหัวปักหัวปำอยากได้เธอมาร่วมเรียงเคียงหมอน
เจ้าชาย ตั้งใจว่าจะเอ่ยคำแรกกับเธอผู้เลอโฉมว่า "ที่รัก" ดังนั้นเขาจึงต้องอดกลั้นไม่พูดจา 2 ปีเต็มเพื่อจะได้สิทธิพูด 2 พยางค์อันทรงคุณค่านี้
อดทนมาจนครบ 2 ปี เจ้าชายก็เปลี่ยนความคิดใหม่ว่าเรื่องอะไรจะพูดเพียงแค่คำว่า "ที่รัก"
เขาน่า จะพูดว่า "ที่รัก ผมรักคุณ" มากกว่า ดังนั้นเจ้าชายจึงต้องอดทนไม่พูดจาต่อไปอีก 3 ปี จึงจะมีสิทธิพูด 5 พยางค์นี้ได้
ครบ 5 ปี เจ้าชายผู้มุ่งมั่นก็เปลี่ยนใจใหม่ เขาควรจะขอเจ้าหญิงแต่งงานเสียเลยจะดีกว่า
ดังนั้นเขา จึงต้องสะสมสิทธิการพูดต่ออีก 10 ปี เจ้าชายไม่รู้จักภาษาใบ้ เขียนหนังสือไม่ได้
อ่านหนังสือไม่ออก การคบหากับเจ้าหญิงจึงได้แค่เพียง มองหน้ากันไปมองหน้ากันมาจนครบ 10 ปี
ในที่สุดก็ถึงเวลาอันสำคัญ เจ้าชายจูงมือเจ้าหญิงเข้าไปในราชอุทยานของพระองค์ ต้นไม้ที่ร่มรื่น
ดอกไม้ที่แสนสวย นกร้อง เบาๆ คลอเคล้าด้วยสายลมอ่อน เจ้าชายเก็บกุหลาบแดงช่อโตมามอบให้เจ้าหญิง คุกเข่าต่อหน้าและจับมือ เธอขึ้นจุมพิต...
"ที่รัก... ผมรักคุณ แต่งงานกับผมนะ" เจ้าชายเอ่ยปากขอแต่งงานกับเจ้าหญิงที่หลับตาสะเทิ้นอาย
เจ้าหญิงแสนสวยลืมตาจ้องเจ้าชาย สายตาอันหยาดเยิ้มทำให้หัวใจเจ้าชายพองโตแทบบ้า ริมฝีปาก อวบอิ่มขยับพูด
"อะไรนะคะ.. หญิงไม่ได้ยิน"
3 พฤษภาคม 2548 17:43 น.
นายหมึกซึม
เพราะไม่ว่าสิ่งไหน เรื่องอะไรสารพัดสารพัน
ทุกอย่างล้วนแต่อยู่ในกฎเดียวกัน
มันจะ เกิดขึ้น ... ตั้งอยู่ ... แปรสภาพ แล้วก็จบลง
รักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่า ก็หนีไม่พ้นกฏข้อนี้
เพราะวันหนึ่ง ไม่เราก็เขาก็ต้องตายจากกัน
สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า ... วันนี้เขาอยู่หรือจากไป
สำคัญที่ว่า ... ช่วงที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน
ขอให้มีความทรงจำที่ดี ... ก็เพียงพอแล้ว
อย่างน้อย เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึง
และยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้
ถึงวันนี้จะยังร้องไห้ ก็คงไม่กระไร เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้
มีวันที่เลวร้าย มีวันที่สวยงาม มีวันที่ว่างเปล่า
สุขก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน
ถึงวันนี้จะยังร้องไห้ ก็คงไม่กระไร เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้
มีวันที่เลวร้าย มีวันที่สวยงาม มีวันที่ว่างเปล่า
สุขก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน
สุขเคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป
ทุกข์ก็เป็นเฉกเช่นกัน
ร้องไห้แล้วก็อย่าร้องเปล่า ๆ
มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย
ได้แต่อวยพรให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น
เติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่อย่าแข็งกร้าว
ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง
และขอให้วันใหม่ในชีวิตมาถึงในอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้
วันที่เราจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป
หน้าส่วนตัว
1117
