2 กันยายน 2547 18:14 น.
นครา ประไพพงศ์
เรียนท่านผู้บริหาร........
่ท่านอย่าเพียงสั่งการ...งานทุกอย่าง
ลงมาดูให้เห็นเป็นแนวทาง
รู้เห็นบ้างความจริงนั้นเป็นฉันใด...
รู้ว่าทำหน้าที่...อยู่ที่สูง
ก็อย่าให้ใครเขาจูงจมูกได้
อย่าเชื่อตามเขาว่ามา...แล้วว่าไป
อย่าเชื่อในสิ่งไม่เห็นความเป็นมา
เห็นด้วยตาก็ใช่เชื่อได้หมด
สิ่งทั้งหมดอาจจัดฉาก...อย่างปากว่า
ทั้งน้ำคำ ทำ คิด พิจารณา
สมคุณค่าสมศักดิ์ศรีที่ผู้นำ
นักศึกษา...ณ วันนี้ก็มีสมอง
จะปกครองต้องครองใจให้แน่นหนำ
ณ วันนี้ นักศึกษากล้าคิดทำ
โปรดอย่าซ้ำปิดทางสร้างความคิด
เป็นผู้มีการศึกษามาก็มาก
จึงไม่ยากใช้เหตุผล..สร้างผลผลิต
นักศึกษา ณ วันนี้ ก็ชีวิต
อย่าตัดสิทธิ์ตัดเสียงเพียงเพราะเงิน
เรียนท่านผู้บริหาร......
ก่อนสั่งการโปรดสนใจ...ใช่ห่างเหิน
นักศึกษาผู้เฝ้ารอท้อเหลือเกิน
อย่ามัวเพลินกับเก้าอี้ที่นั่งเลย..
2 กันยายน 2547 16:59 น.
นครา ประไพพงศ์
เหนื่อย........เพราะงานที่ทำเบื่อซ้ำซาก
เหนื่อย.......เพราะปากคนพร่ำทำปวดหัว
เหนื่อย.......เพราะทางข้างหน้าฟ้ามืดมัว
เหนื่อย.......เพราะตัวกับใจไม่ตรงกัน
เหนื่อย.......จนอยากจะพัก....สักพักหนึ่ง
เหนื่อย.......จนถึงจุดท้อต่อความฝัน
เหนื่อย.......จนเกินใจปรามห้ามใจทัน
เหนื่อย.......จนหวั่นหัวใจท้อไปนัก
อยากหนีเหนื่อยไปให้ไกลจากนี่
ใจก็ห้ามอย่าหนีรี่ตั้งหลัก
อยากจะหนีหัวใจหลบไปพัก
ใจก็ทัก...หนีอย่างไรก็ไม่พ้น
2 กันยายน 2547 13:17 น.
นครา ประไพพงศ์
เป็นนักกลอนมือใหม่ที่ไร้ชื่อ
เทียบฝีมือไปแล้ว...อยู่แถวหลัง
แต่ใจรักบทกวีอยู่จีรัง
และความหวังความฝันสร้างสรรค์งาน
เป็นนักกลอนที่ไม่หวังจะดังเด่น
จะขอเป็นเพียงมือรอง...ของทุกท่าน
ฉันทลักษณ์หลักไทยยังไม่ชาญ
วอนผู้อ่านโปรดชี้นำตามสมควร
ไม่ได้มีพรสวรรค์ด้านงานเขียน
เพียงใจเพียร...ไม่เจนจบไม่ครบถ้วน
แสวงหา...ท่านกวี ชี้กระบวน
ทุกกลอนล้วนยังต้องการ..การชี้ทาง
ยินดีรับคำวิจารณ์ทุกท่านสอน
เป็นครูกลอนให้นครา....อย่าเหินห่าง
เป็นเพียงนักกลอนใหม่...ใช่มือวาง
บอกกันบ้างกลอนดีนั้นเป็นฉันใด
หวังสร้างมิตร...ด้วยกวีที่สร้างสรรค์
หวังสร้างฝัน....เป็นหลักนักกลอนใหม่
หวังสืบสาน...งานกวีนี้ต่อไป
ฝากชื่อไว้....นครา ประไพพงศ์
2 กันยายน 2547 04:57 น.
นครา ประไพพงศ์
ไม่จำเป็นต้องกลับมา...แม้ว่ารัก
ขอให้หักห้ามใจอย่าให้ฉัน
ให้อดีตเป็นของเรา...เพียงเท่านั้น
ปัจจุบันเราเดินบนคนละทาง
ไม่จำเป็นต้องหา...ว่าใครผิด
เพราะชีวิตเรานั้นมันเหินห่าง
ความห่างไกลเชื่อมใจไว้เปราะบาง
การลาร้าง จึงไม่ยากลำบากใจ
แล้วเมื่อเธอเจอคนที่ เขาดีกว่า
ก็เถอะให้เวลา..กับรักใหม่
ที่แล้วมาให้มันนั้นผ่านไป
ฉันรับได้และสัญญาไม่ว่ากัน
ให้เธอรักเขาคนใหม่ให้หมดรัก
ไม่ต้องหักเศษใจไว้ให้ฉัน
แม้เคยรักฉันเพียงใดไม่สำคัญ
ให้เธอนั้น...จากไปให้ได้ดี
สิ่งสุดท้ายอยากบอกให้เธอได้รู้
แม้นเธออยู่ใกล้ไกลในทุกที่
เธออาจอยู่ในใจใครที่มี
แต่ตอนนี้ไม่อยู่ในใจฉันแล้ว...
2 กันยายน 2547 02:24 น.
นครา ประไพพงศ์
มากปัญหามากระหน่ำซ้ำชีวิต
มากวิกฤติขวางหน้าพาแก้ไข
มากทุกข์ทนระทมทับถมใจ
มากอะไรต่ออะไร......มากมายนัก
แต่ก็ทนแต่ก็ฝ่ามันมาได้
เจ็บแค่ไหน..ยิ่งจดจำ..ก็ช้ำหนัก
เหนื่อยก็หยุด..เหนื่อยก็พอ..เหนื่อยก็พัก
หยุดตั้งหลัก...แล้วก้าวต่อ...ก้าวต่อไป
ชีวิตนี้หวังอะไร...ไม่หวังแล้ว
ชีวิตนี้ไร้แนว....น่าหวั่นไหว
ชีวิตนี้ที่พอมี...มีอะไร
ก็เพียงตัวและหัวใจ...คงไม่พอ
ผ่านความตายมาหลายครั้งยังอยู่ได้
ก็คงอยู่ต่อไป.....ได้หล่ะหนอ
แล้วความฝันที่ตั้งไว้...ได้เพียงรอ
แล้วความท้อ...ก็กลับมาหาอีกครั้ง
หมดความฝันกำลังใจหมดไฟฝัน
หมดแรงก้าวที่เคยมั่น...มันหมดหวัง
หมดทุกอย่างหมดสิ้น..สิ้นประดัง
หมดแรงนั่ง...ใจยอม...พร้อมหมดลม....
หน้าส่วนตัว
922
Lovers
0 คน เลิฟนครา ประไพพงศ์
Calendar
