20 สิงหาคม 2552 16:02 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ก็เป็นแค่ชายชราที่ท่าน้ำ
ทุกเย็นย่ำนั่งนิ่งไม่ติงไหว
สายตาเหม่อมองอย่างไม่ตั้งใจ
สู่น้ำไหลเอื่อยผ่านม่านนที
ชีวิตที่เกิดมากว่าจะถึง
วันที่ซึ่งนั่งดูอยู่อย่างนี้
วันที่ทอดถอนใจใกล้วารี
วันที่สีท้องฟ้าพามืดมน
จากร่างกายแข็งแรงแกร่งดังผา
จากดวงหน้าสดใสไร้รอยย่น
จากเนื้อหนังเต่งตึงที่พึงยล
สู่ร่างคนชราที่ล้าใจ
ผ่านเวลามากหลายทำลายร่าง
ทุกข์สุขต่างขวางมีดเหมือนกรีดไว้
ฝากรอยแผลร้าวลึกรู้สึกใน
ผ่านร่างกายสู่หทัยวัยชรา
เคยมีรักมีฝันในวันก่อน
เคยออดอ้อนวลีคนดีจ๋า
เคยอยู่ร่วมดวงใจใต้ชายคา
คราบน้ำตารอยยิ้มเคยพิมม์ใจ
มาบัดนี้มีสายน้ำที่เป็นเพื่อน
ลมหนาวเยือนเยือกเย็นจนเป็นไข้
จะหาใครไหนเล่าเฝ้าห่วงใย
ยามสั่นไหวใจเหงาที่เข้ามา
เมื่อคนรักคนสนิทที่ชิดใกล้
ต้องจากไปทีละคนจนผวา
เหลือแต่เพียงชีวิตจิตชรา
กับน้ำตาเอ่อล้นท้นภายใน
เป็นแค่เพียงชายชราที่ท่าน้ำ
ทุกคืนค่ำนั่งนิ่งไม่ติงไหว
สายตาเหม่อมองอย่างไม่ตั้งใจ
เมื่อไหร่นะจะไปได้สักที
-----------
(ไร้อันดับ)
16 สิงหาคม 2552 13:20 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
ฟ้าบันดาลอินทร์พรหมหรือลมร้าย
ทั้งดินทรายหมายคิดให้จิตหวั่น
เมฆทะมึนลอยผ่านม่านแสงจันทร์
เธอและฉันต้องพรากจากกันไป
ฉันคงผิดคิดให้เธอใกล้ชิด
ใช้ชีวิตด้วยกันวันไหนไหน
อยู่ด้วยกันวันเศร้าอย่างเข้าใจ
ผูกสายใยให้กันทุกวันคืน
นั่งมองจันทร์ข้างเคียงมีเพียงฟ้า
ชมดาราด้วยกันวันเต็มตื้น
น้ำค้างพรมลมหนาวคราวกล้ำกลืน
นภาผืนคืนใจให้ผู้คน
จะประคองร่างกายที่หน่ายล้า
จากเวลาที่ผ่านมานานล้น
รักษาใจให้กันวันทุกข์ทน
ดูแลคนเคียงข้างอย่างตั้งใจ
ฉันเพียงคิดผิดพลั้งรั้งให้ตอบ
เธอไม่มอบตอบคำทำไฉน
ต่อแต่นี้จะอยู่สู้อย่างไร
สู้เพื่อใครเพื่อฉันอย่างนั้นฤา
ฉันได้ทำทุกอย่างหมดทางแล้ว
เพื่อดวงแก้วทั้งยุดและฉุดยื้อ
จนเกินรั้งไว้ได้แม้ปลายมือ
เพราะเธอคือผู้กำหนดกฎชะตา
ฉันยังรอสักวันแม้หวั่นจิต
รอชีวิตมีเราเฝ้าเพ้อหา
รอสักวันวันที่มีเธอมา
ช่วยรักษาดวงจิตนิจนิรันดร์
-------------
(ไร้อันดับ)
1 สิงหาคม 2552 15:14 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เราทั้งสองนอนซมตรมด้วยไข้
ด้วยโรคภัยทางกายได้สิงสู่
เหมือนชีวิตสุดท้ายปลายประตู
เราจะอยู่ต่อไปอย่างไรกัน
เธอเอ่ยปากถามฉันในวันหนึ่ง
หน้าต่างซึ่งริมเตียงใกล้เคียงฉัน
มองออกไปสวยเด่นเห็นตะวัน
ข้างนอกนั้นคงงดงามตามวาจา
เธอไม่รู้หรอกว่าฉันมานี่
ร่างกายนี้เจ็บหนักเกินรักษา
ที่มากกว่าไปนี้ที่ดวงตา
โดนอาญาคำสาปหรือบาปมี
ให้ไม่เห็นแม้แสงทุกแห่งหน
ไม่เห็นคนไม่เห็นฟ้าสง่าศรี
ไม่เห็นพื้นพสุธาและวารี
หลายสิบปีที่ผ่านเหตุการณ์มา
แต่ในเมื่อเราสองต้องอยู่ใกล้
ด้วยโรคภัยชักนำกระหน่ำหา
ต้องทุกข์ทนบนเตียงเคียงอุรา
โรคภัยท้ารุมเร้าเข้าฟาดฟัน
ถ้าฉันบอกเรื่องจริงคงยิ่งเศร้า
เธอคงเหงาเปราะบางเหมือนอย่างฉัน
หากจะมีสิ่งใดที่ให้กัน
ฉันจะปันความสดใสให้ใจเธอ
ฉันอาจผิดที่แสดงแกล้งโกหก
อาจจะลงนรกที่พกเพ้อ
แต่ฉันอยากรักษาใจให้นะเออ
ให้เพื่อนเกลอก่อนตายได้ฝันดี
ฉันเริ่มเล่าเรื่องบอกนอกหน้าต่าง
แสงสว่างจากจิตไม่คิดหนี
ทำให้เธอสดใสได้ทุกที
ฉันก็มีสุขใจที่ได้ทำ
แต่สักวันความจริงจะยิ่งโศก
ทุกประโยคที่เห็นคงเน้นย้ำ
ความสวยงามที่วาดเป็นบาปกรรม
จะจดจำฉันไว้บ้างไหมเธอ
ตอนนี้ฉันบินไปไกลหน้าต่าง
ออกจากร่างคนไข้ที่ใจเพ้อ
ออกจากความทุกข์ทนคนละเมอ
ฉันจะเจอสิ่งไหนอย่างไรกัน....
------------------
(ไร้อันดับ)
หน้าส่วนตัว
2850
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนักสืบ ไร้อันดับ
