12 พฤษภาคม 2551 14:23 น.
นรศิริ
ซับน้ำตาด้วยดวงใจ
ขอใช้ใจแทนผ้า
ซับน้ำตาที่หลั่งริน
กอดรัดใจโบยบิน
ประโลมขวัญทุกเวลา
น้องเหนื่อยมามากแล้ว
เจ้าดวงแก้วพักเถิดหนา
เอนองค์พักกายา
ลบน้ำตาเปื้อนแก้มนวล
เริ่มต้นบนทางใหม่
สิวิไลไร้กำสรวล
ผ่านเลยแล้วทบทวน
มัวคร่ำครวญจะเสียกาล
ปัญหามีเพื่อแก้
ไม่เที่ยงแท้ดอกสังขาร
วันนี้เราซมซาน
พรุ่งนี้หวานฉ่ำอุรา
ไม่มีที่สิ้นสุด
คือมนุษย์นั่นแหละหนา
โกงกินทุกเวลา
หยุดเถิดหนาเพื่อขาติไทย
11 พฤษภาคม 2551 10:16 น.
นรศิริ
เสียงสะอื้นจากคนคอย
จากท้องนาป่าเขาลำเนาเถื่อน
ฝากลมเคลื่อนเดือนคล้อยลอยล่องหา
หอบความรักภักดิ์คิดถึงติดตรึงตรา
กระซิบเว้าวอนว่าคิดถึงเธอ
คืนนี้ฟ้ามืดมิดจิตมัวหม่น
คิดถึงคนคนหนึ่งซึ้งเสมอ
เคยนอนหนุนอุ่นละไมใจละเมอ
คิดถึงเธอจวนเจียนใจจะขาดรอน
สายฝนพรำจากฝากฟ้ามาสู่พื้น
แสนกล้ำกลืนอาลัยสายสมร
โหยไห้หวนครวญคร่ำพร่ำอาวรณ์
ทอดถอนทุกข์ระทมตรมมิวาย
เรไรหริ่งระงมพรมน้ำฟ้า
หยาดน้ำตาไหลรินถวิลหาย
โอ้ดึกดื่นขื่นข้นทุรนทุราย
มิวางวายเว้นว่างห่างทุกข์ทน
ไก่ป่าขันกังวานมาเจื้อยแจ้ว
อรุณรุ่งอีกแล้วเวหาหน
สรรพสิ่งเข้าสู่วังเวียนวน
หากหัวใจคนคอยไม่เปลี่ยนแปลง
10 พฤษภาคม 2551 21:37 น.
นรศิริ
คู่กันแล้ว
ปากกาคู่กระดาษ ตฤณชาติคู่ผืนดิน
ร่ำรวยคู่ทรัพย์สิน กัดเกลือกินคู่ความจน
ความเลวคู่จอมโจร ดีฉายโชนทุกชั้นชน
ดอกไม้คู่ใจคน คือความดีที่ใจจินต์
ภมรคู่มาลี ฝั่งนทีคู่โขดหิน
ผืนฟ้าคู่แผ่นดิน อีกจันทราคู่ตาวัน
สายหมอกคู่คืนหนาว เดือนคู่ดาวที่ผกผัน
กลางคืนคู่เคียงจันทร์ ตัวโฉมนั้นจะคู่ใคร
8 พฤษภาคม 2551 21:08 น.
นรศิริ
ฤาหยุดได้ฉันใด
วันเดือนปีเคลื่อนคล้อย คลาไคล ดอกนา
วันเปลี่ยนแปรไป เปล่าสิ้น
ความดีห่อนลาไกล กลับยั่ง ยืนยง
คราเมื่อตัวด่าวดิ้น ไป่สิ้น ความดี
วันวานเอยไม่รั้ง รอใคร
หมุนเปลี่ยนเวียนไป ค่ำเช้า
มีใครเล่าหยุดใจ ไป่ลง จงจินต์
ใครไม่อาจอยู่เฝ้า แผ่นฟ้า แดนดิน
8 พฤษภาคม 2551 04:13 น.
นรศิริ
เสียงเพรียกจากพงไพร ( เอาป่าคืนมา ตอน ที่ ๒ )
ไม่เหลือแล้วแนวพนาป่ากว้างใหญ่
เพียงเศษซากตอไม้มีให้เห็น
เจ็บปวดแสบแทบเลือดตากระเด็น
ใยไม่เห็นคุณค่าพนาดอย
ฝูงสัตว์แลป่าใหญ่หายไปสิ้น
ยุงเหลือบริ้นบินว่อนซ่อนเปลือกหอย
ถูกรุมเผาเป็นขี้เถ้าเหลือเพียงกลอย
หมู่มดตัวน้อยน้อยค่อยขุดรู
อนิจจาน่าอนาถเอน็จแท้
เหลือดตาแลเศร้าสลดทั้งอดสู
ไม่เหลือแล้วแววงามไว้เชิดชู
สัตว์ได้รู้ผู้สูงล้ำใยต่ำทราม
จงอดทนเถิดหนาป่าแลสัตว์
สารพัดสารพันอย่าครั่นขาม
เจ้าคือแก้วสารพัดจรัสงาม
วับแววงามอร่ามตาอรุณใจ
เจ้ามีค่ามากล้นเกินคนรู้
เจ้าคือผู้สูงส่งอย่าสงสัย
เจ้ามีค่ามากล้นท้นภพไตร
หล่อเลี้ยงให้ชีวิตสถิตธรรม์
เมื่อไหร่หนอมวลมนุษย์หยุดทำร้าย
คงไม่สายเกินไปใช่ไหมขวัญ
หยุดทำลายป่า - สัตว์ขจัดควัน
เอาป่าไม้บ้านฉันนั้นมาคืน
ต้องขออภัยท่านผู้อ่นด้วยนะคะ วันนี้ดูมันฝืดจัง เพราะยังสะเทือนใจกับพม่าอย่างรุนแรงสงสารเขาจังเลย ผีซำดำพลอยแท้ๆเลย
หน้าส่วนตัว
698
