14 กันยายน 2547 13:22 น.
นางสาวใบไม้
ยิ่งไกลห่างออกไปทุกที
ฝันที่เคยมีกลับเลือนหาย
เวลาเปลี่ยนใจคนก็กลับกลาย
คนเคยใกล้กลับยิ่งไกลห่างกัน
แค่คนรู้จักแต่ไม่รู้ใจ
ปวดร้าวแค่ไหนที่เป็นอย่างนั้น
หลงคิดว่าตัวเองนั้นสำคัญ
ที่แท้ก็แค่ฝัน...ลม...ลม
เหมือนคนแปลกหน้าต่อกัน
เคยสุขสันต์ผันแปรเป็นขื่นขม
เคยยิ้มได้กลับกลายเป็นตรอมตรม
เคยชื่นชมกลับกลายเป็นชิงชัง
เจ็บปวดรวดร้าวในความรู้สึก
ชอกช้ำลึกๆ กับความหลัง
ซาบซึ้งแล้วกับความไม่จีรัง
และสิ้นหวังกับฝันที่ไม่มีจริง
14 กันยายน 2547 12:54 น.
นางสาวใบไม้
ไม่มีคำว่า สายไป หากยังเริ่มใหม่อีกครั้ง
ไม่มีคำว่า หมดหวัง หากยังมีความฝันใฝ่
ไม่มีคำว่า พ่ายแพ้ หากยังสู้ด้วยหัวใจ
ไม่มีคำว่า เป็นไปไม่ได้ หากยังพยายาม
13 กันยายน 2547 13:43 น.
นางสาวใบไม้
เพราะเขาไม่ใช่ของเรา
ยื้อยุดไว้ก็ได้มาแค่ความว่างเปล่า...จนใจหาย
เขาเห็นค่า...แค่ในเวลาที่รู้สึกเดียวดาย
ในยามที่เขาไร้....คนเคียงข้างกัน
ส่วนเราเป็นแค่คนคั่นเวลา
แค่คนที่เคยร่วมทางกันมาก็เท่านั้น
เขาไม่เคยจดจำความรู้สึกดีๆที่เคยแบ่งปัน
มีเพียงเราเท่านั้นที่โง่งม
ได้เวลาทวงหัวใจคืนมาเสียที
สิ้นสุดความทรงจำที่มีแต่ความสุขสม
จะลืมให้หมดใจ....ว่าเคยมีใครทำให้ตรอมตรม
จะคิดเสียว่า....เป็นแค่สายลมพัดผ่านไป
จะขอเป็นคนใหม่ที่แกร่งกล้า
จะเลิกมีน้ำตา...เลิกร้องไห้
จะยิ้มรับกับความเจ็บช้ำในหัวใจ
จะขอเป็นคนใหม่.....ที่ไม่อ่อนแอ
8 กันยายน 2547 10:03 น.
นางสาวใบไม้
อาจเพราะ.....เวลาที่ทำให้เรามาเจอะเจอกัน
อาจเพราะ.....คืนวันที่เปี่ยมความหมาย
อาจเพราะ.....สิ่งดีดีที่เธอทำให้ตั้งมากมาย
อาจเพราะ.....ดวงดาวพร่างพรายช่วยเป็นใจ
อาจเพราะ.....สายลมแผ่วพริ้วที่พัดผ่าน
อาจเพราะ.....ถ้อนคำหวานที่เธอฝากไว้
อาจเพราะ.....สายตาเอื้ออาทรและห่วงใย
อาจเพราะ.....ความอบอุ่นในใจที่ให้มา
อาจเพราะ.....น้ำเสียงที่เคยคุ้น
อาจเพราะ.....อ้อมกอดที่อบอุ่นนักหนา
อาจเพราะ.....สองมือที่คอยเช็ดน้ำตา
อาจเพราะ.....คำว่า** คิดถึงนะคนดี **
อาจเพราะ.....ความผูกพันระหว่างเรา
อาจเพราะ.....ความเงียบเหงาในใจดวงนี้
อาจเพราะ.....ความเอาใจใส่ที่เธอมี
อาจเพราะ.....ทุกทุกเหตุผลนี้.....คือเธอ
24 สิงหาคม 2547 10:46 น.
นางสาวใบไม้
ไม่ขอ......ให้เธอมีใจ
รู้ว่าให้ทำอย่างไรก็คงเป็นไปไม่ได้
จะไม่ฉุดจะไม่รั้งจะไม่หวังอะไร
ขอแค่มองเธออยู่ไกลๆ ก็พอ
รู้ดีว่ามีสิทธิ์แค่ไหน
แค่ได้รักเธอ..แค่นี้ที่ใจมันร้องขอ
แค่ครั้งหนึ่งเธอได้รับรู้...มันก็เพียงพอ
จบแล้ว..วันคืนที่เฝ้ารอ...จบเสียที
แทนความรู้สึกจากใจ
แทนความห่วงหาอาลัยจากใครคนนี้
แทนความรักและความปรารถนาดี
แทนทุกอย่าง.....ที่มีในหัวใจ
ฉันอาจจะเกิดมาเพื่อรักเธอเท่านั้น
คืนวันจึงไม่อาจเปลี่ยนใจฉันได้
ในขณะที่เธอเองอาจจะเกิดมาเพื่อใคร
เธอจึงไม่เคยมีใจ...ฉันเข้าใจดี
เหตุผลของแต่ละคนก็ต่างกันไป
ฉันยอมรับมันได้....นับแต่นี้
ฉันขอแค่เป็นคนที่รักเธอนะคนดี
ไม่ขอมากไปกว่านี้....ให้เธอลำบากใจ