2 สิงหาคม 2548 15:41 น.

:: ควรเสียดายฤาทั้งรู้ไม่คู่ควร ::

นางสาวใบไม้


                 ไหวหวั่นนักเพราะรักทำให้หวั่นไหว
          หวานน้ำคำคนเคยใกล้กลับไม่หวาน
          รานร้าวสุดฝืนทนจนแหลกราน
          เกินประสานเยียวยาด้วยช้าเกิน

          ห่างออกไปทั้งที่ใกล้ใจกลับห่าง
          เนิ่นนานที่อยู่ข้างข้างมานานเนิ่น
          เดินคู่เคียงทุกคราวที่ก้าวเดิน
          กลายเป็นเพียงส่วนเกินที่กลับกลาย

          รักแรมลาร้างเลือนไม่เหมือนรัก
          หมายจะหักใจลาอย่าพึงหมาย
          คลายปมรักกลับทวีไม่คลี่คลาย
          ควรเสียดายฤาทั้งรู้ไม่คู่ควร

          ค่าคนหนึ่งไม่ซึ้งใจจึงไร้ค่า
          หวนคิดถึงคะนึงหาพาไห้หวน
          ทวนสายน้ำที่ผ่านไปไม่ไหลทวน
          คลายโซ่ตรวนตรึงใจใครจักคลาย

          โศกเพียงใดจำต้องฝืนกล้ำกลืนโศก
          หายวิโยคเมื่อใดใจคงหาย
          ทายท้าโลกโชคชะตาอย่างท้าทาย
          เราร่ำไห้ใครเคยเมียง...โศกเพียงเรา

				
29 กรกฎาคม 2548 15:07 น.

::เพียงใจพเนจร ::

นางสาวใบไม้


               เพียงสายลมพลิ้วไหวในความห่าง
          เผชิญความอ้างว้างอย่างเหน็บหนาว
          เพียงเดียวดายใต้ผืนฟ้าดาราพราว
          ซ่อนเร้นอย่างเงียบเหงารวดร้าวใจ

          ป่านฉะนี้จะเหหันไปไหนหนอ
          จะรีรอหรือก้าวต่อ...ยังหวั่นไหว
          หากหยุดก้าวแล้วให้นิ่งอิงอกใคร
          ปรารถนาเพียงอุ่นไอให้หนาวคลาย

          สะท้อนจิต...แค่เพียงคิดยังปวดปร่า
          เสน่หามาเลือนร้างหมดความหมาย
          จึงหลบซ่อนน้ำตาที่พร่าพราย
          แล้วเร้นกายให้ห่างหายใครบางคน

           เมื่อไกลตาแล้วไยใจไม่หยุดนิ่ง
          ด้วยความจริงในใจยังสับสน
          จึงเป็นดังใจพเนจรเพื่อซ่อนตน
          กั้นตัวเองให้หลุดพ้นวังวนใจ

				
25 กรกฎาคม 2548 14:58 น.

:: คำปลอบจากคนนอก(หัวใจ) ::

นางสาวใบไม้


                    .......สำหรับเธอ......
          ...ฉันเป็นได้เพียงคนนอกสายตา
          เธอจึงไม่เคยรู้ว่าฉันเจ็บปวดแค่ไหน
          กับการรับรู้เรื่องราวของเธอที่เป็นไป
          ที่พอจะทำได้คือยิ้มให้อย่างหวังดี
                   ทั้งที่ยังคงห่วงใยเธอเหมือนเดิม
          ตั้งแต่วันแรกเริ่มมาจนบัดนี้
          แม้วันที่ผ่านมาเธอไม่เคยมองมาสักที
          แต่ความจริงใจที่ฉันมี...ยังคงมั่นในใจ
                   อาจทำได้แค่มองอยู่ห่างห่าง
          ทั้งที่อยากลบรอยอ้างว้างและหมองไหม้
          แต่สิทธิที่มี....ฉันเป็นได้แค่คนนอกหัวใจ
          สิ่งเดียวที่ทำได้.....ฉันจะคอยรับฟัง
                    หากวันนี้เธอจะมีน้ำตา
          ไม่แปลกหรอกนะ...ในบางเวลาที่สิ้นหวัง
          อาจมีบางครั้งที่จะท้อแท้หมดกำลัง
          แต่ไม่มีสุขหรือทุกข์ใดจะจีรัง...ในชีวิตเรา
                    เธอเองก็ใช่จะเป็นแค่คนไร้ค่า
          อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็ยังมีเขา
          มีวันเวลาที่ดี..ไว้คำนึงเพื่อให้ความช้ำบรรเทา
          ยังมีความทรงจำเก่าๆ....ไว้ปลุกปลอบดวงใจ
                   แม้วันนี้อะไรบางอย่างอาจแปรเปลี่ยน
          คืนวันยังคงหมุนเวียนให้ทุกอย่างผันแปรได้
          เพียงเธอยอมรับกับทุกอย่างที่เป็นไป
          แล้วสักวันเธอจะยิ้มได้....เหมือนฉันในวันนี้

				
15 กรกฎาคม 2548 07:49 น.

:: Stop continuing to love....

นางสาวใบไม้


          อาจเป็นเพราะระยะทางที่ไกลห่าง
ความรู้สึกบางอย่างจึงดูเลือนลางอย่างนี้
ความสัมพันธ์จึงดูไหวอ่อนและเปราะบางเต็มที
ทั้งๆที่พยายามจะประคับประคองให้ดีขึ้นมา
             ------------------------------
         จะโทษอะไร...ก็คงไม่ได้หรอก...ใช่ไหม
ในเมื่อความเป็นไป...อยู่ท่ามกลางความอ่อนล้า
เมื่อร่องรอยแห่งความห่วงใยหายไปจากแววตา
จะทนอยู่...ก็คงเป็นแค่คนไร้ค่า...ในสายตากันและกัน
           ------------------------------------
         เมื่อความรักไม่ได้เป็นอย่างที่เคยฝันไว้
ก็ขอจบมันลงไป....และจะไม่มีคำร้องขอใดๆจากฉัน
ขอเพียงเท่านี้....ทดแทนสิ่งดีๆที่เคยมีให้กัน
รักเดิมๆที่เคยมีนั้น...จะไม่เหนี่ยวรั้งไว้อีกต่อไป
               --------------------------------
          เพียงแต่...เมื่อรักกลับกลายเป็นอื่น
จะให้ฝืนยิ้มชื่นก็คงเป็นไปไม่ได้
ถึงแม้คนอย่างฉันอาจจะปากไม่ตรงกับใจ
แต่ก็ไม่เคยคิดจะบังคับใจใคร...ที่เขาไม่ต้องการ
              ------------------------------------
         ให้ทำยังไงก็คงไม่มีทางเหมือนดังเก่า
เพราะรอยร้าวในรักของเรามันยากเกินจะประสาน
หากต้องทนต่อไป...ก็มีแต่จะทำให้ต่างคนต่างทรมาน
จบเถอะความร้าวรานอย่าฝืนให้ป่วยการต่อไปอีกเลย

				
13 กรกฎาคม 2548 12:07 น.

:: รู้แล้ว ::

นางสาวใบไม้


                 ....เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า...
             จึงปวดร้าวไหวหวั่นเช่นวันนี้
             หรือหมดแล้วความเข้มแข็งที่เคยมี
             จึงไม่อาจอดทนได้เท่าที่เคยตั้งใจ
             ไหลเถอะน้ำตา....อย่าฝืนทน
             หากเจ็บจนเกินจะห้ามเอาไว้ได้
             ปล่อยให้ทุกหยดราดรดลงบนแผลใจ
             เผื่อบางทีต่อไปจะได้ชินชา
             อย่าฝืนใจตัวเองอีกต่อไป
             เมื่อสิ้นรักสิ้นอาลัยสิ้นเสน่หา
             เมื่อไร้แล้วรอยรักในแววตา
             ก็ไร้ค่าจะฉุดรั้งให้หวนคืน
             จะยื้อยุดไป...อีกทำไม
             รู้แล้ว...ว่าไม่มีใจคงไม่อาจฝืน
             รู้แล้ว...ซึ้งแล้วกับความช้ำที่กล้ำกลืน
             รู้แล้ว...ว่าแต่นี้จะต้องขมขื่นกับรอยน้ำตา				
Calendar
Lovings  นางสาวใบไม้ เลิฟ 2 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนางสาวใบไม้
Lovings  นางสาวใบไม้ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนางสาวใบไม้
Lovings  นางสาวใบไม้ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงนางสาวใบไม้