25 มีนาคม 2547 11:29 น.
นวธานีศรีพฤทเธศวร
ภาษาใดไม่เสนาะเท่าไทยเรา ภาษาเก่าแต่โบราณตำนานศิลป์
บรรพกาลรังสรรค์ทั้งชีวิน จึงได้สิ้นภาษาปราชญ์แห่งชาติไทย
มีถ้อยคำล้ำค่าน่านิยม ให้ภิรมย์รัญจวนสำนวนสมัย
ร้องเรียงพจน์รจนาพาวิไล ระบือไกลให้พิภพดลกได้ยล
ให้เขารู้เรามีเอกลักษ์ แจ้งประจักษ์คือภาษาประเสริฐผล
บ่งบอกซึ่งความเป็นไทยในตัวตน ทุกหมู่ชนได้รู้ซึ้งถึงชาติไทย
เราจงร่วมอนุรักษ์ภาษาชาติ ภาษาปราชญ์คู่แผ่นดินทุกสมัย
ช่วยสืบสานให้คงธำรงไป สถิตในโลกาสถาพรร้อยเรียงพจน์รจนาภาษาชาติ
25 มีนาคม 2547 11:11 น.
นวธานีศรีพฤทเธศวร
สาวเอยแม่สาวตาหวาน นงคราญแน่งน้องผ่องใส
เอวองค์อ้อนแอ้นอรทัย จับใจจริงเจ้าสาวอรัญ
ยามเช้าแสงทองส่องเวหา กัลยาชวนกันไปไพรสัณ
เกล้าผมห่มผ้าแพรพรรณ เฉิดฉันท์ดั่งโพยมโฉมพธู
เหล่านุชสุดสวยนวยนาฏ ลีลาศยาตรเยื้องไปสู่
ปราสาทเขาน้อยสีชมพู ที่อยู่ริมไพรพนาวัลย์
หอมเอยกลิ่นแก้วกลางป่า เสียงยูงเป็ดก่าไก่ขัน
ดำเนินเดินเรียงเคียงกัน ถึงถิ่นที่มั่นหมายมา
น้อมก้มเกศกราบปราสาท อภิวาทเทวัญชั้นฟ้า
ผู้สถิตถิ่นสถานบุราณมา บันดาลเบื้องบูรพาให้ร่มเย็น บทบรรเลงเพลงระบำ
หน้าส่วนตัว
529
