26 มกราคม 2551 14:42 น.
นักดาบ
ถึงสูงใหญ่เยี่ยมเทียมฟ้าอย่าดูถูก
ครูเคยปลูกวิชามาแต่หลัง
ศิษย์ไร้ครูอยู่ได้ไม่จีรัง
อย่าโอหังลบหลู่ครูอาจารย์ (กลอนที่สำนัก)
อันลูกศิษย์ในโบราณแต่การก่อน
เปรียบดั่งครูคือหมอนถึงจุดหมาย
ถ้าเปรียบเรือครูนั้นคือผู้พาย
คอยส่งศิษย์ถึงจุดหมายสวัสดี
ศิษย์รุ่งเรืองด้วยเงินทองตาววิสัย
ด้วยดวงใจของครูคอยพล่ำสอน
ศิษย์สำนึกทั้งยามตื่นและยามนอน
แล้วก็ย้อนมาก้มกราบพร้อมมาลัย
มีพามพุ่มดอกไม่ธูปเทียนหอม
มาห้อมล้อมกราบเท้าครูครูสดใส
เพราะความรักกตัญญูในจิตใจ
ลูกศิษไซร้จึงเจริญทั่วทุกคน
แต่ครานี้ปัจจุบันใช่กาลก่อน
ครูพล่ำสอนศิษย์อย่างไรก็ไร้ผล
เพราะกระแสค่าวัตถุเข้ามาปน
แต่ละคนยึดติดไว้ด้งใจมาร
เหนือสิ่งใดใครจะรู้ซึ่งความคิด
ด้วยดวงจิตดวงวิญญาณครูผู้สอน
โดนศิษด่าย้อนกลับไปไม่สังวร
ครูร้าวรอนนอนกอดหมอนน้ำตาริน
ด้วยความรักความห่วงใยในทั้งสิ้น
ทั้งร้อยลิ้นสิ้นคำที่ครูสอน
เด็กย้อนคำเถียงคำกลับตัดรอน
ครูนั้นสอนด้วยเยื่อใยใครจะฟัง
ครูเสียใจเพียงไรศิษย์จะรู้
จงคิดดูเอาเถอะศิษย์โอหัง
หากแม้นเจ้าตกลำบากชีวาพัง
แล้วจะนึกย้อนกลับฟังคำพล่ำครู
ให้ครูที่เคยช้ำทุกผู้ทุกนาม และครูพี่สาว
(ศิษสำนักดาบ แห่งกรุงเก่า แต่งไว้เพื่อขอบูชาครูด้วยหัวใจ)
15 มกราคม 2551 14:02 น.
นักดาบ
มองใบไม้พริ้วสบัดลงจากต้น
ฟ้าใกล้หม่นยามเย็นค่ำลมสยาย
ฤดูหนาวหนาวเย็นยับจับต้องกาย
กำลังเรือนลางรายใกล้หมดวัน
เฝ้าทบทวนถึงความหลังเมื่อครั้งก่อน
ที่รานรอนร่อนเล่มาแต่หลัง
พลัดบ้านมาเหมือนนกที่หลงรัง
ตามฝั่งฝันให้ได้สมดั่งใจ
ที่ผ่านมามีทั่งรักทั้งตีจาก
จำต้องพรากจากกันมิสมหมาย
จำต้องอยู้คนเดียวเปลี่ยวทั้งกาย
ก็ทนได้ทนเอาเขาไม่แล
มีคราหนึ่งพึงต้องใจหญิงแสนสวย
แม้ไม่รวยมีฐานะเหมือนใครเขา
แต่ใจงามตามนิสัยต้องใจเรา
แต่ตัวเจ้ามีรักอยู่จำต้องไป
มีหญิงหนึ่งอีกคนในชีวิต
พรหมริขิตได้มาเจอน่าสงสัย
เขาผ่านมาแล้วเขาก็ผ่านไป
นี่กระไรอยากรู้ถึงใจนาง
เรียนวิชาโบราณแต่กาลก่อน
ต้องราญรอนหาความรู้ดั่งใจฝัน
แต่โอกาสไม่อำนวยต้องกัดฟัน
อดทนนั้นถ้ามิได้มิเป็นไร
อีก หนึ่งเดือน สองอาทิตย์ต้องจากถิ่น
คงต้องดิ้นคงต้องรนถึงจุดหมาย
อยากสำเร็จในชีวิตไม่อดตาย
จำต้องย้ายกลับไปยอมเสี่ยงดวง
หน้าส่วนตัว
4017
