ข้าวเคียวเกี่ยวทุกกำ ทุกคราวคำกล้ำฝืดคอ ข้าวนี้สิใครหนอ โน้มเกี่ยวมาให้ข้ากิน ทุ่งแล้งแห้งระแหง ปานเหล็กแดงทุกแห่งหิน เบิ่งฟ้ากว้างกว่าดิน หาสุดสิ้น ณ ถิ่นใด ทุกข์ยากเหมือนฟากฟ้า มิรู้ว่าวาระไหน สิ้นยากลำบากไป ให้เมืองไทยได้มีกิน เถียงนามุงหญ้าเก่า เอียงเอนเข้าหาผืนดิน เหมือนใจที่โรยริน รอวันสิ้นลมหายใจ ทุกข์ยากลำบากแท้ ลูกของแม่โพสพไทย รอฝนคนอาลัย บ่อตาไหลน้ำตาโลม
หน้าส่วนตัว
799
