30 เมษายน 2550 15:06 น.
นายผีJr
ทางแสนไกลใจไม่ท้อขอเดินสู้
แม้ไม่รู้อยู่แห่งหนตำบลไหน
สู้อดทนเดินทางต่อไม่ท้อใจ
เพื่อจุดหมายที่หมายมั่นปั้นมือมา
ฝ่าขวากดงพงป่าน่าหวาดหวั่น
ต้องกัดฟันทนย่างก้าวเศร้าหนักหนา
ถึงเมื่อยปวดเจ็บแค้นแสนคนา
สู้อุตส่าห์ก้าวเดินต่อไม่ท้อใจ
แลข้างๆเพื่อนพ้องหรือน้องพี่
หากแม้นมีก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน
ทะยานเดี่ยวหมื่นลี้ไม่มีไคร
แม้นเศร้าใจไม่ย่อท้อขอสู้ทน
เป้าหมายหรือคือแม่แลลูกเต้า
ให้หายเศร้าอยู่สบายได้สักหน
คนข้างหลังนั่งรออยุ่สู้อดทน
เพื่อทุกคนขอเดินต่อไม่ท้อเอย
29 เมษายน 2550 17:26 น.
นายผีJr
มองข้าวเย็นเหม็นเบื่อเหลือขนาด
ชามเกลื่อนกลาดสีชินตาจะหาไหน
อีกช้อนส้อมชินมือถือเรื่อยไป
เกิดมาได้กินแบบนี้ทุกวี่วัน
นั่นไข่เจียวเหมือนวันเสาร์อันเท่าบ้าน
เรียงบนจานใส่หอมแดงแข่งสีสัน
20ปีกินจนจุกทุกคืนวัน
อีกไม่นานคงต้องเลี่ยนเอียนจนตาย
นี่ไข่ต้มกลมดูรู้แน่ๆ
ง่ายดีแท้แค่ไปต้มสมจุดหมาย
เทคนิคปลอกก็แสนเฉื่อยไม่เมื่อยกาย
ใช้ช้อนหงายไถเปลือกไข่ปลอกง่ายดี
ที่สุดเศร้าเหงาใจใช่ไข่หมด
เพราะสลดในชะตาน่าบัดสี
ขาดแม่ครัวหัวป่ามาหลายปี
หากแม้นมีจะใจภักดิ์รักจนตาย
ไครมีเทคนิคทำไข่ลวกบ้างมั้ยจ๊ะ ช่วยบอกหน่อยนะ
29 เมษายน 2550 12:59 น.
นายผีJr
ถึงหน้าร้อนตอนเลื่อนเดือนเมษา
จั๊กจั่นหากิ่งไม้ใหม่ให้เกาะหนุน
เพราะกิ่งเก่าแดดแรงแสงอรุณ
แม้มีคุณเคยพำนักนอนพักมา
ยามเวลาสายันต์ตะวันส่อง
แดดเรืองรองร้อนรนต้องค้นหา
กิ่งไม้ใหญ่ใบรกปกพนา
มีน้ำท่าสุขอุดมสมบูรณ์ดี
ถึงเกาะได้แล้วอ้าขาผวาปีก
ทำเร่งรีบร้องระงมสมจองที่
มิรู้ไว้ภัยมาบรรดามี
มิโชคดีอาจหายลับโดนจับกิน
กิ่งไม้จ๋าตัวข้าจำลาแล้ว
เพราะเลือกแก้วกิ่งใหม่บรรลัยสิ้น
เสียงระงมล้มหายไม่ได้ยิน
เพราะชีพสิ้นเป็นแมงทอดมอดไหม้เอย
29 เมษายน 2550 11:15 น.
นายผีJr
แม้แผ่นดินจะพับทบกลบถึงหน้า
แม้แผ่นฟ้าจะโถมทับชีพลับหาย
แม้แผ่นน้ำจะซัดผ่ามา มลาย
แม้ชีพวายมิอาจกั้นฉันและเธอ
ถึง เวลาโลกนี้มีจำกัด
วัน คืนผลัดเปลี่ยนผันกันเสมอ
ที่ รอคอยไม่ไร้ค่าเพราะว่าเธอ
ช่วย เสนอสนองรักพักหัวใจ
ให้ ชีวิตมีสีสรรในวันว่าง
ไม่ อ้างว้างทุกข์ระงมขมหมองไหม้
เหงา โดนขับไปอยู่ดูแสนไกล
ใจ เหลือให้ทั้งสี่ห้องเป็นของเธอ
อยากเอาไปอ่านออกเสียงดังๆข้างหูแฟน แต่ไม่รู้เธอหายไปไหนซะแล้ว ^_^
28 เมษายน 2550 21:13 น.
นายผีJr
ศัทธาถือคือเชื่อเหนือทุกสิ่ง
ไม่ค้างติงสิ่งสมมุติหยุดสงสัย
ยอมก้มกราบอิฐศิลามาเรื่อยไป
ยอมทำได้แม้ต้องผลาญสังหารคน
ทั้งอวดโอ้โห่ร้องก้องกำเริบ
ทำสิ่งเพิ่มเพื่อศัทธาข้าไม่สน
จะปล้นเผาฉกชิงสิ่งของคน
หรือทุบตีจี้ปล้นไม่สนใจ
แต่ดูก่อนเหล่าเมธาปัญญาเลิศ
สิ่งประเสริฐในใต้หล้าศัทธาไม่
ตถาคต เคยสอนสั่งให้ฝังใจ
ปัญญาไซร้คือแสงธรรมนำชีพตน
ศัทธาสูงเหมือนเทียนใหญ่แต่ไร้แสง
มิอาจแข่งแสงหิ่งห้อยน้อยสักหน
ปัญญาหรือคือแสงค้ำนำทางตน
ขอทุกคนใช้ปัญญานำหน้าเอย
หน้าส่วนตัว
1577
