13 กรกฎาคม 2550 02:14 น.
นันธินียม
ขอฝากกลอน...อ้อนรัก...สลักไว้
ขอฝากใจ...อ่อนไหว...ให้เข้มแข็ง
ขอฝากรัก...อ่อนโยน...ให้มีแรง
ขอฝากแต่ง...บทกลอน...ที่อ่อนเยาว์
จากแดนดิน...ถิ่นไกล...ในราบสูง
จนชักจูง...หางาน...ทิ้งฐานเก่า
จากแม่โชง...หลงมา...นัยน์ตาเรา
สุดจะเหงา...เศร้าแสน...ในแดนกรุง
อันความรู้...มีอยู่...ดูน้อยนัก
อันความรัก...วันวาน...ผ่านเรื่องยุ่ง
อันความดี...มีให้...ใจพยุง
กลอนจึงคลุ้ง...คลุกเคล้า...เศร้าดีใจ
เพราะใจชอบ...กวี...เป็นชีวิต
เลยลิขิต...ขีดเขียน...ใช่เรียนไหน
ถ้าไม่เพราะ...เสนาะพริ้ง...แต่จริงใจ
ก็ต้องขอ...อภัย...ใจทุกดวง
เป็นน้องใหม่...Thaipoem...เติมเต็มรัก
อยากรู้จัก...เพื่อนกลอน...วอนใจหวง
ช่วยแนะนำ...พร่ำสอน...กลอนทั้งปวง
จากแดนดวง...ใจฉัน...นันธินียม
12 กรกฎาคม 2550 16:54 น.
นันธินียม
บทรักนี้ ที่ฉัน นั้นร้องไห้
บทรักร้าย รุนแรง แก ล้งใจช้ำ
บทรักรักร้างเลิกราน่าจดจำ
บทรักทำตำใจให้ร้าวราญ
ฉันก็แค่หัวใจไร้เดียงสา
ฉันหวังว่าถ้อยคำที่ฉ่ำหวาน
ฉันคิดว่าความคิดถึงซึ่งยาวนาน
เหมือนจะปานรักแท้แน่นิรันดร์
ก็แต่แล้วเธอมาว่ามีใหม่
แล้วทำไมถึงหลอกบอกรักฉัน
ที่ผ่านมาหมายความว่าอะไรกัน
ที่ผ่านวันฝันไปหรือใครลวง
เมื่อวันนี้ที่ฉันนั้นร้องไห้
ขอถามเธอได้ไหมจะไม่หวง
ว่าหัวใจสี่ห้องในหนึ่งดวง
ฉันอยู่ห้วงดวงไหนห้องใจเธอ
ขอถามเธอก่อนไปได้ไหมเล่า
ถามรักเราก่อนนั้นมั่นเสมอ
หากฉันทำอย่างนี้ตอนมีเธอ
จะรู้สึกไหมเออ...เธอคนดี....
หน้าส่วนตัว
341
