14 มิถุนายน 2550 19:39 น.
นัทนิตย์
ในอีกมุมพุ่มไม้ใกล้ใกล้เธอ
เฝ้าชะเง้อคอดูอยู่หวั่นหวั่น
เธอกับเขาต่อไปจะทำอะไรกัน
หลังสุขสันต์หยอกล้อหนอสุขใจ
ตามมาเพราะยังห่วงและหวงอยู่
รู้ทั้งรู้ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้
เพราะยังรักถวิลหายังอาลัย
จึงจำยอมร้องไห้ได้แอบมอง
ทรุดเข่าลงตรงพุ่มไม้มุมแพ้
ความอ่อนแอมิบรรเทาแรงเศร้าหมอง
มือเคยจับเขากลับคว้าถือมาครอง
แก้มนวลผ่องที่เคยจูบเขาลูบคลำ
ลุกไปแล้ว...นั่นเกี่ยวก้อยกันไปแล้ว
อักหนึ่งครั้งใจมิแคล้วไหวระส่ำ
มองรอยก้นคนเคยรักหนักระกำ
คลี่ผ้าเช็ดหน้าซับรอยช้ำมาทำใจ.
10 มิถุนายน 2550 11:22 น.
นัทนิตย์
ถึงเป็นเพียงซากรักเธอโยนทิ้ง
มิใช่สิ่งยิ่งใหญ่จากใจหนึ่ง
ก็จะเก็บมาฝันรำพันรำพึง
หลอมเป็นความคิดถึงเต็มห้องใจ
แม้จะเป็นเศษรักจากถังขยะ
แค่ซากแห่งพันธะหลังเธอใช้
จะคุ้ยค้นที่หลงเหลือเส้นเยื่อใย
มารวมไว้ในห้องของอารมณ์
อารมณ์หนึ่งซึ่งยังรักและหวังดี
อารมณ์ที่เหนือสะอื้นความขื่นขม
เหนือความเจ็บ ปวด แค้น แน่นทุกข์ตรม
มากกว่าความระบมขั้วดวงแด
เพราะรักเธอเพียงใจที่ได้รัก
จะเบาหนักเล็กใหญ่ไม่แยแส
คราบน้ำลายรอยน้ำตาจะดูแล
ขอเพียงแต่ได้เคียงใกล้หัวใจเธอ
หน้าส่วนตัว
1237
