15 พฤษภาคม 2548 15:01 น.
นายน้อง
ความทรงจำ...ที่แสนดี
กับการกระทำที่มี...ผ่านมานานนับปี...ยังจำได้ไหม
ไม่ว่าตอนนี้เราจะเป็น...แค่เพื่อนกัน
วันนี้ วันนั้น ...เคยมีสถานะใดๆ
แต่ช่วงเวลานี้...นึกถึงเธอทีไร...ความห่วงใยไม่เคยจาง
เพื่อนบางคน...บอกว่าฉัน..รักเธอ
ถึงได้เป็นห่วง ให้อภัยเสมอ ไม่เคยห่าง...
ฉันได้แต่ยิ้มให้เขา ให้ความรักของเรา...ซึ่งเป็นแค่เศษผ้าบางๆ
เส้นใยแห่งความผูกพันที่ถักทอสร้าง
ทุก ๆ อย่าง...มันไม่ได้จางหายไป
การลาจาก...ไม่จำเป็นต้องทำลาย * ความผูกพัน *
ดังนั้นเธอคง...ไม่ต้องถามว่าฉัน...รักเธอแค่ไหน
แน่ละ...คงไม่ใช่เท่าฟ้า..
เป็นเพราะว่าตำแหน่งนั้น..คุณแม่ฉันได้ไป
ส่วนความรัก ความห่วงใย ที่ตอนนี้ฉันมีให้...
ขอให้เธอเรียกฉันใหม่ "เพื่อนชายที่แสนดี"
โชคดีมากมาย ที่เรายังสามารถเป็นเพื่อนกันได้ อิอิ
14 พฤษภาคม 2548 13:59 น.
นายน้อง
เก็บความฝันเธอไว้ แล้วก้าวไปข้างหน้า
จงอย่ากลับหลังหันมามอง แม้ว่า...จะเจ็บสักแค่ไหน
วันใหม่กับการเริ่มต้น ทำเพื่อบางคนที่เธอห่วงใย
ความฝันที่เธอวาดไว้ ฉันขอรับรองด้วยใจ
จะไม่มีใครคนไหน ทำลายมัน...
ถ้าเธออยากสานต่อในสิ่งที่เธอใฝ่หา
งั้นเธอลองหลับตา แล้วไขว่คว้า ไม่ว่ามันจะเป็นได้แค่ความฝัน
สิ่งที่อยู่ในมือเธอ จะเป็นสิ่งที่เธอต้องการ
ไม่ว่าจะต้องผ่านอุปสรรคนับพัน...
ฉันคนนี้ที่อยู่ข้างกัน จะไม่มีวันทิ้งฝัน และพร้อมจะทำมัน...ให้เป็นจริง
* ยังไงก็... *
อย่าคิดมากเลยนะครับ กับฝันที่ฉันทำให้
มันอาจจะน้อยหรือมากมาย แต่ฉันทำด้วยใจ...มิใช่หวังในบางสิ่ง
ไม่ได้หวังผลอะไร ...เชื่อฉันได้ไหม...
น้องชายคนนี้พร้อมจะมอบไหล่ให้เธอซบอิง
...ถ้าเธอไม่ต้องการ ฉันก็จะอยู่นิ่งๆ
...แต่ไม่ชอบใจเลยจริงๆ เมื่อฝันของเธอถูกทอดทิ้ง...
เธอเข้าใจไหม...ฉันไม่อยากนิ่ง...มองเธอเสียน้ำตา
14 พฤษภาคม 2548 11:44 น.
นายน้อง
รอเธอบอก...ลากัน
มันเป็นถ้อยคำสั้นๆ ... แต่มีความหมาย
ก็เหมือนคำว่ารัก...ที่เธอพูดกับฉัน
วันนั้น...ง่ายดาย
แล้ววันนี้แค่คำสั้นๆ ง่ายๆ ...ช่วยพูดออกมาได้ไหม..คนดี
ก็แค่อยากลบความทรงจำเก่าๆ...ของเรากับเธอ
เพื่อไม่ให้ใจมันเพ้อ...ไปคนเดียวอย่างนี้
ให้เกียรติเธอพูดก่อน...อย่ามัวอาวรณ์เลยนะคนดี
ยังไงก็...ช่วยปลดปล่อยคนโง่คนนี้...
เพราะมันเบื่อเต็มที...
กับวันที่ต้องเห็นเธอ....เดินข้างใคร...
+ + + + + +
มีแฟนน่ารัก...มักทำใจลำบาก
จะให้เธอมีเราคนเดียว...มันคงยาก...เกินไปใช่ไหม
ก็คงต้องขอลากันที...คนดี...
ฉันยอมให้เธอไป
เย้ๆ ...วันพรุ่งนี้คงไม่ต้องปวดใจ
แต่ตอนนี้...ขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหม
ก็ฉันไม่อยากให้ใคร...เห็นน้ำตา
13 พฤษภาคม 2548 15:23 น.
นายน้อง
สายฝนโปรยปรายลงมา...ไม่น่าเชื่อว่านี่คือเดือนเมษายน...
และผม..ก็ได้แต่ยืนอึ้ง งุนงง เจ็บปวดและหนาว...
+++++++++++++++++++++
สับสนนะ...สับสนมากนะ
ตอนที่เห็นเธอเดินไปกับใคร
เจ็บปวดนะ...เจ็บปวดมากมาย
ตอนนี้มันสายไปแล้วใช่ไหม
ร้องไห้นะ...ขอฉันร้องไห้
สักพักหยาดฝนก็คงลบมันออกไป
ก็แค่รู้สึกเสียใจ
สับสน...สงสัย
เขาคนนั้น...มาจากไหน
ทำไมถึงได้...ยืนอยู่ข้างเธอ...
หน้าส่วนตัว
666
