8 เมษายน 2550 13:41 น.
นภานุภาพ
สงกรานต์งานบุญใหญ่ เหล่าชาวไทยดำหัวกัน
ปู่ย่าตายายอัน เลี้ยงชีวันพวกเรามา
ร่วมก่อเจดีย์ทราย ช่วยขนทรายเข้าวัดวา
อิ่มบุญกันถ้วนหน้า ทั้งพาราสามัคคี
สงกรานต์ปัจจุบัน มรณะอันมากมี
กินเหล้าดับชีวี ลวนลามมีเห็นทุกวัน
สงกรานต์ชนกันพัง ไม่รู้ฟังรัฐท่านเตือน
เมาขับแล้วแชเชือน ตายกันเกลื่อนทั้งพารา
สงกรานต์มุ่งโลกีย์ ประเพณีเคยดีมา
สงกรานต์เมาแก้ผ้า โอ้มันน่าอนาถใจ
สงกรานต์แต่ก่อนเก่า น่าแสนเศร้าหายไปไหน
สงกรานต์ของเมืองไทย มันช่างไร้ศีลธรรม
5 เมษายน 2550 18:57 น.
นภานุภาพ
ทิพยโสตเสนาะพิณสวรรค์ รุจีรัตน์ไพเราะอันส่องหล้า
เทพเทวาบรรเลงกึกก้อง ปาริชาติฟุ้งหอมยั่วเย้ายวนใจ
ศีลธรรมประจำกายะจิต ณ ลิขิตศาสดาทรงสร้างไว้
นำแรงบุญสู่ฟ้าสุราลัย ศรีอริยเมตตรัยในนานกาล
เหล่านางฟ้าอัปสรสรวงสวรรค์ งามล้ำอันมณีรัตน์แจ่มหล้า
เทพเทวาสง่าอมตะอยู่นา ทั่วขจีชั้นฟ้าอาบจ้าแสงทอง
ปราสาทเทวา ธ สถิต นฤมิตใหญ่ตระการกว่าสิงขร
เป็นเมืองแมนใหญ่แคว้นแดนนคร แดนธรรมปองส่องทางสร้างปัญญา
ราชรถสรวงสวรรค์ลอยล่องเมฆ ดั่งเทพเสกสิบภพสบสมัย
ม้าสวรรค์โจนข้ามเมฆาไป เห็นสัตว์ใหญ่องค์ช้างเอราวัณ
คชสารพาหนะราชะสถิตย์ สะกะรินอินทรนุภาพสูง
ใหญ่ในแคว้นครองด้าวแดนนคร เข้าปกครองเมืองฟ้านภาดล
ครุฑธราชาปักษาใหญ่ เหินข้ามไปเวหควายุเหิน
เหนือปักษาจอมโลกาประทับยืน ใช่เทพอื่นองค์นารายณ์ฤทธิรณ
เสียงกึกก้องฟ้าลั่นน่าเกรงขาม จอมเทพนามอิศวรเสด็จหนอ
ฤทธิรณองค์พระมากเกินพอ กี่ล้านโลกบ่พอต้านแรงองค์
ถึงยอดสุดเทวาแดนสวรรค์ รุจีรัตนมณีอันส่องโลก
แดนไร้โศกศีลธรรมประจำใจ อบอุ่นใจสวรรค์ชั้นแดนพรหม
4 เมษายน 2550 15:15 น.
นภานุภาพ
ลมฟ้าแว่วเสียงดังวังเววหวิว ระยับพริ้วเปลวแดดต้องไอฝน
สรรพสัตว์ส่งเสียงสำเนียงปน ให้ระทมไร้รักพักวิญญา
เหงาในใจเหงาใดจะเหงาเท่า เหงาเร่งเร้าหารักมาสมาน
หวังมีที่พักใจทุกวันวาน หวังคำหวานกล่อมใจหายระทม
กี่ฤดูผันเปลี่ยนชีพเวียนผ่าน ยังคงว้างห่างรักเหงาทุกข์ถม
รอนางฟ้าบันดาลพ้นระทม รอเทพส่งคู่แท้มาประทาน
ระเริงริ้วดอกหญ้าคาระยาบ ในระนาบทิวเขาแนวไพรสณ
หมู่เมฆาระเริงเล่นไร้ระทม นำไอฝนน่าภิรมย์อิจฉาจัง
อาทิตย์ส่องอัสดงพงวิเวก นคเรศป่าใหญ่ทิวดงสน
หนึ่งมนุษย์เดินอยู่ใจระบม ต้องฝืนข่มหารักที่พักใจ
เจ้าไก่ฟ้าหยอกล้อนกยูงแก้ว เสียงเจื้อยแจ้วไพเราะเสนาะฝัน
แต่ใจข้าหารักทุกคืนวัน คงดั่งฝันไม่มีวันมาเป็นจริง
กระรอกโดดแล่นลิ่วในดงใหญ่ เจ้าบ่างไพรลงร่อนสนั่นหู
นกเงือกใหญ่บินเข้าสู่ในรู เข้าหาคู่นำเหยื่อมากินกัน
บทบรรเลงเพลงป่าน่าสนุก ไร้ทุกข์สุขกันตามประสา
แต่ยังไม่มีเธอยอดชีวา ชีวิตข้าหารักให้เปลี่ยวใจ
3 เมษายน 2550 17:44 น.
นภานุภาพ
ใจเอยใจใฝ่เฝ้าหมายสูง
นวลจันทร์เจ้าดุจหงษ์ทองเริงร่าย
บุญข้าบ่ถึงแต่ปองอกไข้
กระต่ายหมายจันทร์ไซร้ บ่ไปบ่ถึง
วาสนาชายใฝ่เฝ้าเดือนงาม
แหงนผ่อหมายตาตามติดต้อย
เดือนสูงส่องแสงวามวาดโลกงามนอ
แต่อกใจข้าท้อข้าแท้ตรอมตรม
หงษ์ทองเอยเริงร่ายระบำ
ณ ฟากฟ้าอันตระการห่างเศร้า
ได้ยลได้ชื่นตาเรา
อยากจะเอ่ยคำเว้ากลัวเจ้าบ่ได้ยิน
วาสนาดินต่ำต้อยห่างจันทร์
ผิเทียบหงษ์ทองอันห่างลิ่ว
ดินก้อนรองรับบาทบาทา
ยามใดเจ้าอ่อนล้าอย่าร้างลืมดิน
1 เมษายน 2550 12:06 น.
นภานุภาพ
เสียครั้งแรกเกาะหมากจากแผนผัง
เขาเปลี่ยนเป็นปีนังจำได้ไหม
นั่นแหละจากขวานทองเล่มของไทย
หนึ่งร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี
ครั้งที่สองเสียซ้ำยังจำได้
เสียมะริดและทวายตะนาวศรี
ปีสองพันสามร้อยยี่สิบหกโชคไม่ดี
เสียเนื้อที่กว่าสองหมื่นตารางไมล์
ครั้งที่สามบันทายมาศถูกตัดเฉือน
แล้วเปลี่ยนเป็นฮาเตียนตั้งชื่อใหม่
ปีสองพันสามร้อยหกสิบสามแสนช้ำใจ
เสียเนื้อที่เท่าไรไม่ปรากฎในบทความ
ครั้งที่สี่เจ็บแค้นเสียแสนหวี
กินเนื้อที่ถึงเชียงตุงเหนือกรุงสยาม
ตั้งหกหมื่นตารางกิโลโถมันทำ
ใครสร้างกรรมเดี๋ยวนี้เห็นดีกัน
ครั้งที่ห้ามาเสียรัฐเปรัค
เขาหาญหักผลักล้มเชือดคมขวาน
ปีสองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน
ต่างหยิบขวานขึ้นถือกู้ชื่อไทย
ครั้งที่หกอกตรมเดินก้มหน้า
เสียสิบสองพันนาน้ำตาไหล
ตั้งเก้าหมื่นกิโลโถทำได้
แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา
ครั้งที่เจ็ดเสียดินแดนแคว้นเขมร
เกิดพิเรนเพราะฝรั่งกำลังบ้า
เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา
เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล
ครั้งที่แปดเสียแคว้นดินแดนใหม่
ชื่อสิบสองจุไทยก็ใหญ่โข
เป็นเนื้อที่อีกแปดหมื่นตารางกิโล
ต้องร้องโฮใจระเหี่ยเพราะเสียดาย
ครั้งที่เก้าเศร้าแสนแค้นไม่สิ้น
เสียลุ่มน้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย
สิบสามหัวเมืองต้องจำเหมาให้เขาไป
ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ
ครั้งที่สิบเลียบลำแม่น้ำโขง
ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายเพราะไทยถลำ
ครั้งที่สิบเอ็ดเสียฝั่งขวานั่งหน้าดำ
มันเจ็บช้ำฝังจำอยู่กลางใจ
ครั้งที่สิบสองใจรันทดเพราะหมดท่า
เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้
เขามาพรากจากแหลมทองถิ่นของไทย
อีกสองหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ
ครั้งที่สิบสามเสียตรังกานูไทรบุรี
ในแผนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน
ไปถึงปะลิสติดรัฐกลันตัน
อีกสามหมื่นโดยประมาณตารางไมล์
ครั้งที่สิบสี่เสียเขาพระวิหาร
ปัจจุบันเป็นของเขมรท่านเห็นไหม
จำไว้เถิดเนื้อเชื้อชาติไทย
จงรวมใจเข้าร่วมรวมพลัง
เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชื่ยวจัด
ช่วยกันคัดช่วยกันพายให้ถึงฝั่ง
อย่าหันหลังหน้าพะว้าพะวัง
คนนั่งกลางเท้าอย่าราลงวารี
เป็นแดนดินถื่นสุดท้ายที่ไทยหวัง
ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี
ครั้งที่สิบห้าต่อไปอย่าให้มี
ใครย่ำยีข่มขู่จงสู้มัน
เราจะถอยต่อไปไม่ได้แล้ว
ผืนแผ่นดินสิ้นแนวทะเลกั้น
ขวานเล่มนิดฤทธิ์ฉกาจเคยฟาดฟัน
ระบือลั่นว่าไทยรักสามัคคี
เหล่าอมิตรที่คิดครองเมืองทองข้า
จำสัตย์จาข้าลั่นลงอย่าสงสัย
แม้ผู้ใดหมายปองครอบครองไทย
จงเอาไปหากแผ่นดินนี้สินคน
วันใดพ่ายแก่ไพรี วันนั้นปฐพีไม่มีกู
หน้าส่วนตัว
890
