8 กุมภาพันธ์ 2565 16:22 น.

:: ทบทวนอีกทีดีมั๊ย ::

นางสาวใบไม้

เคยแคร์บ้างไหมว่าคนคนนี้รู้สึกยังไง

ทุกทีที่ไม่เข้าใจ...เธอก็คิดว่าฉันไม่เข้าท่า

ในสายตาเธอ...ฉันก็แค่คนที่เอาแต่ใจตลอดมา

คงเป็นเพราะฉันไม่มีค่าพอจะทำให้เธอใส่ใจ

เหนื่อยเหมือนกันนะที่คอยพร่ำบอก

สิ่งที่แสดงออกเธอเคยรับรู้บ้างไหม

ก็หวังอยู่ลึก ๆ นะว่าเธอคงเข้าใจ

ขอได้ไหม...อย่ามองผ่านไปเหมือนที่แล้ว ๆมา

มาลองทบทวนหัวใจตัวเองอีกทีดีมั๊ย

ถ้าหากสิ่งที่ให้ไป...มันพอจะมีค่า

เอาทุก ๆ การกระทำทุก ๆคำพูดที่เคยบอกมา

เอามาคิดดูสิว่า...ที่ทำไปน่ะเพราะอะไร

ก็รักมันมองไม่เห็นด้วยสายตา

จะเอาอะไรมาวัดหาค่าก็ทำไม่ได้

แต่หากเธอลองสัมผัสมันด้วยหัวใจ

ทุกจังหวะของลมหายใจ..มีแต่คำว่ารักเธอ

5 สิงหาคม 2547 10:45 น.

:: เพลงใบไม้ ::

นางสาวใบไม้

ท่วงทำนองชีวิตลิขิตสร้าง
สรรพสิ่งเลือนร้างตามเหตุผล
เกิดแล้วดับลับหายคล้ายวังวน
ก่อนหลุดพ้นเลือนลับชั่วกัปกาล

เฉกราตรีแม้เหน็บหนาวยาวนานนัก
ยังทายทักแสงอุ่นอรุณฉาน
ตะวันเคลื่อนเดือนลับนับวันวาร
ทิวาผ่านราตรีเปลี่ยนหมุนเวียนไป

กาลเวลาเริ่มบรรเลงเพลงขับขาน
ก่อวิญญาณเกิดร่างกายให้อาศัย
ใส่ไฟฝันสรรค์ความคิดสร้างจิตใจ
ให้ดำเนินเดินไปในมายา

วันแรกผลิปริออกเป็นยอดอ่อน
ยังย่อหย่อนกับทุกข์โศกในโลกหล้า
ยังครั่นคร้ามหวั่นไหวในชะตา
ด้วยเหว่ว้าเหงาเงียบเยียบดวงใจ

ฤดูผันวันผ่านกาลสั่งสม
กอบเก็บความรื่นรมย์น่าพิสมัย
ร้อยเรียงความชอกช้ำระกำใจ
เป็นบทเรียนแห่งวัยเตือนใจตน

จากคืนวันผันเดือนเลื่อนเป็นปี
ถึงวันคลี่ใบกล้าท้าลมฝน
เป็นร่มเงาที่พิงพักแก่ผู้คน
บรรลุผลสมคุณค่าการรอคอย

กว่าชีวิตปลิดปลิวลิ่วสู่พื้น
ขอเคียงข้างหยัดยืนไม่ถดถอย
ก่อนชีพดับลับล่วงร่วงหลุดลอย
เหลือเพียงรอยความอุดมถมผืนดิน

คือบทเพลงแห่งการอำลาร้าง
หลังเสร็จสร้างความฝันใฝ่ดังใจถวิล
เป็นบทเพลงโศกซ้ำน้ำตาริน
หวังยลยินเพียงสุขสมบนเส้นทาง

ท่วงทำนองของสายลมหวีด หวีด.....หวิว
หนึ่งใบไม้ร่วงหล่นปลิวเคว้ง เคว้ง.....คว้าง
กลางสายหมอกคลายเคลื่อนเลือน เลือน.....ลาง
.....ไม้ทิ้งใบ....อ้างว้าง....กลางสายลม.......

5 สิงหาคม 2547 10:26 น.

:: วันที่เธอไม่อยู่ ::

นางสาวใบไม้

** ขอโทษค่ะ  **
       ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้
  

       กดหาเธอทีไร...ปลายสายก็บอกอย่างนี้ทุกที
       คนฟังทางนี้ก็ได้แต่รอ - - กว่าเธอจะกลับมา
  

       เธอรู้ก็คงหัวเราะเหมือนเคยอีกสินะ
       ไม่เคยจะรับรู้เลยว่าใครคนหนึ่งคอยห่วงหา
       วันที่เธอไม่อยู่ก็ได้แต่มองเข็มนาฬิกา
       ใจหนึ่งก็ภาวนาให้เวลาผ่านไปไว ๆ

          
        ทำไมถึงไม่ชินกับการอยู่คนเดียวซะที
        ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะคิดถึงเธอใช่ไหม
        เก็บความคำนึงไว้ในซอกมุมหนึ่งของหัวใจ  
        รู้บ้างหรือเปล่าว่าเงียบเหงาเพียงใดเมื่อไม่มีเธอ
  

       วันที่เธอไม่อยู่มันก็หดหู่อย่างที่เคยบอก
       ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันแอบร้องไห้เสมอ
       ก็มันเหงานี่นา - - ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไม่ได้ยินเสียงเธอ
       ไม่รู้ว่าจะปล่อยให้คนทางนี้คอยเก้ออีกนานเพียงใด
  
              
       เธอก็พูดได้สิว่า...แค่สองสามวันเท่านั้น
       แต่ความรู้สึกน่ะมันนานรู้บ้างไหม
       แค่สองสามชั่วโมงยังแทบจะขาดใจ
       รอคนที่เรารักน่ะ...ยิ่งนานเท่าไหร่...ก็ยิ่งทรมาน

28 กรกฎาคม 2547 07:47 น.

:: วันที่เธอไม่อยู่ ::

นางสาวใบไม้



                                  ** ขอโทษค่ะ  **
           ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้



            กดหาเธอทีไร...ปลายสายก็บอกอย่างนี้ทุกที
            คนฟังทางนี้ก็ได้แต่รอ - - กว่าเธอจะกลับมา
 
                  เธอรู้ก็คงหัวเราะเหมือนเคยอีกสินะ
           ไม่เคยจะรับรู้เลยว่าใครคนหนึ่งคอยห่วงหา                                           
                 วันที่เธอไม่อยู่ก็ได้แต่มองเข็มนาฬิกา
                   ใจหนึ่งก็ภาวนาให้เวลาผ่านไปไว ๆ
          
                 ทำไมถึงไม่ชินกับการอยู่คนเดียวซะที
                 ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะคิดถึงเธอใช่ไหม
              เก็บความคำนึงไว้ในซอกมุมหนึ่งของหัวใจ
           รู้บ้างหรือเปล่าว่าเงียบเหงาเพียงใดเมื่อไม่มีเธอ

                วันที่เธอไม่อยู่มันก็หดหู่อย่างที่เคยบอก
               ไม่มีใครรรู้หรอกว่าฉันแอบร้องไห้เสมอ
          ก็มันเหงานี่นา - - ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไม่ได้ยินเสียงเธอ
         ไม่รู้ว่าจะปล่อยให้คนทางนี้คอยเก้ออีกนานเพียงใด
              
                เธอก็พูดได้สิว่า...แค่สองสามวันเท่านั้น
                   แต่ความรู้สึกน่ะมันนานรู้บ้างไหม
                  แค่สองสามชั่วโมงยังแทบจะขาดใจ
          รอคนที่เรารักน่ะ...ยิ่งนานเท่าไหร่...ก็ยิ่งทรมาน

27 กรกฎาคม 2547 11:37 น.

:: เพลงใบไม้ ::

นางสาวใบไม้

ท่วงทำนองชีวิตลิขิตสร้าง
สรรพสิ่งเลือนร้างตามเหตุผล
เกิดแล้วดับลับหายคล้ายวังวน
ก่อนหลุดพ้นเลือนลับชั่วกัปกาล

เฉกราตรีแม้เหน็บหนาวยาวนานนัก
ยัทายทักแสงอุ่นอรุณฉาน
ตะวันเคลื่อเดือนลับนับวันวาร
ทิวาผ่านราตรีเปลี่ยนหมุนเวียนไป

กาลเวลาเริ่มบรรเลงเลงขับขาน
ก่อวิญญาณเกิดร่างกายให้อาศัย
ใส่ไฟฝันสรรค์ความคิดสร้างจิตใจ
ให้ดำเนินเดินไปในมายา

วันแรกผลิปริออกเป็นยอดอ่อน
ยังย่อหย่อนกับทุกข์โศกในโลกหล้า
ยังครั่นคร้ามหวั่นไหวในชะตา
ด้วยเหว่ว้าเหงาเงียบเยียบดวงใจ

ฤดูผันวันผ่านกาลสั่งสม
กอบเก็บความรื่นรมย์น่าพิสมัย
ร้อยเรียงความชอกช้ำระกำใจ
เป็นบทเรียนแห่งวัยเตือนใจตน

จากคืนวันผันเดือนเลื่อนเป็นปี
ถึงวันคลี่ใบกล้าท้าลมฝน
เป็นร่มเงาที่พิงพักแก่ผู้คน
บรรลุผลสมคุณค่าการรอคอย

กว่าชีวิตปลิดปลิวลิ่วสู่พื้น
ขอเคียงข้างหยัดยืนไม่ถดถอย
ก่อนชีพดับลับล่วงร่วงหลุดลอย
เหลือเพียงรอยความอุดมถมผืนดิน

คือบทเพลงแห่งการอำลาร้าง
หลังเสร็จสร้างความฝันใฝ่ดังใจถวิล
เป็นบทเพลงโศกซ้ำน้ำตาริน
หวังยลยินเพียงสุขสมบนเส้นทาง

ท่วงทำนองของสายลมหวีด หวีด.....หวิว
หนึ่งใบไม้ร่วงหล่นปลิวเคว้ง เคว้ง.....คว้าง
กลางสายหมอกคลายเคลื่อนเลือน เลือน.....ลาง
.....ไม้ทิ้งใบ....อ้างว้าง....กลางสายลม