3 กรกฎาคม 2550 20:43 น.

รักไม่ได้.. หรือไม่อยากรัก..

แค่อยากให้ทายทัก..

รักหรือไม่รัก.. ก็ได้..

ไม่ถาม.. ให้ลำบากใจ..

ว่าที่คลุมเคลือในเยื่อใย..

..เพราะรักไม่ได้.. หรือไม่อยากรัก..

959

love

comment

2 กรกฎาคม 2550 21:35 น.

.. บางทีก็เศร้า .. เมื่อมองหาคุณไม่เจอ..

นั่งยิ้มริมระเบียง


จะอยู่ตรงไหน..

แค่กรายเข้าไปใกล้.. ก็เหงา..

คุณอยู่ไหนนะ.. บนทางว่างเปล่า..

บางทีก็เศร้า.. มองหาคุณไม่เจอ..

-- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - --


ตีสี่ เช้าวันอาทิตย์..

ตื่นขึ้นมาเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน..

รอบตัวเงียบ.. เงียบ.. เงียบ.. และเงียบ..

ทั้งที่เพลงจากคลื่นวิทยุที่ฟังประจำก็เพราะ..

ในความคิด..

มองเห็นบรรยากาศทุ่งนา..

แม่น้ำ.. สายหมอก.. 

และพระออกรับบาตรในตอนเช้า..

ท่ามกลางเจดีย์โบราณ..

ทุกภาพประดังประเดเข้ามาเรื่อย ๆ 

..เบียดสมองส่วนที่จะต้องใช้คิดงาน..

..ไปจนหมดสิ้น..

พยายามบังคับจิตบังคับใจให้กลับเข้าหางาน..

แต่ท้ายที่สุด.. ก็ทนไม่ไหว..

ตีห้า..

นั่งรถออกจากบ้านมุ่งสู่อยุธยา..

พร้อมหมู่มิตรที่คิด (บ้า) คล้าย ๆ กัน..!

ในชีวิตผูกพันกับสถานที่ไม่กี่แห่ง..

ทะเลหนึ่ง.. และอยุธยาอีกหนึ่ง..

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกแสนแแปลก..

จนกระทั่งได้รู้จักกับใครบางคน..

และเขาบอกว่า เขาเป็นคนอยุธยา..


ยังผูกพันกับอยุธยาเหมือนเดิม..

แต่กับใครคนนั้น..

ฉันคงไม่กล้าก้าวเข้าไปใกล้เกิินกว่า..

..ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้..


-- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - --

คุณอยู่ตรงไหน..

อยู่ไกลแสนไกล.. หรือใกล้แค่มือคว้า..

ฉันก็คงทำได้แค่แอบมอง.. ไม่กล้าสบตา..

เป็นเพียงคนที่ผ่านเข้ามา.. และไม่สำคัญอะไร..

-- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - -- - --

667

love

comment

15 มิถุนายน 2550 13:03 น.

ฉันเป็นแค่นักเดินทางผ่านวารวัน..

นั่งยิ้มริมระเบียง


ฉันรู้ดี..
ที่เป็น.. ที่มี.. ก็แค่นี้เท่านั้น..
เป็นคนธรรมดา.. หน้าตา.. ถ้อยจำนรร..
ก็พื้น ๆ ทั้งนั้น.. ไม่โดดเด่นประทับใจ..


และฉันก็รู้ซึ้ง..
ว่าคงเอื้อมยังไงก็ไม่ถึง..ตัวคุณได้..
ต่างเป็นแค่คนในหัวใจ..
ที่ไม่มีโอกาสได้ใกล้.. ได้ผูกพัน..


ขอบคุณนะคะ..
ที่เอื้อไมตรีมา.. ให้ฝัน..
ฉันเป็นแค่นักเดินทางผ่านวารวัน..
ถ้าพรุ่งนี้ระหว่างเรากลายเป็นเส้นขนาน..
..ขอให้รู้ว่าฉัน.. จะไม่มีวันลืมคุณ..

864

love

comment

14 มิถุนายน 2550 13:03 น.

อย่าหวังว่าจะกลับไปเป็นของตาย.. เหมือนเคยเป็น..

นั่งยิ้มริมระเบียง


เจ็บเมื่อไหร่ให้กลับมานะ..
จะสมน้ำหน้า.. แล้วค่อยถามไถ่..
ถ้าเธอร้องไห้.. จะปล่อยให้ร้องต่อไป..
จะนั่งมองอย่างสะใจ.. สุขอารมณ์..

จะหัวเราะเยาะเย้ย..
สำนึกแล้วใช่ไหมที่เคย.. ทำใครขื่นขม..
ความรักก็เป็นแบบนี้แหล่ะ.. ถ้าจ่อมจม..
มีแต่จะตรม.. น้ำตาตาย..

เจ็บเมื่อไหร่ให้กลับมานะ..
กลับมา.. เป็นเพื่อนกันก็ได้..
แต่อย่าหวังว่าจะกลับไปเป็นของตาย..
ฉันฟื้นแล้วและไม่สนใจ..
..ที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม..


เล่นบทโหดไปนิ๊ดดดดดดนึง..
แต่เชื่อเถอะว่า..
คนบางคนที่เคยจากเราไปแล้วครั้งหนึ่ง..
ไม่นาน..
เขาก็จะจากไปอีกเป็นครั้งที่สอง..



เก็บใจไว้ดีกว่านะ..
เพื่อใครสักคน.. ที่รักจริง..

1234

love

comment

14 มิถุนายน 2550 12:44 น.