14 มกราคม 2553 19:46 น.
นรศิริ
ขมขื่น
กับหน้าตาท่าทางแสนซื่อนั้น
ทำให้ฉันหวั่นไหวใจห่วงหา
ทุกวันหวั่นไปลับไม่กลับมา
หวาดผวาวันใดมิได้เจอ
ห่วงยิ่งนักว่าจักไม่พบเจ้า
อาจถูกเขาทำร้ายได้เสมอ
อย่าได้จรจากไปไกลนะเออ
ฉันห่วงเธอกลัวภัยพามากล้ำกราย
สิ่งที่หวังดังวาดปรารถนา
เจ้ากลับมาเคียงข้างมิห่างหาย
ร่างที่เคยผอมโซจวนเจียนตาย
ก็กลับกลายอ้วนพีดีใจจัง
เปลี่ยนชื่อใหม่ให้โก้โถน่าชื่น
เจ้าขมขื่นใครฟังต้องหันหลัง
น้ำตาลแดงปนมาน่ารักชัง
ชอบมานั่งเฝ้าป้องปกผองภัย
เป็นน้องที่แสนดีพี่หมาเก่า
ช่วยกันเฝ้าเห่าหอนตอนหลับใหล
ฉันนิทราใต้ร่มไม้สบายใจ
เพราะมีหมาฝูงใหญ่คอยดูแล
ครั้นพอเจ้าอ้วนพีดีขึ้นแล้ว
เจ้าของจับให้แกวไปท่าแร่
เด็กร้องจ้ากอดหมาร้องงอแง
ค่าขมขื่นเพียงแค่.ถังใบเดียว
12 มกราคม 2553 19:20 น.
นรศิริ
สิบหกมกราฟ้าไร้หม่น
ขอคุณครูทุกคนจงสุขี
เกริกเกียรติ์ก้องเปี่ยมล้นท้นความดี
อย่าได้มีขุ่นข้องหมองกมล
ที่มีทุกข์จงคลายมลายสิ้น
เป็นอาจิณศีลธรรมน้อมนำผล
มีเมตตาปรานีศิษย์ทุกคน
ส่งศิษย์พ้นวังวนอนธการ
ครูเป็นผู้ชี้ทางสว่างให้
เป็นกำแพงคุ้มภัยทุกถิ่นฐาน
เป็นแม่พระแม่พิมพ์มายาวนาน
ศิษย์จึงผ่านผองภัยได้ด้วยครู
คารวะพระคุณสามงามสง่า
สูงคุณค่าสูงศักดิ์ยอดนักสู้
น้ำใจนั้นเลิศล้ำแสนดำรู
ขอเชิดชูปูชนีย์ศรีบุคคล
ร้อยอักษรกลอนกานท์ผ่านมาไหว้
เป็นมาลัยจากใจที่ท่วมท้น
ด้วยศรัทธาสาธยายหลายถกล
นำศิษย์พ้นโอฆะนทีภัย
10 มกราคม 2553 22:03 น.
นรศิริ
หวนคิดถึงความหลังครั้งก่อนเก่า
ยังเหลือเงาบางใครในห้วงฝัน
ภาพคนดีเวียนวนทุกคืนวัน
พร่ำรำพันคำรักปักฤทัย
อดีตอันหวานนั้นแสนสั้นนัก
ระยะทางแห่งรักที่ฝันใฝ่
เพียงแผ่วผ่านสะท้านลมหายใจ
ก็จากไปไกลลับไม่กลับมา
หากฉันมีคาถาปกาศิต
จะย้อนคืนชีวิตคืนมาหา
ดีกว่าตายทั้งเป็นอย่างเป็นมา
ได้เพียงรอพบหน้าเวลานอน
พบในฝันฉันเธอเสมอสุข
ลืมตาตื่นท้นทุกข์เกินไถ่ถอน
เจ็บเจียนตายตรมอยู่กับร้าวรอน
กราบขอพรไตรรัตน์คุณช่วยหนุนนำ
5 มกราคม 2553 18:48 น.
นรศิริ
ร่วมทางสร้างฝัน
ใดใดในโลกนั้นเหมือนกันหมด
ครอบด้วยกฎแห่งการดับสลาย
เมื่อมีเกิดแน่แท้ต้องมีตาย
ก่อนจะวายชีวาวางสร้างความดี
หนึ่งตัวตนหนึ่งคนหนึ่งชีวิต
นั้นมีสิทธิ์เลือกทางสร้างวิถี
อนุชนรุ่นหลังยังต้องมี
แผ่นดินที่อบอุ่นคุณธรรม
ใช่สังคมโสมมหรือโทรมทรุด
หากมนุษย์นั้นพังสังคมต่ำ
สร้างสิ่งชั่วสำราญการกระทำ
ย่ำเหยียบซ้ำผู้ต่ำให้ติดดิน
หากไร้ดินสิ้นหญ้าอยู่ได้หรือ
อย่าได้ถือยศอย่างทางสูญสิ้น
เมื่อไหร่ไร้กรรมาชนคนทำกิน
คือวันสูญชีวินของเจ้าลง
สิ่งใดเล่าอยู่ได้โดยไร้ฐาน
อย่าได้หาญสำคัญผิดคิดลืมหลง
บรรพ์บุรุษเรานั้นท่านซื่อตรง
ชาติเราจึงมั่นคงจวบวันนี้
จะถากถางสร้างทางเพื่อทุกผู้
จะต่อสู้เคียงบ่าอย่างกล้าหาญ
ร่วมปลดแอกพี่น้องคล้องมานาน
แม้จะเหลือเพียงวิญญาณก็ยินดี
ตราบพี่น้องมวลชนยังทนทุกข์
จะเสริมสร้างความสุขในทุกที่
มอบหัวใจทั้งหัวใจไว้เป็นพลี
พร้อมอุทิศกายีเพื่อมวลชน
กระชากเอาตาวันจันทราเจ้า
ซับน้ำตาผองเราให้คลายหม่น
ลบรอยช้ำรักษาแผลแด่ความจน
ชูเชิดคนทุกคนให้ทัดเทียม
จะถมทางช่องว่างหว่างชนชั้น
พร้อมประจัญแม้มีเพียงจอบเสียม
เป็นเพลิงเผาความชั่วให้ไหม้เกรียม
สังคมจักดีเยี่ยมเพราะสองเรา
31 ธันวาคม 2552 19:41 น.
นรศิริ
ก้าวแรกที่ก้าวย่าง คือเส้นทางการต่อสู้
เวรกรรมคือศัตรู ที่ก่อไว้ ณ ก่อนกาล
เวราคราก่อนไซร้ ต้องชดใช้ไร้สงสาร
ทดท้อทรมาน บ่วงเวรนั้นมันรัดเอา
ลางคนสร้างสิ่งดี แต่ชีวีต้องอับเฉา
กาลกรรมเข้ารุมเร้า จึ่งทุกข์ทนทุกวันวาร
ใครเล่าจักหลีกพ้น หากยังวนวัฏสังสาร
หลีกได้เพียงนิพพาน ที่ไร้ทุกข์และสุขครอง
หน้าส่วนตัว
1581
