10 กุมภาพันธ์ 2552 23:49 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
ตามหามานาน
คนที่ช่วยต่อใจที่ร้าวรานให้อยู่ได้
คนที่ช่วยคืนวันเวลาให้มีความหมาย
คนที่ช่วยละลายความเหงา..ให้จางไป
ตามหามานาน
แล้วก็ได้พบจนได้
เมฆหมอกความเศร้าลบเลือนหายไป
อะไรๆก็สดใสทันตา
ตามหาจนเจอ
นั่นคือเธอที่เดินเข้ามา
มอบรักที่มีให้..คือคำตอบ..ที่ได้ตามหา
เธอ..ที่เวลาผันพา..จนมาเป็นคำตอบของหัวใจ
10 กุมภาพันธ์ 2552 01:59 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เริ่มแรกก็เริ่มรัก..
เอาใจใส่มากนัก..ไม่ยอมห่าง
ไปไหนมาไหนด้วยกัน..สายตาไม่วาง
นับวันเริ่มเลือนลาง..จางหายไป
จำได้นะ
ว่าเธอเคยทำสิ่งต่างๆให้ฉันมากแค่ไหน
เวลาเปลี่ยน..หรือความรู้สึกเธอก็เปลี่ยนไป
หรือมีใคร..มาเปลี่ยนหัวใจเธอ
ใหม่ๆก็รัก.
ทำให้ฉันจมปลัก..แล้วก็หนีหาย
เจ็บช้ำ..กับสิ่งที่เธอทำ..เจ็บแทบตาย
ได้ทุกความรู้สึก..ได้หัวใจ..ก็เหยียบย่ำมันไป..ไม่ไยดี
ใหม่ๆก็รัก..ก็ดูแลกัน
นับวัน..ก็เปลี่ยนก็หนีหาย..
จะต้องเจอกับคนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน..
29 ตุลาคม 2551 23:19 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เวลามันคงยังไม่นานพอ
ฉันขอรอ..อีกสักนิดดีกว่าไหม
ให้คำตอบของเธอที่ในใจ
เป็นฉันแน่ๆไม่ใช่..ใครอีกคน
บางทีเธอแค่อาจสับสน
..ก็แค่อยากมีใครซักคนอยู่ข้างๆ
เพราะเขาเลิกรา ความเหงาเลยคืบคลาน
ใจบางๆเลยคิดต้องการกัน
อยากให้เธอลองคิด
ใช้เวลาอีกสักนิดจะได้ไหม
ให้รู้...ว่าความจริงแล้วส่วนลึกในใจ
ต้องการฉันแท้จริงหรือไม่...อย่าเพิ่งบอกว่ารัก..กัน
10 กันยายน 2551 01:44 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
เธอเคยอยู่ตรงนี้
วันที่เธอไม่มี...ฉันจะอยู่แบบไหน
เคยอยู่กันแบบเป็นลมหายใจ
เธอหายไป...ไร้ซึ่งเงา
เธออยู่ที่ไหน
ความรักที่เคยมีให้..หมดไปแล้วหรือ
...เรียกหา...คำพูดพรั่งพรือ
สายตากวาด...บรือ...ทั้งน้ำตา
เรียกร้องหา....เธอซ้ำๆ
เผื่อจะทำให้เธอเห็นใจบ้าง
กลับมาเคียงข้างให้ความวังเวงเบาบาง
ลบน้ำตาให้จาง...เพราะมีเธอข้างกาย
เธออยู่ไหน...
ได้ยินบ้างไหม
เสียงหัวใจของฉัน
ที่ยังคงเรียกหา
แต่เธอ..
6 กันยายน 2551 21:52 น.
นางพยาบาลตัวน้อย
มีความรักและเจ็บช้ำ
ชีวิตระกำ..ซ้ำๆอย่างนี้
รักใครก็ต้อง...จบด้วยน้ำตาทุ...กที
..เริ่มต้นใหม่วนเวียนแบบนี้ซ้ำๆเดิมๆ
มีหัวเราะก็มี...ร้องไห้
มีความสุขใจ..ก็มีปวดร้าว
เหมือนละครเรื่องหนึ่งของเรา
ที่ตัวดำเนินเรื่องราว...คือฉันเอง
ชีวิตยิ่งกว่านิยาย
ซ้ำร้าย...เมื่อไหร่หนอจะจบสิ้น
ผู้หญิงคนนี้...อีกนานแค่ไหนจะได้พบตัวจริง
...ให้ละครเรื่องนี้ลงเอยจบสิ้นได้..ด้วยดี