30 เมษายน 2547 18:01 น.
นายกระต่ายขาว
กระหายในคอแห้งเหือดหาย
เหนียวน้ำลายกลืนข่มแทบม้วยสิ้น
น้ำทั่วตัวกินไม่ได้ไม่ถวิล
ดั่งผึ่งมิ้นต้องน้ำหวานเลี้ยงตน
หาน้ำใจใสซื่อบริสุทธิ์
เผื่อได้ฉุดชีพให้ได้อีกหน
ผ่านกาลนานเนินไม่ได้ยล
น้ำใจคนหายากไซ้ไร้ชีวี
30 เมษายน 2547 17:55 น.
นายกระต่ายขาว
อยู่ทางนี้ฝนตกได้ยินไหม
เสียงหัวใจเต้นแข่งกับฟ้าร้อง
น้ำท่วมทุ่งไหลหลั่งท่าเนืองนอง
คิดถึงสองครองกอดอยู่ด้วยกัน
ฝนมาแล้วไม่นานหนาวตามมา
ฟ้าก็ลาฤดูผลัดเปลี่ยนผัน
หัวใจเดียวดวงนี่ยังรอวัน
รอเธอนั้นกลับมากอดดูฝนพร่ำ
30 เมษายน 2547 17:54 น.
นายกระต่ายขาว
อยู่ทางนี้ฝนตกได้ยินไหม
เสียงหัวใจเต้นแข่งกับฟ้าร้อง
น้ำท่วมทุ่งไหลหลั่งท่าเนืองนอง
คิดถึงสองครองกอดอยู่ด้วยกัน
ฝนมาแล้วไม่นานหนาวตามมา
ฟ้าก็ลาฤดูผลัดเปลี่ยนผัน
หัวใจเดี่ยวดวงนี่ยังรอวัน
รอเธอนั้นกลับมากอดดูฝนพร่ำ
30 เมษายน 2547 17:44 น.
นายกระต่ายขาว
น้ำตาไหลเอื้อยเอื้อยเรื่อยเรื่อยริน
ความถวิลกินใจให้เจ็บร้าว
น้ำตานองอาบแก้วใสปนคาว
ร้องไห้หนาวร้าวรวดอ่วมอุรา
น้าจากตาไหลรินจรดเช้าค่ำ
ความระกำช้ำรักไม่จ่างหน้า
น้ำตาแห่งรักยังรินไม่รู้โรยรา
น้ำตากุหลาบนี้เจ็บกว่าสิ่งใด
22 เมษายน 2547 19:14 น.
นายกระต่ายขาว
มีความรักทำใจให้คลายเหงา
แต่หาเหาใส่หัวเขาเปรียบเทียบ
ทำคนดีเป็นร้ายเคยเงียบเงียบ
ไม่มีเปรียบใดป่านรักของคน
มนุษย์ชาติแตกต่างกันกับสัตว์
ผู้คนวัดจริยาที่ว่าเป็นนรชล
นิรรักไม่ได้อย่างใจตน
คงต้องทนสุขทุกข์กันต่อไป
หน้าส่วนตัว
755
