12 กันยายน 2548 15:43 น.
นางสาวใบไม้
คงพอจะทำได้แค่เพียงเท่านี้
แทนความหมายดีดีของมิตรภาพที่มอบให้
แม้จะรู้สึกผูกพันเพิ่มขึ้นทุกนาทีที่ผ่านไป
แต่ฉันก็รู้ดีว่า...ที่เราจะเป็นได้...แค่คำว่าเพื่อนกัน
ฉันมีดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เธอ
แทนความผูกพันที่จะคงมั่นเสมอแม้เวลาจะผ่านผัน
คือดอกไม้ของน้ำใจแทนความห่วงใยที่มากขึ้นทุกวัน
และจะเบ่งบานในหัวใจของเธอและฉันตลอดไป
อาจเป็นสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำ......
เพื่อเก็บเป็นความทรงจำดีดีระหว่างเราเอาไว้
เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าอาจต้องเจอกับสิ่งใด
ฉันจะได้ใช้กำลังใจ...ปลอบตัวเองได้ในวันที่ร้าวราน
เท่านี้เองที่พอจะตอบแทนไมตรี
เพียงเท่านี้เพื่อแทนทุกความรู้สึกที่มีในวันที่พ้นผ่าน
เพียงเท่านี้ที่จะจรดลึกไว้ในความทรงจำอีกแสนนาน
เพียงเท่านี้ก็พอเป็นความหวาน....หล่อเลี้ยงหัวใจ
9 กันยายน 2548 16:20 น.
นางสาวใบไม้
"รู้ทั้งรู้.....ว่ามิอาจจะฝันใฝ่
รู้ทั้งรู้.....ว่าเกินใจจะใฝ่ฝัน
รู้ทั้งรู้.....มิอาจให้ใจแก่กัน
รู้ทั้งรู้.....ยังใฝ่ฝันเกินห้ามใจ"
ทั้งที่รู้.....ว่าทางรักยังมืดมิด
ทั้งที่รู้.....ยังมอบจิตพิสมัย
ทั้งที่รู้.....มิอาจหักตัดอาลัย
ทั้งที่รู้.....ยังเต็มใจในฝันลวง
รู้ทั้งรู้.....ยากนักรักครั้งนี้
รู้ทั้งรู้.....ว่าแค่มีสิทธิ์ห่วงหวง
รู้ทั้งรู้.....ยังยอมให้ใจทั้งดวง
รู้ทั้งรู้.....ยังปักทรวงถึงดวงใจ
ทั้งที่รู้.....แค่สายลมที่พัดผ่าน
ทั้งที่รู้....ต้องร้าวรานสักเพียงไหน
ทั้งที่รู้....ว่าวันนี้เขามีใคร
ทั้งที่รู้.....ยังมอบใจให้เขาครอง
รู้ทั้งรู้.....ถึงเวลาต้องลาจาก
ทั้งที่รู้.....รักต้องพรากจากเราสอง
รู้ทั้งรู้.....หากเอ่ยลาน้ำตานอง
ทั้งที่รู้.....ยอมหม่นหมองเพียงสองเรา
6 กันยายน 2548 16:17 น.
นางสาวใบไม้
ฉันเองเป็นฝ่ายที่ดึงเธอเข้ามา
ทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอเต็มใจกับสิ่งที่หยิบยื่นไปบ้างไหม
ฉันเองที่เข้าใจผิดว่าเธอคงพอจะมีเยื่อใย
ทั้งที่ในความเป็นไปแค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญมาพบกัน
เธอมีโลกส่วนตัวที่ไม่มีใครอาจล่วงเข้าไปได้
ในเมื่อกำแพงที่เธอสร้างไว้มันแข็งแกร่งออกปานนั้น
แม้ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดหาญกล้าจะฝ่าทลายมัน
แต่นั่นก็เพราะเรายังไม่รู้จักกันอย่างที่ฉันเข้าใจ
อย่าให้เหตุผลของฉันทำให้เธอต้องกังวล
ฉันก็แค่ผู้หญิงหนึ่งคนที่มักสับสนจนอ่อนไหว
แค่คนช่างฝันที่หวังว่าโลกมีแต่จะสวยงามอยู่ร่ำไป
จึงมองอะไรอะไรเข้าข้างหัวใจตัวเองอยู่เรื่อยมา
ไม่เป็นไรหรอกนะ...จะอย่างไรฉันก็รับได้
แม้วันนี้จะร้องไห้ก็แค่เสี้ยวอารมณ์ที่อ่อนล้า
เมื่อเธอคิดจะอยู่แต่ในฝันขอร้องแค่อย่าหันมองกลับมา
อีกไม่นานความชินชาคงบรรเทาความปวดปร่าให้บางเบา
ฉันแค่ไม่อยากทำผิดไปมากกว่านี้
ขอเก็บความรู้สึกดีดีไว้ปลอบตัวเองเวลาเหงา
เก็บความผูกพันไว้ทบทวนความทรงจำระหว่างเรา
ว่าครั้งหนึ่งในวันเก่าเก่า...
....ฉันเคยคิดว่าเรา "เคยรักกัน"
5 กันยายน 2548 09:41 น.
นางสาวใบไม้
ระรื่นรส ระรวยริน กลิ่นเกสร
ฝูงภมร ว้าว่อน เที่ยวร่อนหา
โบยบินตาม กลิ่นพริ้ว ละลิ่วมา
แสนชุ่มชื่น รื่นวิญญา หาใดปาน
มวลผกา บานแย้ม แต้มแต่งโลก
ละทิ้งโศก ในราตรี ที่ผันผ่าน
ส่งกลิ่นหอม ยวนเย้า เร้าดวงมาลย์
ให้ผู้ผ่าน อยากลิ้มลอง คะนองใจ
หนึ่งเฝ้ารอ หนึ่งต้องตา พาใจหวาม
เปรียบมาลี เช่นสาวงาม ยามหวั่นไหว
เหล่าภู่ผึ้ง ภุมรา หาอดใจ
ลงคลุกเคล้า หวังครองใจ ในนวลนาง
หวานเอย....หวานมธุรส อันสดสวย
ยอมแม้ม้วย หากภูผา มากั้นขวาง
ขอเพียงชิด สนิทใน แนบใจนาง
แม้สิ่งใด กั้นกาง หาร้างรา
ตราบได้ลิ้ม ชิมหวาน ปานหยาดหยด
ปลาบปลื้มรส หลงกลิ่นรื่น ชื่นนาสา
เจ้าปีกบาง หลงใหล ในมายา
ลืมทิวา ลืมราตรี ที่ผ่านไป
กลิ่นยังหอม กายยังกรุ่น ละมุนฝัน
กลีบเจ้ายัง งามหมดจด ดูสดใส
ธรรมชาติ รังสรรค์ อย่างตั้งใจ
สร้างเจ้าไว้ ประดับหล้า น่าชื่นชม
หากไร้ซึ่ง ความหอมหวาน ยามบานแย้ม
เหลือเพียงสี แต่งแต้ม ให้สวยสม
ก็ไร้ค่า หมดงาม ความนิยม
ไร้คนคว้า มาดอมดม ชมกลอยใจ
เพียงนารี สวยรูป จูบไม่หวาน
เช่นไม้ดอก เบ่งบาน ตระการไหว
แต่ไร้กลิ่น ก็หมดค่า หาชื่นใจ
ควรถนอม วาจาใจ ให้ยืนนาน
เหล่าภุมริน บินไป ในโลกกว้าง
หลากหนทาง ให้ลิ้ม ชิมน้ำหวาน
เฉกบุรุษ ย่อมพอใจ ในเยาวมาลย์
ที่เบ่งบาน คอยรอ ราวล่อใจ
หากบุปผา นั้นงามงด หมดจดยิ่ง
เหล่าภมร ฤาประวิง ความหวั่นไหว
ย่อมปรารถนา ครอบครอง ตระกองใจ
ถนอมไว้ ชมชิด สนิทนาน
3 กันยายน 2548 09:47 น.
นางสาวใบไม้
เป็นอีกครั้งที่เธออภัยให้ฉัน
ยกโทษให้คนรั้นที่ขยันทำให้เธอปวดหัว
เอาแต่ใจตัวเองทุกครั้งทั้งทั้งที่ปากบอกว่ารู้ตัว
แต่เธอยังคงยิ้มหัวได้เหมือนทุกคราว
อ้อมแขนเธอยังอุ่นเหมือนที่เคย
ไม่มีสักทีที่ละเลย...ดูดายให้ฉันต้องปวดร้าว
ไม่เคยสักครั้งที่จะเฉยชาเมื่อได้ยินเรื่องราว
พร้อมจะทดแทนทุกความเปลี่ยวเปล่าในวันที่เดียวดาย
เธอเข้ามาในวันที่ฉันอ่อนไหว
วันที่หัวใจถูกทิ้งขว้างอย่างไร้ความหมาย
วันที่ทุกข์ทับถมก็มีเธอช่วยผ่อนคลาย
คนเช็ดน้ำตาที่รินหลั่งมากมาย...ก็เธอไม่ใช่ใคร
ทั้งที่เธอรู้ว่าฉันยังมีเงาของใครบางคน
ฉันรู้ว่าเธอต้องอดทนแม้ปวดใจสักแค่ไหน
และไม่รู้ว่าใจดวงนี้จะพร้อมสำหรับเธอวันใด
แต่เธอยังให้ความเข้าใจแม้ฉันยังคงเฉยชา
จากที่ใช้เวลาร่วมกันมาจนถึงวันนี้
ยังมีบางสิ่งที่ฉันไม่รู้...และอยากค้นหา
และมีเพียงคำถามเดียวที่ค้างคาใจตลอดมา
ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอทำอย่างนี้...ด้วยเหตุผลใด
ไม่ได้ถามให้ตอบแต่ให้เธอถามหัวใจอีกที
หากวันหนึ่งที่ฉันทำให้เสียใจเธอจะยังเหมือนเดิมไหม
ถ้าคำตอบที่เธอยืนยันคือยังคงมั่นและเต็มใจ
ชีวิตฉันจากนี้และตลอดไปจะตอบแทนให้ด้วยการรักเธอ
----------------------------------
หน้าส่วนตัว
1508
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
