บทกลอนมอบแด่พี่น้องภาคใต้

นภานุภาพ

เสียครั้งแรกเกาะหมากจากแผนผัง        

เขาเปลี่ยนเป็นปีนังจำได้ไหม

นั่นแหละจากขวานทองเล่มของไทย        

หนึ่งร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี

ครั้งที่สองเสียซ้ำยังจำได้               

เสียมะริดและทวายตะนาวศรี

ปีสองพันสามร้อยยี่สิบหกโชคไม่ดี          

เสียเนื้อที่กว่าสองหมื่นตารางไมล์

ครั้งที่สามบันทายมาศถูกตัดเฉือน          

แล้วเปลี่ยนเป็นฮาเตียนตั้งชื่อใหม่

ปีสองพันสามร้อยหกสิบสามแสนช้ำใจ       

เสียเนื้อที่เท่าไรไม่ปรากฎในบทความ

ครั้งที่สี่เจ็บแค้นเสียแสนหวี             

 กินเนื้อที่ถึงเชียงตุงเหนือกรุงสยาม

ตั้งหกหมื่นตารางกิโลโถมันทำ           

ใครสร้างกรรมเดี๋ยวนี้เห็นดีกัน
ครั้งที่ห้ามาเสียรัฐเปรัค                

เขาหาญหักผลักล้มเชือดคมขวาน

ปีสองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน     

ต่างหยิบขวานขึ้นถือกู้ชื่อไทย
ครั้งที่หกอกตรมเดินก้มหน้า              

เสียสิบสองพันนาน้ำตาไหล

ตั้งเก้าหมื่นกิโลโถทำได้                

แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา
ครั้งที่เจ็ดเสียดินแดนแคว้นเขมร         

 เกิดพิเรนเพราะฝรั่งกำลังบ้า

เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา             

เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล
ครั้งที่แปดเสียแคว้นดินแดนใหม่           

ชื่อสิบสองจุไทยก็ใหญ่โข

 เป็นเนื้อที่อีกแปดหมื่นตารางกิโล          

ต้องร้องโฮใจระเหี่ยเพราะเสียดาย
 ครั้งที่เก้าเศร้าแสนแค้นไม่สิ้น           

 เสียลุ่มน้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย

 สิบสามหัวเมืองต้องจำเหมาให้เขาไป      

ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ
ครั้งที่สิบเลียบลำแม่น้ำโขง              

ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายเพราะไทยถลำ

ครั้งที่สิบเอ็ดเสียฝั่งขวานั่งหน้าดำ         

มันเจ็บช้ำฝังจำอยู่กลางใจ
ครั้งที่สิบสองใจรันทดเพราะหมดท่า       

 เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้

 เขามาพรากจากแหลมทองถิ่นของไทย     

 อีกสองหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ
ครั้งที่สิบสามเสียตรังกานูไทรบุรี          

ในแผนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน

ไปถึงปะลิสติดรัฐกลันตัน                

อีกสามหมื่นโดยประมาณตารางไมล์


ครั้งที่สิบสี่เสียเขาพระวิหาร             

ปัจจุบันเป็นของเขมรท่านเห็นไหม

จำไว้เถิดเนื้อเชื้อชาติไทย              

จงรวมใจเข้าร่วมรวมพลัง
เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชื่ยวจัด         

ช่วยกันคัดช่วยกันพายให้ถึงฝั่ง

 อย่าหันหลังหน้าพะว้าพะวัง             

 คนนั่งกลางเท้าอย่าราลงวารี
เป็นแดนดินถื่นสุดท้ายที่ไทยหวัง           

ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี

 ครั้งที่สิบห้าต่อไปอย่าให้มี               

ใครย่ำยีข่มขู่จงสู้มัน
เราจะถอยต่อไปไม่ได้แล้ว              

ผืนแผ่นดินสิ้นแนวทะเลกั้น

ขวานเล่มนิดฤทธิ์ฉกาจเคยฟาดฟัน         

ระบือลั่นว่าไทยรักสามัคคี
เหล่าอมิตรที่คิดครองเมืองทองข้า  

จำสัตย์จาข้าลั่นลงอย่าสงสัย

 แม้ผู้ใดหมายปองครอบครองไทย                     

 จงเอาไปหากแผ่นดินนี้สินคน



วันใดพ่ายแก่ไพรี วันนั้นปฐพีไม่มีกู