28 พฤศจิกายน 2548 18:06 น.
นัทนิตย์
หากหัวใจกลับกลายเป็นสายเชือก
จะขอเลือกเส้นงามตามจิตฝัน
เส้นหนึ่งแทนหัวใจใครคนนั้น
อีกเส้นแทนใจฉันวันพบเจอ
ปลายทั้งสองผูกติดเป็นมิตรแท้
ฟั่นดวงแดเป็นเส้นเดียวเกลียวเสมอ
ตั้งแต่ต้นจนจบดังพบเธอ
นำเสนอบางสิ่งอย่างจริงใจ
เชือกสองเส้นกลายเป็นหนึ่งซึ่งเหนียวแน่น
แม้มิเห็นเป็นแกนแก่นยิ่งใหญ่
หากเป็นเชื้อกที่ร่วมสร้างทางเป็นไป
รวมเป็นเส้นสายใยกันและกัน
เราจะผูกเชือกร้อยเป็นสร้อยรัก
เป็นเส้นศักดิ์หลักชัยหัวใจฝัน
เราจะจับคนละปลายสายสัมพันธ์
ตราบคืนวันจนเปื่อยยุ่ยเป็นขุยปลิว.
26 พฤศจิกายน 2548 20:37 น.
นัทนิตย์
เลิกกับเขาก็เลิกเถอะ...นุ่น
ผมเป็นห่วงคุณ...รู้ไหม
หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาคราใด
หนึ่งดวงใจผมแทบแหลกราญ
ข่าวเขาบอกว่าคุณเลิกรา
ที่คบกับเขามาเป็นทางผ่าน
ได้รับรู้...ใจผมยิ่งทรมาน
คุณทั้งสวยทั้งหวานไยเขาเมิน
คุณคือดวงดาวพร่างพราวค่า
คือดาราในดวงใจไม่ห่างเหิน
หน้าหนังสือ ในละคร นั่ง นอน เดิน
ผมเพลิดเพลินในทุกครั้งที่พบคุณ
เลิกกับเขตต์จริง ๆ หรือเปล่า ?
ดังที่เป็นข่าวใช่ไหมนุ่น ?
ช่างเถอะนะ...ทำใจให้ละมุน
ผมจะยังติดตามผลงานคุณ...ตลอดไป
24 พฤศจิกายน 2548 21:43 น.
นัทนิตย์
เหนื่อยล้ามานานแล้วใช่ไหม ?
แรงใจเริ่มโรยมิใช่หรือ ?
พักสิ..พักตา อย่าทำปรือ
โทษ...อย่าทำสลึมสลือเหมือนคนเมา
ก็แหงล่ะซี...
จากวันนั้นถึงวันนี้กี่ปีเล่า
ที่ร่างเหมือนเครื่องจักรหนักมิเบา
มิบรรเทาเลยสักนิดชีวิตชีวา
สมองคอยสั่งทุกนั่ง-นอน
กล้ามเนื้อมิหยุดผ่อนมีแต่ฝ่า
หลับยังฝันตื่นก็ฝืนยืนหยัดมา
ไม่มีแม้สักครา...พักชีวิน
เถอะนะ...ให้หัวใจได้พักบ้าง
หนึ่งเส้นทางที่ยาวไกลใช่สุดสิ้น
พักวันนี้เพื่อต่อห้วงแห่งดวงจินต์
เพื่อสักครั้งยังได้ยิน...เสียงกวี
24 พฤศจิกายน 2548 00:28 น.
นัทนิตย์
เหมันต์ผันลมพัดพรมพร่าง
พัดกลางวิถีที่เหน็บหนาว
หอบความเยือกเย็นเป็นเยือกยาว
ให้หนึ่งรอยร้าวยิ่งหนาวนาน
ฝันถึงหนึ่งใครให้ผ้าห่ม
ฝากลอยกับลมที่พรมผ่าน
ห่มคลุมหัวใจได้พบพาน-
ไออุ่นกรุ่นกาลสานเวลา
ฝันหนึ่งดวงใจได้ไอรัก
จากผู้ตระหนักในคุณค่า
มองความโดดเดี่ยวเปลี่ยวอุรา
เคียงหยดน้ำตาที่โง่งม
ให้หนึ่งเหมันต์ได้หันมอง
ลึกความหม่นหมองไร้ผ้าห่ม
หนาวกายถึงทรวงห้วงระบม
หนาวนี้หวังผ้าห่ม...ตราหัวใจ
20 พฤศจิกายน 2548 20:39 น.
นัทนิตย์
หากเปรียบใจเธอเป็นกระดาษ
ให้ฉันเขียน-วาด อะไรก็ได้
ฉันจะเขียนความรู้สึกลึกๆลงไป
วาดรูปหัวใจที่ฉันมี
ลายเส้นดินสอเพื่อบอกเล่า
วันเก่าๆเรารู้จักมักจี่
รองพื้นสีอ่อนแทนวจี
ทุกถ้อยวลีที่สื่อนำ
ด้วยปลายพู่กันอันสัตย์ซื่อ
จากมือที่คิดถึงทุกเช้าค่ำ
สีสองเริ่มข้น-การกระทำ
แทนความทรงจำที่คุ้นเคย
สุดท้ายป้ายปาดสีแดงสด
แทนเลือดทุกหยดดังเอื้อนเอ่ย
แทนหนึ่งใจรักภักดีทรามเชย
เราจะไม่ละเลยความผูกพัน
หน้าส่วนตัว
1562
