1 สิงหาคม 2549 14:27 น.
นครา ประไพพงศ์
........ปริรอยยิ้ม สดใส ไร้เดียงสา
มองสบตา แล้วหลบตา พาหวั่นไหว
อยากจ้องหน้า ไม่กล้ามอง ต้องห้ามใจ
อยากชิดใกล้ กลัวช้ำ ที่คำนึง
เพราะไร้สิทธิ์ เคียงเคล้า เป็นเจ้าของ
จึงจับจอง เพียงสิทธิ์ ได้คิดถึง
เพราะความต่าง จึงครวญคร่ำ เพียงรำพึง
สายตาซึ้ง...สื่อใจนี้ ที่บอบบาง
เธอเรียกเรา ว่าพี่ชาย...สายตาซื่อ
สิทธิ์เราคือ เพียงพี่ ที่เคียงข้าง
เรียกน้องสาว...แล้วบอกใจ ให้ปล่อยวาง
เพราะวัยต่าง จึงห้ามใจ ไม่ให้รัก
1 สิงหาคม 2549 14:16 น.
นครา ประไพพงศ์
...........ลืมตัว อยู่ไหม ?
.....ก้าวมาทำอะไร?.....ที่นี่ !!!
...มุ่งมาหา สิ่งใด ? ...คิดให้ดี
แล้วตอนนี้...........ได้อะไร ?
.........................................
.....ใช่ไหม ?...สิ่งที่ใฝ่หา....
......หรือคว้า...เพียงลมได้...
ตอนกลับ....มือเปล่ากลับไป
.......คุ้มไหม ?.....ที่มา.....???
1 สิงหาคม 2549 14:15 น.
นครา ประไพพงศ์
...........ลืมตัว อยู่ไหม ?
.....ก้าวมาทำอะไร?.....ที่นี่ !!!
...มุ่งมาหา สิ่งใด ? ...คิดให้ดี
แล้วตอนนี้...........ได้อะไร ?
.........................................
.....ใช่ไหม ?...สิ่งที่ใฝ่หา....
......หรือคว้า...เพียงลมได้...
ตอนกลับ....มือเปล่ากลับไป
.......คุ้มไหม ?.....ที่มา.....???
1 สิงหาคม 2549 12:43 น.
นครา ประไพพงศ์
.....ด้วยรักและศรัทธา...อาลัยยิ่ง
.....ด้วยใจจริง มอบมา คารวะศพ
....ทดแทนคุณ ความดี...ที่เคารพ
....กองพวงหรีด...วางซ้อนซบ...อย่างอาลัย
.....คนที่ตาย วันนี้ .....ไปดีแล้ว
.....เหลือเพียงแนว ความดี ที่ยิ่งใหญ่
.....สละ โลภ โกรธ หลง ... ลงกองไฟ
.....เมื่อจากไป แล้วอย่าหวง พวงหรีดเลย...
31 กรกฎาคม 2549 19:59 น.
นครา ประไพพงศ์
........เหวี่ยงเบ็ด....ลอยคว้าง.....ตกกลางน้ำ
.....ดิ่งด่ำ.....ล่อปลา...กระตุกสาย
.....สงบนิ่ง...รอคอย...เดียวดาย
.....มุ่งหมายเพียงให้....ได้ปลามา
......ชีวิต อยู่ได้ ด้วยความหวัง....
.....จึงยัง...มองไกล...ไปข้างหน้า
.........ในน้ำ......อาจไม่มีปลา....
แต่ทว่า.....มีหวัง......จึงนั่งรอ