24 มิถุนายน 2548 20:25 น.
นายดนตรี
ทรมานไหมใจรักเขาเอง
ไม่กลัวเกรงเก่งนักเจ็บก็สม
มีน้ำหน้ามาให้ปล่อยใจประโลม
หายาลมดมยาเก่งก็ควร
อยากอวดเก่งเกรงใครละไม่มี
เจ็บฟรีฟรีกี่ครั้งยังจะป่วน
สงบใจไว้บ้างอย่าชักชวน
ใครเย้ายวนหยอกหลอกบอกไม่เอา
หยุดความเจ็บลงไว้ที่ตรงนี้
อย่าไปมีหาใหม่ไหนอีกเล่า
สั่งสอนจำไว้บ้างใจงี่เง่า
ดื้อจะจับเผาฆ่าให้ตาย
24 มิถุนายน 2548 19:52 น.
นายดนตรี
โลกมนุษย์แห่งนี้มีแต่ร้าย
คนมากมายหลายหลากยากรู้ได้
เห็นดีดีที่คิดอย่าแน่ใจ
เดี๋ยวนานไปรู้เองจะซึ่งจริง
ดูแค่ตาอย่ากล้ามาพิสูจน์
อย่าเพิ่งพูดภูตผีอาจเข้าสิง
แม้ที่คบนานแล้วยังไม่นิ่ง
ดูจริงจริงจะเห็นเสือพาดลาย
เพื่อนเราเอ๋ยยามยากมากเคยมี
มาบันนี้หนีกายเหมือนตายหาย
หวังพึ่งเพื่อนเหมือนหาน้ำกลางพื้นทราย
คงม้วยตายก่อนใครมาเหลียวแล
ยามเรามีเพื่อนเอ๋ยมาจากไหน
จะใกล้ไกลเห็นหน้ามาแยแส
ยามเราหมดอดกะเราไม่มีแน่
เพื่อนเปลี่ยนแปรไปได้อย่างไรนา
24 มิถุนายน 2548 19:49 น.
นายดนตรี
เพียงสายตาโหยหิวเสรีภาพ
เหมือนพิราบอยากบินโบยโบกฟ้า
อิสระ-เสรีปรารถนา
ที่ใฝ่หารอคอยความเป็นไท
ขว้างฟ้ากั้นเพียงกรงประตูปิด
ได้แค่คิดออกไปจากนี่ได้
ความเมตตาปราณีอยู่แห่งใด
ปลอบดวงใจที่เจ็บปวดข้าให้ที
ทรมานฆ่ากันเสียดีกว่า
ให้มรณามาปล่อยให้เป็นผี
เป็นอิสระปลดกรงที่ตรงนี้
ทิ้งร่างหนีเป็นผีวิญญาณจร
ตาโหยหาปากโหยหิวคอกระหาย
ร่างกายใจแหลกเหลวเปลวไฟร้อน
ม้วยแดดิ้นสิ้นชีพไม่อาธร
จะไม่วอนขอเกิดอีกเลยใจ
23 มิถุนายน 2548 20:03 น.
นายดนตรี
ยามดอกแย้มบานระรินกลิ่มก็หอม
เก็บกลิ่นออมหอมชมความหวาน
แต่กลิ่นกลับบางเบาจนเจือจาน
ผ่านตามกาลเวลาก็ร่วงโรย
กลีบทิ้งก้านลาร่วงหล่นลงดิน
แม้ถวิลอยากอยู่สุดหวนโหย
ต้องปลงดับลงพื้นสิ้นกลิ่นโชย
ลาร่วงโรยอนิจจังธรรมดา
โอ้ดอกเอ๋ยดอกรักเจ้าพันผูก
เคยได้ปลูกร่วมฝันสวรรค์หา
กลิ่นขจรร่อนเร่เสน่ห์พา
ปรารถนาดอกเจ้างามกลางป่าไพร
เจ้ากลับสิ้นกลิ่นชมลมพัดกลิ่น
หวานเคยกินลิ้มรสก็หดหาย
อาลัยดอกเจ้าเอ๋ยดอกรักตาย
สู่คาลัยไหศวรรค์นครอินทร์
คงถึงคราเจ้าหลับจงพักผ่อน
จงหลับนอนผ่อนกายอย่าถวิล
จะกล่อมเห่เพลงร้องให้ได้ยิน
อย่าอาลัยวิญญาณเจ้าจะดูแล
ยะเยือกเย็นจะห่มผ้าให้หายหนาว
ไม่ปล่อยเหงาอยู่คนเดียวคงจะแย่
จะตามไปอีกไม่นานจากนี้แน่
อย่าอ่อนแอจงรอนะคนดี
20 มิถุนายน 2548 21:40 น.
นายดนตรี
ด้วยสองมือสองแรงจะร่วมสร้าง
เปิดเส้นทางตำนานรักให้สุขสม
สรรสร้างสุขเจียระไนตื่นตาชม
รักนิยมชมชื่นหมืนฤดี
ด้วยสองแรงสองเราจะสร้างฝัน
นำพากันและกันอยู่อย่างนี้
จะล้มบ้างลุกได้เรายังมี
ไม่ห่างหนีจะจับมือเดินกันไป
อุปสรรคชีวิตขว้างขวากหน้า
คำสัญญาจะพาเดินอย่าหวั่นไหว
จงเชื่อมั่นกันและกันด้วยหัวใจ
มือจะไขว่ขว้ากฝันเอื้อมลงมา
ศรัทธารักนำเราได้มาพบ
จนบรรจบคบกันปราถนา
เราจะสร้างสวรรค์บนพสุธา
ลืมน้ำตาเจ็บปวดผ่านใดใด
จงมั่นใจเชื่อมั่นศรัทธารัก
และพิทักษ์รักไว้อย่าให้หาย
สองเรามีสองเราแม้จะตาย
รักจะไม่มลายสลายดินอยู่จีรัง
หน้าส่วนตัว
790
