17 สิงหาคม 2549 11:12 น.
นางสาวใบไม้
นิ่งงัน..ในความฝันที่รานร้าว
เหน็บหนาว..จนหัวใจแทบสลาย
อ่อนล้า..ไร้กำลังทั้งใจกาย
เดียวดาย...สุดท้ายเหลือเพียงน้ำตา
จบสิ้นแล้ววันพรุ่งเคยมุ่งหวัง
รักที่มีกลับมาพังลงตรงหน้า
ฝันที่วาดเลือนลางหว่างคำลา
เพียงสายลมพัดผ่านมาเพื่อผ่านไป
เมื่อวันวานเคยดื่มด่ำกับคำหวาน
หลงชื่นบานกับคำวอนเพราะอ่อนไหว
กี่ใจรักกี่ภักดีที่ให้ไป
เพียงพอไหมให้เขานั้นหันมามอง
ตื่นเสียทีจากฝันอันพริ้งเพริศ
ลืมเสียเถิดความช้ำในวันหมอง
เช้าวันใหม่คงสวยใสดังใจปอง
เพื่อพบกับฟ้าสีทองของชีวิต
16 สิงหาคม 2549 09:48 น.
นางสาวใบไม้
เพียงคำแผ่วแว่วกระซิบว่าคิดถึง
ก็ซาบซึ้งตรึงกมลคนคอยหา
เป็นบางทีเคยวูบไหวในสัญญา
เป็นบางคราเกรงฝันนั้นหลุดลอย
"เธอ" ... คนของความฝัน
ฉันรู้ดีว่าความจริงนั้นสูงสุดสอย
คงทำได้เพียงเติมต่อการรอคอย
อาจเพียงน้อยเสี้ยวฝันนั้นเป็นจริง
จึงใจเผยยิ้มเหงาแม้เปล่าร้าง
รับรูปเงาอันเลือนลางของบางสิ่ง
ก่อนอ้างว้างก้าวล่วงมาช่วงชิง
จงหยุดนิ่งเถิดใจเอยอย่างเคยมา
เพียงคำแผ่วแว่วกระซิบว่าคิดถึง
ก็ซาบซึ้งตรึงกมลคนคอยหา
เพียงหนึ่งคำเพิ่มแรงใจยามไกลตา
บอกหนึ่งคนอีกปลายฟ้าว่ายังรอ
8 สิงหาคม 2549 08:58 น.
นางสาวใบไม้
อย่าเกลียดฉันเลย
อย่าใช้ความเฉยเมยมาช่วยผลักไส
ไม่พอใจก็บอกมาหรือไม่ก็ต่อว่าให้สาแก่ใจ
แต่ขอได้ไหมอย่าตัดเยื่อใยด้วยความเย็นชา
ดวงตาอาทรคู่เดิมในวันก่อนไม่มีอีกแล้ว
หมดสิ้น..ไร้วี่แววไม่หลงเหลือรอยเสน่หา
จะให้ฉันชดใช้อีกสักกี่แสนล้านหยดน้ำตา
หากทำให้เธอเหลียวมา..ฉันก็พร้อมจะตอบแทน
คนคุ้นเคย..กลับกลายมาชิงชัง
ความรักเป็นเพียงความหลังว่าครั้งหนึ่งเคยหวงแหน
ใกล้เพียงเอื้อมมือ..กลับเกินยื้อราวไกลกันสุดแดน
เถิด...! เพียงสายตาดูแคลนก็ขอให้เธอมองมา
อภัยให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย...
เพียงชั่วแวบทักทาย..คงไม่หนักไม่หนา
อย่ามองผ่านไปราวไร้ตัวตน..เป็นคนนอกสายตา
แค่หนึ่งคำได้เอ่ยลา...เพียงเท่านั้นแล้วฉันจะไป
7 กรกฎาคม 2549 14:47 น.
นางสาวใบไม้
เนิ่นนานเพียงใด
บอกกับใจว่ายังรอคอยได้เสมอ
อาจสักวันที่สองเราคงได้มาเจอ
ที่ว่างตรงนี้..จึงยังเป็นของเธอเสมอมา
แท้ที่จริง..เพียงการรอคอยที่ไม่มีวันมาถึง
เพียงใจดวงหนึ่ง..เฝ้าแต่ละห้อยหา
แต่อีกบางใจ..เขาไม่เคยเหลียวมองมา
พอทีเถิดน้ำตา..เจ้าไม่มีค่าให้ใครเขามาเห็นใจ
27 มิถุนายน 2549 08:31 น.
นางสาวใบไม้
...อย่าร้องไห้นะคนดี...
...เก็บทุกไออุ่นที่เคยมีเป็นกำลังใจในวันที่เงียบเหงา
...อาจบางทีที่ท้องฟ้าสดใส..กลับทาบทาไปด้วยสีเทา
...รู้ไว้เถิดนะ..ในความหม่นเศร้า..เธอไม่เคยเดียวดาย
...เราจะพบเจอในหัวใจกันและกัน...
...ระหว่างความผูกพันเธอกับฉันจะไม่มีวันห่างหาย
...ระยะทางแสนไกล...กั้นเราให้ห่างแค่เพียงกาย
...ท่ามกลางความเปล่าดาย...เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน..
...เธอรับรู้ความห่วงใย..จากฉันบ้างหรือเปล่า
...ในสายลมบางเบา...และทุกหยาดหยดของสายฝน
...เธอรู้ไหมว่าอีกฟากฟ้าไกลยังมีใครห่วงใยเธออีกคน
...ขอจงอดทน..จนกว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไป
...อีกไม่นาน..น้ำตาจะเหือดหาย
...เมื่อผ่านพ้นพายุร้าย..ชีวิตจะเริ่มต้นด้วยเช้าที่แจ่มใส
...ให้วันเวลาเก่าๆเป็นบทเรียนบนเส้นทางอันยาวไกล
...แล้วยิ้มรับกับเช้าวันใหม่..ด้วยหัวใจอันชื่นบาน
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
หน้าส่วนตัว
1826
