3 สิงหาคม 2547 00:43 น.
นางฟ้าซาตาน
คืนนี้จันทร์ทอแสงอบอุ่น
ตรงกันข้ามกับความว้าวุ่นในหัวใจฉัน
เฝ้าถามตัวเองในความเงียบงัน
จะอดทนได้แค่ไหนกัน..เมื่อฉันต้องห่างไป
หลับตาลง..ใช้หัวใจสัมผัสกับสายลมที่พัดผ่าน
ถามตัวเอง..เมื่อเราต้องเหินห่าง..
..รักจะจืดจางเปลี่ยนไปไหม..
เมื่อฉันกลับมา..รักจะยังคงคุณค่ารึเปล่า..ในหัวใจ
ฉันจะหาคำตอบได้จากที่ไหน..ดวงดาวบนฟ้าไกลช่วยบอกที
ยิ่งใกล้วันที่เราจะต้องห่างกัน
หัวใจยิ่งหนาวสั่น..ความอบอุ่นหลีกหนี
ความเหงารุมเร้า..บั่นทอนความผูกพันที่มี
หวั่นไหวเต็มที่..ไม่กล้าบอกเธอคนดี..กลัวไม่สบายใจ
ปลอบโยนกับตัวเอง..ขอความมั่นใจจากดวงจันทร์
หากเกิดอะไรขึ้นกับความผูกพัน..ฉันจะไม่หวั่นไหว
ขอรักให้เต็มที่..อย่างไม่หวาดกลัวว่าเราจะเปลี่ยนไป
อนาคตยังอยู่อีกไกล..ขอรักวันนี้ไว้เท่านั้นพอ
1 สิงหาคม 2547 01:29 น.
นางฟ้าซาตาน
เพราะไม่ได้วิเศษอะไรนักหนา
เป็นแค่คนธรรมดาที่เธอเอื้อมมือมาถึงได้
มีหัวใจและความรักให้..แม้จะไม่มากมาย
แค่อยากได้เธอมาอยู่ข้างกายคอยดูแลกันตลอดไป
เพราะหัวใจเจ็บมาจนอ่อนล้า
จะไม่วิ่งตาม..ไขว่คว้า..หารักจากที่ไหน
ขอหยุดอยู่นิ่ง..รอเธอมาเอาใจ
และยินดีมอบแววตาสดใสให้เธอตลอดกาล
เพราะเข้าใจว่าเรามาจากความต่าง
บางทีเราอาจทะเลาะกันบ้างเพื่อเพิ่มเติมความหวาน
รู้สึกบ้างไหม..ทุกครั้งที่เราเถียงกัน..
เราต่างเข้าใจกันและกันมากกว่าเมื่อวาน
และสิ่งเหล่านั้น..ช่วยลดช่องว่างที่เกิดจากความต่างให้แคบลง
เพราะความรักต้องใช้เวลา
ค่อยๆเรียนรู้ ค่อยๆค้นหา อย่างมีเหตุผล
ถ้าเราต่างเอาแต่ใจ..มัวแต่ใช้อารมณ์
เราอาจต้องหันหลังหมดความอดทนและจากกันไป
เพราะเราต่างเป็นแค่คนธรรมดา
บางครั้งความเหนื่อยล้าอาจทำให้เราเฉยชาหวั่นไหว
ขอให้รู้ไว้..รักจะยืนยง..ถ้าเรายืนอยู่บนความจริงใจ
ลมจะแรงเพียงใด..เราจะประคองกันไว้ไม่หวั่นเกรง
คิ ด ถึ ง ทุ ก ค น ที่ ไ ท ย โ พ เ อ็ ม จั ง ค่ะ