21 ตุลาคม 2544 06:51 น.
นักเลงกลอน
จ้องมองนภากว้าง พิศดูบ้างเจ้ากบน้อย
เก่งในกะลาจ้อย ออกโลกกว้างก็สิ้นฤทธิ์
แต่ก่อนว่าตัวเก่ง พบตัวเองว่าหลงผิด
เรามันไร้ความคิด กลับเที่ยวอวดศักดาตัว
แท้โลกนั้นกว้างใหญ่ ดูฟ้าไกลแล้วชวนหัว
กระจอกยังออกตัว ถ้าเก่งจริงจะเพียงไร
โลกนี้ช่างใหญ่นัก เกินเราจักคาดเอาไว้
คิดพลางหัวเราะไป สลดใจหาใดปาน
ตนใช่เป็นเอกอุ มิบรรลุความคิดอ่าน
หัวร่อมิช้านาน แล้วก็พาลร้องไห้ไป
20 ตุลาคม 2544 23:24 น.
นักเลงกลอน
มิโนทอร์เซนทอร์ยูนิคอร์น
กรีฟอนบีโฮลเดอร์คิไมร่า
โยทุนสวัร์ตอัล์ฟนากา
เดวาอเคริเบนชี
อีฟรีตเดมอนเกลเบรอส
เคออสเพกาซัสวาลคีรี่
แวร์วูล์ฟแวร์แบร์ซอมบี
โลคีโยร์มุงกันด์เฮลา
20 ตุลาคม 2544 05:56 น.
นักเลงกลอน
ทุกครั้งที่เศร้าโศกขมขื่นจิต
หมดความคิดสิ้นเหตุและหมดผล
เสมือนหนึ่งร่างกายคล้ายสุดทน
แล้วร่างตนคล้ายแยกออกแตกไป
จิตกับร่างมันเหมือนออกห่างเหิน
ครั้นตนเดินก็เห็นตนในพิสัย
คนนานาสารพัดไม่เข้าใจ
กายและใจเหมือนแยกออกห่างกัน
เมื่อตนทำพลาดพลั้งสิ่งใดไว้
ก็คล้ายได้ย้อนมองดูร่างฉัน
ที่กระทำความผิดทัณฑ์โทษนั้น
มันเหมือนฉันดูเป็นคนอื่นไป
19 ตุลาคม 2544 02:11 น.
นักเลงกลอน
พล็อตไม่มีสมองตันคิดไม่ออก
จะไปลอกไอเดียใครดีล่ะนี่
โอ๊ย! ปวดหัวรอดบาทแรกมาซะที
ทำไรดีให้พ้นๆแล้วจบพลัน
จบบทแรกแล้วพาลขึ้นบทสอง
คระไลคล่องรอดได้แทบอาสัญ
พริบตาเดียวมาถึงวรรคสามพลัน
เพราะฉะนั้นหมดแล้วจบเสียที
โอ๊ย! ไม่ได้ก็ใจมันอยากแต่ง
แต่หมดแรงจะคิดแสนปวดศีร์
นึกไม่ออกจะแต่งอะไรดี
พอเสียทีจะดีกว่าเดี๋ยวตายกัน
18 ตุลาคม 2544 22:00 น.
นักเลงกลอน
คืนหนึ่งฉันฝันเห็นตะวันกล้า
กลางนภาส่องสว่างดังแสงสวรรค์
เห็นสหายมันเล่นฟุตบอลกัน
ส่วนตัวฉันไม่เป็นกีฬาเลย
แต่ในฝันฉันรี่ไปเล่นด้วย
พระเจ้าช่วย! ลูกบอลลื่นจากเท้าฉัน
วิ่งไล่คว้าตามจับแทบไม่ทัน
ขณะนั้นมีเกวียนรี่เข้ามา
เฉี่ยวเอาฉันกลิ้งลงตกจากเนิน
ลุกขึ้นเดินตามทางออกเดินหา
มันผู้ใดขับเกวียนเฉี่ยวตูว้า
(ท่าจะบ้ายุคนี้ดันมีเกวียน)
ครั้นเงยหน้ามามองต้องสะอึก
สติลึกพลันวิ่งออกจากเศียร
นางมีพักตร์สุกใสเกินแสงเทียน
ผิวนางเนียนยิ่งนักสะดุดใจ
งามยิ่งดวงดาราที่ส่องหล้า
งามยิ่งกว่าเทวีองค์ไหนๆ
งามยิ่งกว่าจะบรรยายด้วยคำใด
โฉมนางไซร้ตราตรึงมิอาจลืม
งามยิ่งกว่าอาร์เธมิสแห่งดวงจันทร์
งามเกินทั่วดารันต์อันสุดปลื้ม
งามจนวีนัสยังอาจถูกลืม
ได้อืมออตามยามจ้องพักตร์
แม้นฟื้นนิทรยังไม่ลืมซึ่งใบหน้า
แม้นตื่นมาใจยังไม่อาจหัก
แม้นฟื้นนิทรใจคงยังนึกรัก
แม้นตื่นมายังหลงพักตร์นางมิคลาย
หน้าส่วนตัว
873
