16 พฤศจิกายน 2544 06:50 น.
นักเลงกลอน
โอ้สวรรค์ใยส่งข้ามาเกิด
ไม่ประเสริฐเลิศเลอดั่งเกลอข้า
โอ้สวรรค์รันทดใจใยส่งมา
ให้ตัวข้าพ่ายแพ้แก่ผู้คน
มีอะไรที่ข้าดีเป็นที่หนึ่ง
มีอะไรที่ข้าซึ่งยังสับสน
แสดงได้ต่อสายตาประชาชน
ไม่อายคนอายใครที่ได้ดู
ใครที่เห็นเขาก็หาว่าข้าโง่
ไม่ใหญ่โตตัวข้าน่าอดสู
แม้นบุราณท่านว่าผิดเป็นครู
แต่ข้ารู้เพียงผิดแต่สิ่งเดียว
โอ้สวรรค์ท่านส่งข้ามาเกิด
ใม่ประเสริฐเลิศเลอดั่งเกลอเฉลียว
โอ้สวรรค์ท่านผิดเพียงสิ่งเดียว
คือสร้างข้าให้เฉียวฉุนท่านเอง
10 พฤศจิกายน 2544 06:53 น.
นักเลงกลอน
เหนื่อยแล้วนะรู้ไหมฉันเหนื่อยแล้ว
กับเพื่อนแก้วต้องเก่งอยู่เสมอ
กับบิดาต้องเป็นลูกที่เลิศเลอ
เหนื่อยจริงเกลอต้องทำทั้งไม่เป็น
แม้จะเมื่อยต้องทำเหมือนไม่ล้า
ต้องทำกล้าอย่ากลัวให้ใครเห็น
ยอมโดนดุห้ามเถียงคอเป็นเอ็น
โดนเขม่นอยู่เสมอฉันล่ะเซ็ง
ทั้งห้ามนู่นห้ามนี่น่าเบื่อนัก
อยากหยุดพักนักหนาแย่ชิบเป๋ง
ไม่อยากทำตามสั่งอยากทำเอง
ไม่ต้องเช้งเพื่อใครที่ใช่เรา
ต้องเป็นนู่นทำนี่โอ๊ย!ฉันกลุ้ม
แล้วจะรุมฉันไปทำไมเล่า
ก็จะเป็นหยั่งงี้เอาไม่เอา
นี่ล่ะเราที่เป็นเราตัวเราเอง
6 พฤศจิกายน 2544 07:26 น.
นักเลงกลอน
หยุดเดี๋ยวนี้! หยุดเลยอย่ามาเถียง
หรือว่าคิดขึ้นเสียงกับตัวฉัน
อย่ามาพูดว่าเราไม่สมกัน
ว่าตัวฉันเป็นคนที่ดีเกิน
ตัวของเธอไม่เลวอย่างเธอคิด
ไม่ต้องปิดความดีตัวอย่าเขิน
ถ้าเธอว่าตัวเธอมันงกเงิน
อย่ามาเมินที่ฉันนั้นโง่งม
หรือถ้าเธอว่าเธอนั้นขี้ปด
ฉันก็หมดความดีที่สะสม
ขี้โมโห, หยาบคาย, เลวบรม!
ยังจะชมว่าฉันดีอีกหรือไร
เธอคือเธอ! ตัวเธอที่เป็นเธอ!
ใครตาเซ่อด่าทอสนไฉน
ก็ตัวเธอเป็นหยั่งงี้สนทำไม
เมื่อฉันไซร้รักเธอเพราะเป็นเธอ!
6 พฤศจิกายน 2544 03:43 น.
นักเลงกลอน
อันเพื่อนแท้แค่มองตรองพินิจ
ก็จนจิตคิดแยะแยกสหาย
ที่หวังสินกินอยู่คู่เพียงกาย
กับเพื่อนตายยอมวายชนม์เพื่อตัวเรา
จำต้องเปิดดวงใจให้แผ่กว้าง
สิ่งต่างๆอย่างนิสัยในตัวเขา
จะเปิดเผยเฉลยไขในท้ายเอา
ให้ตัวเราเห็นสหายที่ได้เป็น
1 พฤศจิกายน 2544 07:56 น.
นักเลงกลอน
ไฟแค้นแล่นลามเลียร่าง
ทั่วสรรพางค์ผิแผดเผา
โทสะลุแก่โทษเรา
ประดุจเท้าเหยียบเอาเพลิง
ทรมานเพราะโดนเผา
พิศดูเบากว่าว้างเวิ้ง
มองสหายได้ระเริง
แต่ตนเหยิงอยู่ร่ำไป
พิโธ่! เพลิงผะแผดเผา
รุ่มรุ่มเร้าแล้วตายไป
มิเท่าเพลิงโทสะใจ
ที่ทนไว้เพียงข้ามคืน
หน้าส่วนตัว
1226
