15 มีนาคม 2546 09:23 น.
นายดอกไม้
ระยิบพร่างแพรวพราว...สกาวฟ้า
กวาดสายตาซ่อนเร้น...ความเป็นห่วง
คะนึงนักหวั่นไหว...คล้ายโลก-ลวง
ก่อนดาวล่วงลับลา...น้ำตาริน
นี่ก็เนิ่นนานนัก...ที่จากมา
ห่างมารดาไกลบ้าน...ไกลฐานถิ่น
ป่านนี้ท่านคงห่วง...สร้อยบ่วงจินต์
หวังได้ยินเรื่องราว...ลูกบ่าวชาย
คิดถึงนักแม่จ๋า...อุราผวน
จิตรัญจวนถึงท่าน...ผ่านจันทร์ใส
ขอมารดาสุขสันต์...อย่าหวั่นใจ
ไม่นานไกลลูกรัก...จักหวนคืน
พ่อที่อยู่ปลายฟ้า...อย่าถวิล
ลูกจะผินคืนถิ่น...สู่ดินผืน
คอยดูแลแม่รักพร้อมพรักชื่น
แต่ค่ำคืน(นี้)ลูกล้า...น้ำตานอง...
11 มีนาคม 2546 07:58 น.
นายดอกไม้
อีกนานไหมพี่เอย...เฉลยน้อง
จะมาดองเกี่ยวขวัญ...มาหมั้นแต่ง
ความเจ้าเปรยเอ่ยแย้ม...น้องแก้มแดง
พี่ยังแสร้งเหนียมอาย...ซ่อนสายตา
ไม่นานนักน้องเอย...พี่เอ่ยเว้า
ขอเพียงเจ้ามอบหวัง...ไม่กังขา
ไม่กี่ปีเดือนวัน...คำสัญญา
จะกลับมารับน้อง...สู่ห้องเรา
ฟ้าที่ห่างยังใฝ่...ผ่านสายลม
หวังเจ้าสมสดชื่น...ไร้คืนเหงา
อ้อนวอนดาวพราวฟ้า...น้องอย่าเศร้า
ไม่นานเราเคล้าเคียง...ฟังเสียงจันทร์
แต่น้องเจ้าโฉมตรู...จะรู้ไหม
สัญญาใจของพี่...มิมีหวั่น
แต่เจ้านี้หนีไป...ที่ไหนกัน
พี่โศกศัลย์รู้ข่าว...เจ้าสาวแปร...
9 มีนาคม 2546 06:53 น.
นายดอกไม้
เกลื่อนแสงดาวพราวฟ้า...นภากว้าง
กระพริบพร่างลางเลือน...คืนเดือนหงาย
ทางช้างเผือกเลือกแถว...พลิ้วแพรวพราย
ส่องประกายแข่งจันทร์...เมื่อวันเพ็ญ
จากนิดเดียวดวงน้อย...ที่ลอยล่อง
สาดแสงส่องปะปน...ให้คนเห็น
ยิ้มละไมดื่มด่ำ...ยามย่ำเย็น
ทอแสงเช่นประกาย...แห่งสายใย
นี่ก็ดึกแล้วหนอ...ดาวทอแสง
นวลแก้มแดงยิ้มรับ...จงหลับใหล
เก็บพลังสร้างฝัน...รับวันใหม่
ก่อนยามสาย(พี่)จะปลุก...เหมือนทุกครา
หลับเถิดเจ้าเช้ารุ่ง...ใกล้มุ่งแล้ว
ดาวเรียงแถวเตร็ดเตร่...สู่เคหา
แล้วย้อนหวนอีกที...สิ้นทิวา
คือกลับมากล่อมฝัน...ยอดขวัญใจ...
7 มีนาคม 2546 03:02 น.
นายดอกไม้
เบาเบาแว่วแผ่วมา...สัญญาหวาน
กับวันวานชื่นจิต...สะกิดฝัน
สองเราเคยเริงรื่น...ทุกคืนวัน
ผูกสัมพันธ์แน่นเหนียว...หมายเกี่ยวดอง
กลางหาดทรายสายลม...พลิ้วพรมร่าง
อรุณสางย่างกราย....สาดฉายส่อง
ใบหน้าแย้มแก้มแดง...ทอแสงมอง
พรุ่งนี้สองเรามั่น...ผูกสัญญา
เบาเบาแผ่วแว่วหวาน...ขับขานเสียง
ไพเราะเพียงเรียงร้อย...จากดอยผา
ดั่งกระซิบขับคู...(ของ)สกุณา
สู่แววตาสดใส...หทัยเรา
กลางทุ่งหญ้าป่าใหญ่...ใต้สายฝน
ต้องทุกข์ทน(ด้วย)คนดี...เธอมีเขา
วันฟ้าหม่นคนหมอง...จึงต้องเศร้า
เหลือเพียงเงาเป็นเพื่อน...คอยเตือนใจ...
4 มีนาคม 2546 09:17 น.
นายดอกไม้
หอมละอองไออุ่น...หอมกรุ่นดิน
โชยฟุ้งกลิ่นถิ่นฐาน...ตำนานเก่า
ซุกซนแต่เช้าบ่าย...คราวัยเยาว์
ถึงมืดเข้าบ้านนอน...แม่(พ่อ)สอนสั่ง
มะลิขาวท้ายบ้าน....ยังบานเบ่ง
ดาวเรืองเปล่งหอมฟุ้ง...ครารุ่งสาง
นวลละไมดอกรัก...เก็บฝากนาง
ชบาบางใบเก่า...ยังเฝ้ารอ
เสนาะเสียงเช้าตรู่...ไก่คูขัน
กอไผ่หวานต้นแรก...เริ่มแตกหน่อ
ข่าขิงน้อยใบเตย...นางเอ่ยขอ
ทั้งยังง้องอนเง้า...ให้เอาใจ
หอมไอดินอบอุ่น...ความคุ้นเคย
ไม่ระเหยร้างเลือน...กลบเกลื่อนหาย
บ้านเคยอยู่หลังเก่า...ครั้งเยาว์วัย
น้ำหลั่งไหลท่วมตา...ได้มาเยือน...
หน้าส่วนตัว
934
