24 กุมภาพันธ์ 2549 15:44 น.
นางสาวใบไม้
เพราะในรักไม่เคยร้างความคิดถึง
ดวงใจจึงซาบซึ้งความห่วงหา
เพราะเส้นทางกั้นไว้จนไกลตา
จึงได้รู้ถึงคุณค่าการรอคอย
แปรความเงียบเป็นรูปเงาการเฝ้าหวัง
เก็บไว้เพื่อประทังยามเหงาหงอย
ความทรงจำใช่ร้างเลือนเหมือนรูปรอย
สักเพียงน้อยให้ใจอุ่นละมุนนาน
ฝากสายลมรินร่ำคำคิดถึง
บทเพลงแห่งความคำนึงจึงขับขาน
กล่อมดอกไม้ในใจให้แย้มบาน
การรอคอยอันยาวนาน..จะผ่านพ้น
17 กุมภาพันธ์ 2549 15:34 น.
นางสาวใบไม้
หากวันนั้น..เธอไม่เอ่ยคำลา..
วันนี้เธอ-ฉันอาจยังไม่รู้ว่า..เรารักกันแค่ไหน
จนนาทีสุดท้ายที่ต่างฝ่ายต่างต้องจากกันไป
จึงได้รู้ว่าลึกลึกในความห่วงใยมีอะไรแฝงอยู่มากมาย
อุ่นใจ...บ้างหรือเปล่าที่เคยบอกว่าคิดถึงกัน
ซาบซึ้ง..บ้างไหมกับความผูกพันที่เปี่ยมความหมาย
ปวดร้าว..เพียงใดเมื่อความฝันที่เคยมีกลับพังทลาย
หัวใจ....ของใครกันแหลกสลายเมื่อต้องเอ่ยคำลา
เราสอง..จึงได้รู้ว่าที่ผ่านมาใช่เพียงแค่คิดถึง..
แต่ยังซ่อนความลึกซึ้ง..ระหว่างความห่วงหา
อาจเพราะกลีบดอกโศก..ปลิดปลิวร่วงในธารน้ำตา
หัวใจสองดวงจึงเผยว่า.วันนี้..ถึงเวลาดอกรักบาน
.....ใบไม้....
9 กุมภาพันธ์ 2549 12:18 น.
นางสาวใบไม้
ราตรี..ประดับดาวอันพราวพริบ
ระยับยิบโพ้นไกลในห้วงหาว
คล้ายดวงตาขยิบเย้าเล่าเรื่องราว
ร่ายบทเพลงแสงดาวราวกล่อมฟ้า
เสียงเอื้อนเอ่ยขานคำลำนำแผ่ว
กังวานแว่วหากโหยไห้อาลัยหา
ถึงบางดาววูบหายจากสายตา
เหลือไว้เพียงสัญญา..ว่ายังรอ
ดึกดื่น..หมื่นดาวเจ้าขานขับ
จะมีใครขานรับกันเล่าหนอ
ยามขับกล่อมทำนองใครร้องคลอ
จึงบางดาวเปล่งแสงทอ..ล้อน้ำตา
คืนล่วงเลยโอ้ดาวเอยจึงล่วงลับ
ที่ไหนเลยจะหวนกลับคืนมาหา
เพียงประกายวับแวมแต้มดวงตา
เพลงแสงดาว..ร่ำว่า..อย่ารอเลย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
...จึงบางดาววูบหายลับสายตา
เพลงรำพันแว่วมา..อย่ารอเลย
3 กุมภาพันธ์ 2549 14:48 น.
นางสาวใบไม้
...ไม่มีอะไรจะรั้งคนที่จะไปให้อยู่ได้..
ต่อให้เสียน้ำตามากมายก็คงไร้ซึ่งความหมาย
จะเหนี่ยวรั้งได้อย่างไรกับหัวใจที่มันพังทลาย
ต่อให้เสียดายเท่าเสียดาย..สุดท้ายก็จบลงอยู่ดี
สิ่งเดียวที่จะทำได้ในวันที่เลิกรากัน
คือการเข้มแข็งเผชิญกับมัน..ไม่ใช่ถอยหนี
บอกตัวเองจงยิ้มให้เขาเพื่อทดแทนคืนวันที่เคยมี
อาจยากเต็มทีแต่ก็ยังดี...กว่าให้น้ำตาทำร้ายใจ
อย่าซ้ำเติมตัวเองด้วยการร้องไห้
เพราะไม่ใช่ข้อต่อรองสุดท้ายที่รั้งเขาไม่ให้ไปไหน
ในความรักไม่ต้องการความสงสารหรือความเห็นใจ
ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไป....ชีวิตก็ยังคงเป็นของเรา
ไม่เหลือความรัก....ความหวังก็ยังไม่สิ้น
บอกใจให้อดทนเพื่อโบยบินออกจากโลกที่เปลี่ยวเหงา
ผ่านวันนี้ไปเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่..ด้วยตัวและหัวใจเรา
ลืมวันคืนเก่าเก่า..ทิ้งความเศร้าไปในกระแสกาลเวลา
31 มกราคม 2549 16:03 น.
นางสาวใบไม้
สายตาเธอดูคล้ายตั้งคำถาม
ว่าฉันเหนื่อยกับความพยายามบ้างไหม
จากท่าทีราวกับว่าไม่รับรู้อะไร
ทั้งที่เธอเปลี่ยนแปลงไปขนาดนั้น
..ใช่ว่าฉันจะไร้ความรู้สึก
ในเมื่อลึกลึกก็ไหวก็หวั่น
แต่อีกใจหนึ่งยังคงดึงดัน
หากวันนี้จากกันฉันคงแทบขาดใจ
....แหลกรานแทบไม่มีชิ้นดี
ต้องฝืนยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้
ปลอบใจตัวเองว่า..ช่างเถอะไม่เป็นไร
แค่เธอยังไม่จากไป..ก็เพียงพอ
ฉันจึงยังยืนยันคำเดิมเดิม
เหมือนวันแรกเริ่มที่เคยเอ่ยขอ
ให้โอกาสฉันนะ..ฉันจะรอ
จะไม่ท้อ..แม้อีกนานสักเท่าใด
อาจเพียงเหตุผลผู้หญิงขี้ขลาด
คนที่หวั่นหวาดกับความอ่อนไหว
กลัวเหลือเกินวันเดียวดายจะอยู่อย่างไร
คงสลายแล้วใจ...หากอยู่ไป..โดยไร้เธอ
หน้าส่วนตัว
1845
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
