3 กุมภาพันธ์ 2547 20:14 น.
นักกลอนขี้เหงา
...คิดถึง... แสนคนึง คิดถึง คนึงหา
ทุกวันเฝ้า ครวญคร่ำ ร่ำน้ำตา รอคอยการ กลับมา ของนงคราญ
...รัก... สุดจะหัก ดวงใจ ให้อาจหาญ
จะแย้มยิ้ม พูดพร่ำ ร่ำสราญ จวบหนึ่งวัน นั้นนาน เหมือนหนึ่งปี
...ความในใจ... มิอยากให้ เจ้าไป ห่างไกลพี่
เมื่อไรเจ้า จะกลับ มาสักที เวลานี้ พี่เฝ้า นับคืนวัน
...ห่วงใย... ต้องจากไกล เหมือนนเรศ พรากเขตขัณฑ์
จะกินอยู่ หลับนอน อย่างไรกัน นอกปราสาท สุวรรณ นั้นมีภัย
...เหงา... ต้องห่างเจ้า ไร้คนเว้า เฝ้าปราศัย
พี่จะรอ รอเจ้า อยู่เรื่อยไป ทุกนาที ที่ผ่านไป ใจระทม
ณ วันนี้ การรอคอย ได้สิ้นสุด เหมือนได้ชม ดอกพุท ให้สุขสม
เมื่อคนรัก มาทำให้ หายตรอมตรม ประดุจลม พัดต้องกาย สบายใจ
2 กุมภาพันธ์ 2547 18:47 น.
นักกลอนขี้เหงา
มิอาจสรรคำใดในใต้หล้า
ที่จจะมากล่าวถึงความห่วงหา
คำว่ารักที่เคยพร่ำจำนรรจา
มิอาจหามาเทียมใจสองเรา
รู้สึกไหมว่ามีใครอยู่ใกล้ใกล้
ที่คอยเป็นกำลังใจในยามเหงา
คอยเป็นเพื่อนปลอบใจในยามเศร้า
ขอใจเราอย่าจากพรากกันไกล
หน้าส่วนตัว
1292
