18 มกราคม 2550 00:24 น.
นักเขียนพิการ
ดอกเอ๋ยดอกสร้อย
เจ้าช่างร้อยถ้อยเรียงเป็นบุบผา
หอมกลิ่นสิ้นถ้อยคำเป็นมายา
เปรียบบุบผาถ้อยคำลำนำกลอน
ชิดชิดชื่นในในหัวใจเศร้า
เล้าละโลมโทรมสิ้นสโมสร
อุดระย้าคว้าใบให้ไขว่กร
ไหวแนบนอนชมชื่นรื่นฤดี
ว่าแม่เอยเชยชื่นรื่นชมกลิ่น
หอมระรินระตีพร่างสร่างสุขศรี
โอ้ระย้าคว้าใบไม่เปรมปรีดิ์
ดอกฟ้านี้เจ้าใยไม่หมายปอง
เปรียบเจ้าดังดอกฟ้าปริมาเกิด
ก่อกำเนิดล้วนภักดิ์อดิสร
ฟ้าเจ้าเอยเอื้อมอาจญาติอาทร
ข้าเคยวอนขอดอกฟ้ามาให้ชม
เมื่อเจ้าเป็นดอกฟ้าหมายมาเกิด
ก่อกำเนิดดอกฟ้ามาให้สม
จึงมองดินมองดาวร้าวอารมณ์
คิดขื่นขมดวงใจให้พอเพียง
ก็อยากอยู่เพียงดินสิ้นฉะนี้
อยู่ในที่เพียงจันทร์ตะวันเฉียง
ไม่เคยอยากเคล้าคลอดกอดเจ้าเคียง
ขอสำเนียงเพียงเจ้าไม่คร้าวคลาย
โอ้ว่าดอกสร้อย...กลีบน้อยน้อยเจ้ายังมีความหมาย
แม้จากกันจากนี้ทั้งใจกาย
เดือนและดาวไม่ย้ายคล้ายรักเธอ.
17 มกราคม 2550 11:24 น.
นักเขียนพิการ
ผ่านชีวิตผ่านวันเวลาล่วง
ใจทั้งดวงก็เหงาและเศร้าหมอง
วันล่วงเลยเคยนึกให้ตรึกตรอง
ใจยังครองความเหงาเศร้าเดียวดาย
เคยผ่านวันเวลาอันหนาวเหน็บ
เคยผ่านความเจ็บปวดรวดร้าวหมอง
เคยผ่านช้ำกลืนกล้ำน้ำตานอง
เคยหมายปองดอกฟ้าคว้ามาชม
และแล้ววันเวลาก็มาพบ
มาประสบพบฝันพลันเศร้าหาย
เปลี่ยนเป็นความสุขในใจและกาย
เมื่อใจได้พบเธอที่เพ้อปอง
แต่วันนี้มีเธออยู่เคียงข้าง
ความอ้างว้างห่างไกลไร้ขื่นขม
ปล่อยความเศร้าเหงาใจไปตามลม
ไม่ตรอมตรมหัวใจเมื่อใกล้เธอ.
17 มกราคม 2550 10:04 น.
นักเขียนพิการ
ฟ้าสิ้นแสงแต่ยังไม่สิ้นเสียง
สรรพสำเนียงยังแว่วเจื้อยแจ้วขาน
หากแม้นเลือกเกิดได้ใช่ต้องการ
กลายเป็นผู้พิการทางสายตา
แต่เมื่อเกิดในสภาพตามที่เห็น
หาใช่เป็นอุปสรรคมากปัญหา
ยังคงพร้อมยอมสู้โชคชะตา
พาชีวายืนคู่.......ปุถุชน
17 มกราคม 2550 09:51 น.
นักเขียนพิการ
เธอลืมวันเก่าเก่าเราเคยรัก
เคยรู้จักรักกันเมื่อวันก่อน
ลืมความรักเคยห่วงหาและอาทร
เคยเอ่ยวอนว่ารักรักมิคลาย
เมื่อเวลาผันผ่านเนิ่นนานนัก
คำว่ารักจากเธอก็เลือนหาย
เหลือแต่ความทรงจำย้ำใจกาย
ปวดร้าวใจเพราะเธอเผลอลืมกัน
ลืมเมื่อครั้งเคยบอกว่าเธอรัก
ลืมเคยภักดิ์บอกเพ้อเธอรักฉัน
ลืมวันเก่าเราเคยเอ่ยรักกัน
ลืมเคยมั่นสัญญาแล้วลาไกล
หน้าส่วนตัว
1681
