........ข้าขอกราบแทบบาทพระเนรศ ด้วยมีเหตุให้ชอกช้ำน้ำตาไหล ข้าพระบาทป่วยหนักแสนเหลือใจ บังคมไท้เพื่อขอพึ่งพระบารมี ........เจ็บได้ไข้แสนยากซึ่งหนักหนา เป็นเวลายาวนานยากเเสนเข็น ต้องหยุดเรียนกลางคันเหลือใจเย็น ยากจะเห็นผลสำเร็จเป็นชื่นใจ .......กระดูกทรุดหมอนรองแตกทั้งสองข้อ ใจสุดท้อยากจะฝืนต่อไปได้ เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่เดียวดาย ใจสลายเพราะความเจ็บมันเข้ามา .......เจ็บครานี้มันเหมือนโดนยาสั่ง ให้ระวังยามเย็นค่ำเข้ามาใกล้ จะกำเริบเจ็บร้าวลึกถึงใจ ดุจดั่งใกล้ความตายไปทุกที .......คงเป็นเพราะช่วงเวลาชะตาตก ดั่งวิหคหงส์ปีกหักให้สิ้นท่า เป็นบุญน้อยกรรมชั่วสนองมา ให้ตัวข้านั้นต้องถึงขั้นปางตาย .......หลังก็หัก อกก็ช้ำเพลานี้ ด้วยฤทธีต้องทวนแทงให้เลือดไหล คนข้ารักเขาไม่รักต้องช้ำใจ น้ำตาไหลนองหน้ามาซ้ำเติม .......ข้านั้นขออธิฐานพระองค์ท่าน บารมีนั้นผ่านความเจ็บนี้ไปได้ หลังเข้าที่ ไม่เจ็บร้าวเป็นสุขใจ จะฝากไว้รำถวาย ดาบสองมือ
หงส์ฟ้างามโบยบินไม่ผินกลับไปลาลับจากหัวใจเกินคิดถึงความจริงใจที่ผ่านมายังตราตรึงสุดจะดึงรั่งไว้มาใกล้ตัวเมื่อหัวใจหงส์ฟ้าไม่อยากอยู่ข้าก็รู้ยอมเปิดกรงให้บินหนีบินจากไปไม่บ่ายหน้าไร้ปราณีคนเคยเลี้ยงคนนี้แสนโศกใจน้ำตาไหลหยดลงหมอนยามนอนหลับ เจ้าไปลับจากไปไม่เอ่ยเสียง ทำกับข้าไร้ค่าเป็นแค่เปรียง ที่ร้อยเรียงรัดใจเจ้ายามเจ้าตรมยามหงส์ฟ้าเคยทุกข์ไม่สุขสมเศร้าระทมน้ำตาเจ้าร่วงรินไหลข้าคนนี้คอยปลอบโยนห่มหัวใจให้ความรักความไว้ใจมาแสนนานทุกถ้อยคำสานทอรักษาจิตเป็นถ้อยความสัตย์ศักดิ์สิทธิ์ยารักษาเฝ้าล้างแผลที่บาดลึกฤทัยมาพอกปิดทาสมานไว้ให้หายดีแล้วเอาธรรมความดีนี้คลุมเป็นเกราะค่อยบ่มเพาะความเข็มเเข็งขึ้นมาให้คอยดูแลเคียงข้างอาจห่างไกลป้อนคำหวานหล่อเลี้ยงไว้ชื่นอุรามาบัดนี้เจ้าโบยบินเมินหน้าหนีข้าคนนี้น้ำตารินร่วงหลังไหลเจ็บลึกร้าวดั่งแหลนหลาวแทงหัวใจจากคลานี้ไปไกลลับไม่กลับมาแสนเสียใจที่พี่นั้นสงคำสารเป็นคำหวานบอกลาครั้งสุดท้ายผูกปลายศรประครองแล่งแล้วยิงไปให้น้องไว้รู้ความในคำจากลาแม่หงส์ฟ้าเปิดอ่านสารกระดาษสาตอบกลับมาใจพี่ยับจันทร์อับแสงส่งสารมาด้วยถ้อยคำที่รุนแรงดั่งทวนแทงทรุดล้มก้มลงนอนพี่เพียงแค่บอกลาครั้งสุดท้ายก็จะหายไปให้ไกลไม่ให้เห็นแม้แต่เงาก็จะหายให้เยือกเย็นดุจดั่งเป็นสายลมพัดล่องหนไปขอฝากน้องคนดีไว้ในพระหัตถ์พระยูไลรัตนคอยสั่งสอนทั้งยามตื่น ยามหลับ แม้ยามนอนคอยคุ้มครองพ้นภัย ใจเมตตา
..........พี่ขอโทษแม่น้องนางที่เปรียบไว้ ดั่งเทพไท้ที่ ปราบมาร ดุร้ายนี้ เป็นเหตุให้แม่นั้น ระอาที ตัวพี่นี้ผิดไปแล้ว แม่แก้วตา ..........ขอแม่ จงยกโทษ โกรธสักครั้ง แม่อย่างรังเกลียดเลยนะแม่หนา เพียงครั้งแรก แม่อดโทษให้สักครา ในครั้งหน้าพี่จำไว้พี่ไม่ทำ ...........ทำอย่างไรให้นางฟ้าคืนมาได้ ทำอย่างไร ให้นางฟ้าอย่าได้หนี บอกหน่อยเถิด นอนได้ยากทุกราตรี แม่คนดีนางฟ้าข้าอย่าจากไป ............ความผิดนี้ ถึงจะใหญ่แสนหนักหนา แต่เป็นคราครั้งแรกไม่เท่าถึง ตัวข้านี้ก็สุดแสนจะลำพึง แม่อย่าดึงโทสาจนนานที ............เทพองค์ใดหากท่านได้รับรู้ คอยเฝ้าดู มาเห็นทุกข์ข้านี้ ฝากความบอกแม่นางฟ้าของข้าที ว่าข้านี้สำนึกแล้ว ทิพย์วิภา
หน้าส่วนตัว
5148
ดาบสองมือ บรรพชนท่านให้ไว้
จำขึ้นใจทุกลีลากระขวนศิลป์
กู้บ้านเมืองตกทอดมาได้ยนยิน
ยังมิสิ้นถึงกลิ่นไอแห่งสงคราม
ทุกลีลาไม้ตีครูให้ไว้
จำขึ้นใจจากวันนั้นเท่าวันนี้
หนึ่งแม่ไม้ แปดจังหวะท่านให้ตี
ไปตรงที่จุดตายวายชีวา
คอสองข้างตัดให้ขาดในดาบหนึ่ง
ให้ลึกซึ้ง ตัดสะเอวให้ด่าวดิ้น
ขาสองข้างฟันให้ล้มพับบนดิน
ฆ่าให้สิ้นอีกฟันหัวผ่ากระบาน
อันต่อไป กระบวนไม้ที่เจ็ด
ฆ่าให้เสร็จเด็ดเอาหัวคออีกครั้ง
ฟันแสกห้นาสองทีให้หักพัง
เอวสองครั้งหัวครึ่งก้าวมรณา
แม่ไม้สาม ครานี้ ไว้รุกรับ
ให้ฟันสับไปที่คออีกคราหน
แล้วฟันหัวต่อก้าวหนีให้พ้นตน
รับอีกหนสามจังหวะเขาฟันมา
แม่เก้านี้ ฟันสลับฟันปลาไว้
ฟันลงไปให้ผ่าแล่งทั้งซ้ายขวา
ในดาบเดียวให้อกขาดแล่ลงมา
แล้วก้าวขา ฟันสองที่ที่จุดเดิม
กระบวนแม่ดาบสองมือไว้เท่านี้
แม้ไม่ดีดูโหดร้ายพึงใจไว้
หากไม่มีวิชานี้ต้องเสียใจ
ประเทศไทยจะอยู่ได้เยี่ยงไรกัน
แม่ผึ้งน้อยบินลอยมาแต่หนไหน
บินไปไกลอย่างไรมาเจอพี่
นานแสนนานบินไปไกล ไกลฤดี
กว่าวันนี้จะเจอกันนานแสนนาน
แม่ผึ้งป่าตัวน้อยแสนน่ารัก
เหล็กในปักอกหมีรู้ไหมหนอ
สุดเจ็บปวดหมีอดทน แต่จะรอ
หมีจะขอให้น้องผึ้งถอนเหล็กใน
หมีไม่ได้มาแอบลักน้ำหวานน้อง
แต่มาร้องขอเมตตาผึ้งหยดให้
ขอสักหยดได้ไหม หมีชื่นใจ
อย่าจากไปสงสารหมีหยดให้ที
กอดต้นไม้แหงนมองน้องในรังผึ้ง
หมีรำพึง ขอน้องรักจะให้ไหม
ขอแค่รักหมีตัวน้อยให้ดีใจ
ถึงตัวใหญ่อย่างไรไม่รังแก
พี่หมีน้อยจะคอยหยดน้ำหวาน
ทรมาน แม่ผึ้งน้อย แม่รู้ไหม
แม่ผึ้งน้อยอย่าใจร้าย หมีเสียใจ
ผึ้งรู้ไหมหมีรักจริงอยากดูแล
ขอผึ้งรู้หมีตัวนี้แม้ตัวใหญ่
ใหญ่แค่ไหน ไม่ทำร้ายผึ้งตัวนี้
แม้ปีนป่ายขึ้นตีรังจะไม่มี
หมีตัวนี้จะไม่ทำให้ช้ำใจ
