8 เมษายน 2551 16:38 น.
นักเขียนเกรียนสามด้าน
เหล่าคำสอนพ่อวอนลูกให้ผูกจิต
อย่าได้คิด "พูดปด" เป็นนิสัย
พูดความจริงเป็นสิ่งดีจักมีชัย
... จงจำไว้ให้มั่นจากวันนี้
แต่เหตุใดไฉนพ่อชอบทำผิด
ใช้ชีวิตด้วยคำลวงไม่ห่วงศักดิ์ศรี
พูดโกหกเป็นรายวันฉันรู้ดี
... ทุกครั้งที่ฉันเอ่ยถามพ่อเรื่อยมา
"พ่อจ๋าพ่อพ่อทำงานเหนื่อยบ้างไหม"
พ่อโกหก ... บอกว่า"ไม่"ไร้ปัญหา
ทั้งทั้งที่ฉันเห็นด้วยสายตา
... ฉันเห็นว่าพ่อนั้นเหนื่อย ... แทบขาดใจ
"พ่อจ๋าพ่อไม่ทานข้าวไม่หิวหรือ ?"
พ่อโกหก ... บอกเด็กดื้ออย่าสงสัย
พ่ออิ่มหนำสำราญอย่าห่วงใย
... ลูกจงทานไปเถิดทั้งข้าวปลา
เพิ่งมารู้ในวันที่เป็นผู้ใหญ่
พ่อโกหกด้วยหัวใจแสนห่วงหา
แม้ต้องทนทรมานเกินเยียวยา
... ขอเพียงว่าลูกสบายก็เกินพอ
เสียสละ ... ทุกสิ่งทิ้งได้หมด
ยอมทนอด ... แม้ลูกไม่ร้องขอ
คอยยินดี ... กับความสุขที่เฝ้ารอ
... นอนหลับตา "เมื่อลูกพ่อเป็นคนดี"
24 มีนาคม 2551 18:31 น.
นักเขียนเกรียนสามด้าน
เก็บ .. อารมณ์ข่มใจให้เข้มแข็ง
เก็บ .. เป็นแรงเป็นพลังสู่ฝั่งฝัน
เก็บ .. กิเลสที่เย้ายวนกวนชีวัน
... มาเปลี่ยนผันเป็นแรงใจไว้ข่มตน
กด .. ความท้อความเหนื่อยล้าชะตาชีวิต
กด .. ความคิดไว้ห้ามปรามความสับสน
กด .. น้ำตาที่คร่าให้ความทุกข์ทน
... เพื่อเป็นคนที่งดงามตามจิตใจ
เก็บกด .. ไว้ใช้ในวันที่ผันเปลี่ยน
เก็บกด .. ไว้เป็นบทเรียนสู่วันใหม่
เก็บกด .. ไว้ในชีวิตที่ผิดไป
... แล้วปล่อยให้แรงธรรมะชำระตน
จง .. เป็นคน "เก็บกด" ให้ถูกวิธี
จะ .. เป็นคนที่มีสุขทุกแห่งหน
จง .. แบ่งปันความสุขให้ทุกคน
... จะ .. เป็นคนไม่ทุกข์ทน .. ตราบกาลนิรันดร์
21 มีนาคม 2551 21:49 น.
นักเขียนเกรียนสามด้าน
เริ่มตั้งไข่ในวัยเยาว์แม่เฝ้าฝัน
หวังในวันลูกเปลี่ยนผันเป็นผู้ใหญ่
ลูกจะเป็นคนดีมีวินัย
... มีจิตใจงดงามความการุณย์
มีคุณธรรมนำชีวีเป็นที่ตั้ง
มิพลาดพลั้งทำเรื่องผิดคิดเฉียวฉุน
คอยเกื้อกูลเพื่อนมนุษย์สุดได้บุญ
... รู้บุญคุณของคนผลตอบแทน
ทว่าลูกได้ก้าวย่างทางผิด
มีความคิดไม่งดงามตรงตามแผน
แสนชั่วช้าหาใครเหมือนเพื่อนเป็นแกน
... แม่เศร้าแสนครั้นเห็นลูกถูกประนาม
สุดท้ายแล้วไม่แคล้วเข้าลำเนาคุก
ต้องทนทุกข์ทนทำงานการแบกหาม
ครั้นเหนื่อยหน่ายคิดอยากตายหลายโมงยาม
... จึงลองถามว่าใครอยู่เคียงคู่กัน ?
เห็นเพียงภาพหญิงคนหนึ่งคอยเยี่ยมเยียน
มิแปรเปลี่ยนแม้เวลาจะแปรผัน
วันเป็นเดือนเดือนเป็นปีที่แบ่งปัน
... นับจากวันที่ลูกนั้นเกิดมา
แม่จ๋าแม่ลูกแสนชั่วมั่วอบาย
ทั้งซื้อขายทั้งส่งต่อก่อปัญหา
มิเคยทำให้ภูมิใจในทุกครา
... ลูกอยากสารภาพกราบขออภัย
โถ่ลูกเอ๋ย .. แม่ไม่เคยตำหนิเจ้า
ที่แม่เศร้าเพราะว่าลูกไม่สดใส
ความรักแม่ที่ให้ลูกมิหมดไป
... ทั้งหมดใจมีแต่เจ้าแม่เฝ้ารอ
ถึงวันนี้ .. วันที่ลูกสำนึกได้
การอภัยแม่พร้อมให้เพียงเจ้าขอ
ยังจำภาพในวัยเยาว์ลูกเคล้าคลอ
... แค่เท่านี้ความท้อก็หายไป
สิ่งสุดท้ายที่แม่จะบอกเจ้า
จงอย่าเศร้าหากไร้แม่ให้อาศัย
เพราะสักวันหากต้องจากเจ้าไปไกล
... ระลึกไว้แม่ยังอยู่คู่ลูกยา
ทุกสิ่งที่ลูกทำแม้พลั้งผิด
แต่ชีวิตของลูกยังต้องค้นหา
ความสำเร็จที่รอคอยเจ้าเรื่อยมา
... หากวันใดต้องหลับตา .. "แม่อโหสิกรรม"
20 มีนาคม 2551 14:39 น.
นักเขียนเกรียนสามด้าน
เหล่ามนุษย์ทั้งหลายชายและหญิง
ลองติติงถึงสิ่งไหนที่ใฝ่หา
ครั้นสำเร็จเสร็จสมสวยด้วยปรีชา
... ก็ยืดหน้าอวดตนให้คนชม
แต่หากพลาดพลั้งไปในวันหนึ่ง
ไร้ที่พึ่งไร้ผู้คนทนขื่นขม
จะมีใครเห็นใจเราเฝ้าตรอมตรม
... จะเป็นปมในชีวิตลิขิตเอง
มีเชือกผูกอยู่บนขื่อคือทางออก
ผู้จนตรอกชอกช้ำซ้ำข่มเหง
หวังโลกหน้าพาเราไปไม่กลัวเกรง
... มีเสียงเพลงแห่งความตายหมายไปฟัง
คิดให้ดีชีวิตนี้สิ้นแล้วหรือ ?
หนึ่งสมองสองมือคือความหวัง
ทุกสิ่งไซร้ในชีวิต .. "อนิจจัง"
... อย่าให้พังเพราะอารมณ์ตรมใจตน
ลมหายใจเข้าออกยังมีอยู่
กัดฟันสู้เพราะรู้ดีต้องฝึกฝน
แค่ความหวังพังทลายมิวายชนม์
... จงอดทนเฝ้าคิดไว้ "เมื่อมีลมหายใจก็กำไรแล้วชีวิตเรา"
20 มีนาคม 2551 00:13 น.
นักเขียนเกรียนสามด้าน
ยามที่มีดวงดาวสกาวฟ้า
เงยหน้ามองท้องนภาสว่างใส
เมื่อตัวฉันคิดถึงเธอครั้งใด
... มีเพียงแสงในหัวใจริบหรี่ลง
เคยมีครั้งที่เราสองมองดูฟ้า
ดวงจันทราคล้ายจะยิ้มให้ดาวหงส์
กระต่ายที่อยู่บนฟ้าทำหน้างง
... เพราะวันนี้ฉันนั่งปลง "น้ำตานอง"
เคยเชื่อว่า "คู่แล้วไม่แคล้วกัน"
เวลาจะไม่แปรผันรักเราสอง
หัวใจเธอนั้นเลอค่ากว่าใครครอง
... ฉันขอจองเก็บไว้นานเท่านาน
เคยเชื่อว่า "มีด้ายแดงมัดเราอยู่"
ให้เป็นคู่กันไปให้สืบสาน
พร่ำบอกรักเป็นร้อยพันจากวันวาน
... จนพ้นผ่านมาถึงวันแปรผันไป
อัน"คู่แล้วไม่แคล้วกัน"นั้นมีจริง
เพราะบางสิ่งทำให้ฉันต้องหวั่นไหว
พร่ำรำพัน"เธอเปลี่ยนแปลงแกล้งมีใจ"
... ทุกสิ่งไซร้เป็นคำลวงหน่วงอารมณ์
ด้ายแดงที่เคยเชื่อว่าผูกมัดอยู่
เพิ่งจะรู้เป็นเพียงเรื่องแสนขื่นขม
เพราะสองเราที่คู่กันนั้นเพียง "ปม"
... มัดให้ฉันนั้นจมกับวันวาน
ในวันนี้ฉันเงยหน้าน้ำตาไหล
อาบท่วมใจที่จำเป็นต้องกล้าหาญ
เพราะชีวิตต้องเดินต่อแม้ทรมาน
... ก็จะผ่านพ้นไป ... ด้วยใจดวงเดิม ^ ^
กลอนแรกครับ : )
หน้าส่วนตัว
2835
